Чаму той, хто плаціць менш, патрабуе больш

Па досведу шматлікіх фрылансераў: кліент які плаціць грашы, патрабуе значна больш, чым той хто плаціць добра. Заўсёды больш правак, нейкія праблемы падчас працэсу і гэтак далей. Сэрвісы з бясплатнымі карыстальнікамі таксама заўважаюць, што кліенты на дармовым тарыфе патрабуюць больш. 

І ў гэтым ёсць логіка. Бо кліент, які гатовы плаціць больш, абраў не па цане, а па іншых параметрах. Яму ўжо падабаецца праца выканаўцы, ён ведае чаго чакаць, і роўна гэта і атрымлівае. Кліент, які плаціць мала, выбіраў па цане, ён проста „пагадзіўся“ працаваць з выканаўцай, бо іншыя варыянты даражэй. Яму ўжо нешта не падабалася, але лепшага варыянта ў ягоным бюджэце не было.

З бясплатнымі сэрвісамі падобная сітуацыя. Перад тым, каб пачынаць плаціць за сэрвіс, я павінен упэўніцца, што ён адпавядае маім патрэбам. Пакуль яны не рэалізуюць функцыі, якія я хачу, я не буду плаціць. У той жа час, карыстальнікі платных тарыфаў звычайна задаволены сэрвісам. Ім усё акей.

Зразумела, што фралансерам  і агенцыям дзеля псіхалагічнага камфорту трэба пераходзіць у катэгорыю, дзе выбіраюць не па цане. А вось сэрвісам складаней, трэба шукаць баланс паміж зацягваннем новай аўдыторыі і задавальненнем тых, хто ўжо плаціць Ҩ #dumki

Выкладанне думкі

Цікава, што адну і тую ж думку можна выкласці ў розным аб’ёме і форме. Тое, што ўлезае ў адзін твіт можна лёгка стаць допісам у Тэлеграме, ці нават артыкулам. Амерыканскія нон-фікшн аўтары наогул могуць зрабіць кнігу з чатырох твітаў.

Больш за тое, форма таксама можа быць рознай: кароткае відэа, паўнавартаснае відэа, відарыс, серыя сторыс, серыя кружочкаў у ТГ і гэтак далей.

Быў бы я камерцыйным праектам, я б перарабляў адзін і той жа кантэнт на розны фармат пад розныя сацыяльныя медыя і аўдыторыі. Ад кнігі да тык-току Ҩ #dumki

Складанасці планавання ў „дарослым“ жыцці

Мне эмацыянальна цяжка прымаць тое, што некаторая рэчы, якія робяцца за 5-10 гадзін, я планую на месяц наперад, бо маю час толькі на выхадных, адзін з якіх сыходзіць на бытавыя справы.

То-бок калі ў гэты выхадны мы плануем нейкую актыўнасць, то задача пераносіцца на наступны выхадны, і так некалькі разоў. Добра, што некаторыя рэчы можна зрабіць за палову дня, але паездкі патрабуюць поўны дзень, а бывае і два.

Раней, я планаваў нешта ну максімум на тыдзень, а цяпер я планую браць выхадны праз два месяцы, каб у нас абодвух было чатыры вольных дні, і мы маглі паехаць у горы. Раней, я проста сядаў на цягнік, і на наступны дзень быў у іншым горадзе.

Цікава ці магчыма мець  дарослым жыццё,™ але павернуць гэтую вольнасць Ҩ #dumki

Не давяраць выключна алгарытмам
Раней, калі ты хацеў чытаць ці глядзець штосьці цікавае, то ты падпісваўся на цікавых людзей, яны рэпосцілі ці рабілі сумесныя выпускі з іншымі цікавымі людзьмі, такім чынам ты пашыраў сваё кола цікавых людзей, за якімі варта сачыць.

Цяпер людзі сталі зусім лянівымі і глядзяць алгарытмічную стужку, якая падсоўвае тое што хоча, згодна з мэтамі кампаніі, а не карыстальніка. Каб навучацца стужка выкарыстоўвае падабайкі, якія людзі цяпер робяць замест рэпостаў. То-бок цяпер мы маем дадатковую праслойку ў выглядзе алгарытмічнай стужкі, замест узаемадзеяння паміж людзьмі напрамую.

А горш за ўсё, што гэта амаль не працуе з беларускім кантэнтам. Алгарытмы вельмі дрэнна яго прасоўваюць. Таму замест лайка трэба вучыцца рабіць рэпост. Па-старому.

Не ленавацца рэкамендаваць цікавае відэа сябру, якому яно сапраўды можа спадабацца, пашэрыць цікавы кантэнт у сваіх сацмедыя, распавесці сябру пры сустрэчы пра цікавую кнігу ці праект.

Можна патрэніравацца ў каментарыях, напісаўшы пра як мінімум адзін беларускі праект, які вам падабаецца Ҩ #dumki

Дэлегаванне

Дэлегаваць задачы, якія не можаш зрабіць сам → лёгка,  бо застаецца толькі даверацца профі. Дэлегаваць тое, што можаш зрабіць сам → эмацыянальна складана, бо сам бы зрабіў лепей.

Але тут трэба разумець дзве рэчы.

Першая — гэтае лепей знаходзіцца толькі ў вашай галаве, фінальны карыстальнік можа не заўважыць ніякага адрознення. Нават не факт, што яно аб’ектыўна горш, мабыць проста не так, як уяўлялася.

Другая — не трэба рабіць ідэальна, трэба зрабіць дастаткова добра. Калі ўзнікала патрэба  ў дэлегаванні, значыць самастойна не атрымліваецца, таму выбар не паміж самастойна ці дэлегаваць, а паміж ніяк ці неяк. І  калі гэтае «неяк» адпавядае крытэрыям, то няхай лепш будзе так, чым намагацца зрабіць ідэальна і не зрабіць нічога.

Канешне, якасць выканання трэба кантраляваць, але не трэба быць кантрол-фрыкам Ҩ #dumki

Падатак на ляноту

У мяне побач з домам ёсць Кэрфур Экспрэс, у якім цэны ў паўтары разы больш, чым у Бядронцы, да якой ісці пятнаццаць хвілін. Хочаш танней — прагуляйся, лянота — плаці больш. 

Тое самае з рознымі дастаўкамі, калі лянота выходзіць з дому, дастаўкі звычайна не бясплатныя, плюс асартымент нашмат меншы, чым у крамах. Гатовая ежа яшчэ адзін спосаб узяць падатак на ляноту, а калі дадаецца яшчэ і дастаўка падатак становіцца двайным.

Але лянота настолькі моцная сіла, што людзі гатовы плаціць гэты падатак Ҩ #dumki

Інтэрнэт нічога не памятае
Ёсць распаўсюджаны выраз, што інтэрнэт усё памятае, але на практыцы гэта зусім не так. Шмат якія старонкі знікаюць і не застаюцца нават у вэб-архіве, а тое што застаецца малапрыгоднае для выкарыстання, бо там не падтрымліваюцца скрыпты і медыя. Хтосьці перастаў плаціць за хостынг, хтосьці выдаліў пост у сацыяльнай медыя, нейкі праект закрыўся, і гэтак далей.

Тое, што не знікае, становіцца немагчыма знайсці праз вельмі дрэнную індэксацыю. Нажаль, Гугл індэксуе старонкі вельмі прымітыўна. Больш за тое, частка інфармацыі непрыдатная для індэксацыі, напрыклад, як сканы кніг ці Гугл-дакументы. Нават допісы ў сацыяльных медыя індэксуюцца слаба.

Таму я не смяюся з папяровых дублікатаў у архівах, архівы сапраўды лепей, чым базы даных. Так яны павольныя, грамоздкія, але значна больш надзейныя. І вельмі паважаю працу вэб-архіва, нават даначу раз на год невялічкую суму, калі б не яны, інтэрнэт быў бы яшчэ больш „забыўчывым“ Ҩ #dumki