به سختی داشتم خودمو نگه می‌داشتم که خوابم نبره، سر شب بود، حس کردم گذر می‌کنه. قبل‌تر گاهی سر تایم خاصی می‌اومد و گفتگو می‌کردیم. نتونستم. بیهوش شدم. یهو تو رختخواب چشمام باز شد. تاریکی محض. فکر کردم خوابیدم و ۴ صبح بیدار شدم. دستم رفت و به سختی گوشی رو پیدا کرد. ۴ نبود، همون تایم خاص بود. بدنم، بیدار شد، تا گذرش از کوچه‌ی من رو ببینم. یک لحظه بعد، ناپدید شد.

آواهایی از مغولستان، هیچ اینسترومنتی نداره، حنجره‌ست و حنجره.

بغل درست و درمون یه ظرافتی داره، اینکه مرز تن‌ها حس نشه.

یه چیزی ازم کم شد، از وسط سینه‌م. یه چیزی مثل خنکی صبح تابستون.

طرقه با خود گفت آن چیست که روشن‌ترین روی زمین است. بار سفر بست تا به او برسد. هر قدمی که نزدیک می‌شد آرام نفسی می‌کشید تا نسوزد. نزدیک شد. خیلی نزدیک. خورشید گفت، یا برگرد، یا با نفسی به من برس. نفسی کشید و سوخت.