به سختی داشتم خودمو نگه می‌داشتم که خوابم نبره، سر شب بود، حس کردم گذر می‌کنه. قبل‌تر گاهی سر تایم خاصی می‌اومد و گفتگو می‌کردیم. نتونستم. بیهوش شدم. یهو تو رختخواب چشمام باز شد. تاریکی محض. فکر کردم خوابیدم و ۴ صبح بیدار شدم. دستم رفت و به سختی گوشی رو پیدا کرد. ۴ نبود، همون تایم خاص بود. بدنم، بیدار شد، تا گذرش از کوچه‌ی من رو ببینم. یک لحظه بعد، ناپدید شد.

آواهایی از مغولستان، هیچ اینسترومنتی نداره، حنجره‌ست و حنجره.

بغل درست و درمون یه ظرافتی داره، اینکه مرز تن‌ها حس نشه.

طرقه با خود گفت آن چیست که روشن‌ترین روی زمین است. بار سفر بست تا به او برسد. هر قدمی که نزدیک می‌شد آرام نفسی می‌کشید تا نسوزد. نزدیک شد. خیلی نزدیک. خورشید گفت، یا برگرد، یا با نفسی به من برس. نفسی کشید و سوخت.

خورشید، پیش از موعد برخواست. زیرا که شنیده بود صدای تو را دیشب تلؤلو نورش بر ماه شنیده.

آنگاه، شب سکوت کرد تا صدای تو به ماه برسد.

طرف عذاب‌وجدان گرفته که چرا عذاب‌وجدان گرفته.