آخیش، بالاخره.

همیشه اونقدر که ازش می‌ترسم ترسناک نیست. همیشه اون تصوری که توی ذهن من هست مرگ‌بار تره. توی سرم من روزی هزاران بار می‌میرم و عزیزکم، گاهی بیشتر طول می‌کشه ولی دوباره برمی‌گردم.
ازون سمت اگه به اندازه‌ی کافی اطرافم باشی یوقتایی می‌بینی دارم بی‌هوا لبخند می‌زنم. وقتایی که حتی هیچ چیزی‌ واسه‌ی لبخند زدن وجود نداره. دنیا توی سر من آب و تاب و رنگ و بوی بیشتری داره. من همه‌ چیز رو از فیلتر خودم عبور می‌دم به همه چیز شدت می‌دم. اینجوریه که خنده‌هام اکثر اوقات از ته دله. اگه گریه می‌کنم یا حس می‌کنم استخون‌هام دارن ذوب میشن، همه‌ی این‌ها با حداکثر شدت اتفاق می‌افته‌. من حد وسط ندارم.
من لذت بیشتری می‌برم و همزمان رنج بیشتری. دارم بیشتر از حدی که شرایطم بهم اجازه داده زندگی می‌کنم. دارم بیش از حد زندگی می‌کنم.

Even when you wanna die!

آها و تا اطلاع ثانوی با کسی بحث نمی‌کنم حداقل تا وقتی مقدمات اولیه‌ی بحث کردن رو یاد بگیرم.

اینا رو ولش کن:
Do the girls back home touch you like I do?

دلم واسه وقتایی که‌ می‌تونستم افکارم رو کنار هم جمع کنم و تو قالب آنهایی که در من زندگی کردند بنویسمشون تنگ‌ شده. الان همه چیز در هم بر همه. همه چیز سریعتر از اونی حر‌کت می‌کنه که بخواد تبدیل به چیزی بیشتر از یه بند بشه. یه روایت پست مدرن که فقط و فقط راجع…

لعنت لعنت لعنت بهت.