دوست داشت به دیوار گوشه اتاقش تکیه دهد و پاهایش را به کمد لم دهد و گمان کند دنیا توی همان مکان بسته خلاصه میشود و ساعت ها صرف خیال پردازی درباره ی عزیزش کند و هرگونه ای از واقعیت فرار کند

از جهانی که انسان ها درست کردن تنفر داشت،جایی که اگه روزی خواستی برنده ای باشی باید یاد بگیری که چطور احساساتتو بروز ندی وگرنه مثل کاغذای سیگار و صفحات چاپ شده کف خیابان زیر پاهاشون خوردت میکنند

فکر می‌کنم دنیا برای افرادی که عقیده دارن" شکسته شدن قول انگشتی" امکان‌ناپذیر و وحشتناکه، کمی خشونت‌آمیز باشه.

صدای شروع شدن بارون و رعد و برق و حتی به اهنگام ترجیح میدم

کاشکی یه بیبی یودا بودم
همه دوستم داشتن خوشگل و گوگولی بودم نیاز نبود درس بخونم استرس همه چیو بکشم نگران آینده باشم فقط با گوشای الفیم میرفتم اینور اونور و تازه بخاطر هیچی قربون صدقمم میرفتن

نمیدونم چطوری توضیح بدم ولی وقت‌هایی که ادم‌ها ناامیدم میکنن دلم میخواد مغزمو‌ بیرون بیارم و اون بخش از حافظم ‌که مربوط به همین موضوعه رو پاک کنم و دوباره بزارمش سرجاش. چون چرا باید عزیزانم‌ ناامیدم ‌کنن؟ اصلا چرا همچین چیزی وجود داره؟

در نگاه اول به چشم ها توجه میکرد ، کمی بعد به لبخند و اگر کسی روی لبش سنگینی ای دیده میشد یاد عزیزش می افتاد
عزیزی که اکنون پیدایش نمیکند اما گاهی میان اخم لبخندی تحویلش میداد که قلب او که هیچ
هرکسی که اورا میدید ذوب میشد

ماه امشب خیلی زیباست
تقریبا مثل هرشب