🔹 به لحاظ عملی هم بعید است که خود جمهوری اسلامی راسأ از "صبر استراتژیک" خارج شود، به اقدامی انتقامی علیه اسرائیل وارد شود یا مثلا اقدامی مشابه حمله قبلا اعلام شده علیه الاسد را انجام دهد. به خصوص اشراف اطلاعاتی اسرائیل به نقاط ضعف ایران و فراتر از آن، حضور نیروهای آمریکایی در منطقه که هرگونه حمله گسترده علیه اسرائیل را بی‌واکنش نخواهند گذاشت از دلایل خوددار ماندن احتمالی تهران خواهد بود، کما این که واکنش سخت آمریکا به حملات نیروهای عراقی، تهران را به آن سو راند که آنها را به احتیاط و فروگذارن حملات بعدی فراخواند. البته بعید نیست که حزب‌الله و حوثی‌ها یا نیروهای عراقی در پاسخ به اقدام اخیر اسرائیل واکنشی نشان دهند، ولی آن هم به دلایل معضلات و محدودیت حوزه عمل این نیروها (لبنان و عراق و یمن) و نیزبه دلایلی که در مورد خود ایران هم مطرح است بعید است که چنان گسترده باشد.

چند نکته در باره حمله امروز اسرائیل به کنسولگری ایران در دمشق

🔹 تمرکز چندین نیروی مهم سپاه قدس در یک محل برای اسرائیل وضعیت مناسبی را برای حمله امروز ایجاد کرده بود. ظاهرا جمهوری اسلامی به دلیل حملات ماه‌های اخیر، از جمله کشته‌شدن فرمانده ارشد سپاه قدس، یعنی رضی موسوی در دیماه گذشته و شدت حملات اسرائیل در شش ماه اخیر، فکر می‌کرده که برای آسیب‌پذدیری کمتر ساختمان وابسته به سفارت محل امن‌‌تری است، که امروز ظاهرا چندین فرمانده ارشد سپاه قدس در آنجا جلسه هم داشته‌اند.

🔹 می‌توان تصور کرد که این نیروها به لحاظ امنیتی پس از خروج از سفارت جدا جدا حرکت می‌کرده‌اند که هدف‌گیری‌اشان سخت‌تر می‌شده است. لذا حمله به تجمع آنها بهترین فرصت بوده است برای اسرائیل، جلسه‌ای که شامل سه چهار نفر از ارشدترین مقام‌های سپاه قدس بوده است، همانی که تلاش نتانیاهو برای سوق ترامپ به کشتن فرمانده معروفش (سلیمانی) جزو افتحارات او به حساب می‌آید و همان نیرویی که شکل‌دهنده اصلی به "میدان" و ایجاد "عمق استراتژیک" برای جمهوری اسلامی در منطقه و "تنگ کردن حلقه به دور رژیم صهیونیستی" تلقی و تبلیغ شده است.

🔹 منتهی این که این حمله به پای نتانیاهو نوشته شود و برای او پوئن ایجاد کند، با توجه به ضربه‌ای که در این یک سال و اندی به اعتبار او در جامعه اسرائیل خورده، بعید است، به خصوص که در حال حاضر تصمیمات در باره این گونه حملات را کابینه امنیتی اتخاذ می‌کند که کسانی مثل گانتس از اپوزیسیون هم در آن هستند. ادامه تظاهرات گسترده مخالفان دولت نتانیاهو و خانواده‌های گروگان‌ها که حالا مشترکا برکناری او را دنبال می‌کنند می‌تواند تاییدی بر این نظر باشد.

🔹 اسرائیل از دیرباز حمله به مراکز مختلف در سوریه را با چند هدف دنبال می‌کرده، یکی این که کلا بنیه دفاعی حکومت سوریه، به عنوان دشمن استراتژیکی که از خواست بازپس‌گیری جولان هم دست نکشیده تضعیف کند، دوم این که امکانات جمهوری اسلامی در سوریه چه در کمک به حکومت این کشور و چه در "تحکیم عمق استراتژیک ایران" و "تنگ‌کردن حلقه محاصره به دور دشمن صهیونیستی" را محدود و نابود کند، و سوم این که امکاناتی که جمهوری اسلامی در سوریه جهت انتقال تسلیحات به حزب‌الله و آموزش نیروهای آن دارد را نیز زیر حمله بگیرد و از حیز انتفاع بیاندازد.

🔹 ولی بعد از ۷ اکتبر، چه به دلیل زخمی که اسرائیل از این حمله خورده و چه به خاطر این که نیروهای نزدیک به جمهوری اسلامی هم، در کمک به حماس جبهه‌های فشار علیه اسرائیل ایجاد کرده‌اند تل‌آویو هم وارد مرحله تهاجمی‌تری شده، و صرفا انبارهای اسلحه و مراکز لجستیک و ... جمهوری اسلامی و نیروهای وابسته را حمله قرار نمی‌دهد، بلکه پرسنل ارشد و غیرارشد آن و نیروهای همسو را نیز زیر حمله قرار گرفته است. نمونه‌اش هم از کشتن رضی موسوی در دی ماه تا حمله یکی دو هفته اخیر در دیرالزور و حلب و تا حمله امروز و تلفات بسیاری که این حملات به جا گذاشته است.

🔹با توجه به این که جمهوری اسلامی شعار نابودی اسرائیل را می‌دهد و خامنه‌ای هم از دیرباز رسما اعلام کرده که هر کس که علیه رژیم صهیونیستی بجنگد می‌تواند روی ما حساب کند یا غصه می‌خورد که چرا کرانه غربی هنوز مثل حماس که با کمک ما تسلیح و مهاجم شد وارد نبرد مسلحانه با اسرائیل نشده و نیز با توجه به مهمانداری همین دو روز پیش از رهبران جهاد اسلامی و حماس یا هماهنگی‌هایی که همین الان بر سر گرم‌ نگه‌داشتن جبهه‌های جنبی علیه اسرائیل میان تهران و حوثی‌ها و حزب‌الله و نیروهای عراقی برقرار است، همه و همه محملی هستند که دست اسرائیل را پر می‌کنند که زیاد نگران این نباشد که حمله‌اش به کنسولگری جمهوری اسلامی نقض حقوق بین‌الملل تلقی شود یا به لحاظ بین‌المللی پیامدی داشته باشد.

همین فرش قرمزی هم که هفته پیش در تهران برای هنیه و زیاد نخاله پهن کردند اتوی بیشتری به دست اسرائیل می‌دهد. البته قطر هم مهماندار هنیه است، ولی از حمله و تسلیح حماس ستایش نمی‌کند و شعار نابودی اسرائیل را هم نمی‌دهد و در مقام میانجیگری هم فعال است.

این که در ماجرای انفجار سفارت اسرائیل در آرژانتین یا انفجار در مرکز یهودیان این کشور در دهه ۱۹۹۰ هم، همچنان انگشت اتهام در وجه عمده متوجه تهران و حزب‌الله است کار را برای جمهوری اسلامی برای بسیج بین‌المللی برای محکومیت اسرائیل و فشار علیه آن آسان نمی‌کند.

جامعه‌شناسی که درگیر بود

از سرشناس‌ترین جامعه‌شناسان معاصر آلمان بود. معروف بود که اندیشکده (تینک تنک) اتحادیه‌های کارگری آلمان است. ایده ۳۵ ساعت کار در هفته را او طراحی کرد و مبانی تئوریکش را در دست سندیکاها گذاشت تا برایش مبارزه کنند.

اندیشه‌ها و ایده‌های مریوط به مقاومت مدنی و فعالیت‌های اپوزیسیونی بیرون از پارلمان هم در آثار او برجسته‌اند.

جهانی شدن که شتاب گرفت، کتاب‌ها و مقالاتی نوشت که چگونه می‌توان قدرت در حال سایش و فرسایش اتحادیه‌های کارگری و جامعه مدنی را حفظ کرد و در این راه گسترده‌کردن مفهوم کار چه نقشی دارد، ایده‌هایی که هنوز هم مورد بحث و اعتنایند و قسما به جزوه‌های آموزشی سندیکاها راه یافته‌اند.

مبارزه از همان دوران دانشجویی و بعدتر استادی در دانشگاه، در کارنامه‌اش بود. بی سبب نبود که به یکی از سخنگویان و نظریه‌پردازان جنبش دانشجویی ۱۹۶۸ بدل شد و حتی با استادش تئودر آدرنو هم درافتاد و اصطلاح او که بخشی از دانشجویان را "چپ فاشیست" خوانده بود به باد انتقاد گرفت.

شاگرد هورکهایمر بود و دکترای فلسفه‌اش و بعدتر لیسانس جامعه‌شناسی‌اش را پیش آدرنو گرفت و ۸ سالی دستیار یورگن هابرماس بود.

بعدها البته او به لحاظ درافتادن با استادش، آدرنو، معذرت خواست ولی به لحاظ مشی سیاسی خود را در جناح چپ سوسیال دمکرات‌ها می‌دید و گرچه در ترکیب مشاوران گرهارد شرودر بود، ولی زمانی که اصلاحات اقتصادی دولت او به ضرر اقشار کم‌برخوردار آلمان پیش رفت، در انتقاد از آن کم نگذاشت.

کارها و تحقیقات اجتماعی و جستارهای مشترکی که با الکساندر کلوگ فیلمساز برجسته آلمان منتشر کرده نیز آثاری قابل اعتنا از کار درآمده‌اند و ستایش شده‌اند.

روزی در سال ۲۰۰۲ که آخرین کلاس درسش در دانشگاه هانوفر را برگزار کرد سالن بزرگ این دانشگاه جای سوزن انداختن نداشت. کم نیستند چامعه‌شناسانی در آلمان که شاگردی او را جزو ممتاز کارنامه خود می‌دانند.

بحثش در درس روز وداع زدن پل بود میان اندیشه‌های کانت و مارکس، با عنوان "هستی و ملزومات، گفتگو‌ی دورانی میان کانت و مارکس".

در دوران بازنشستگی هم همچنان فعال بود و در مسائل و بحران‌های اجتماعی صاحب‌نظر و جانب‌دار.

او پیشاپیش در باره قدرت‌گرفتن حزب راست افراطی "آلترناتیو برای آلمان" هشدار داده بود.

نظرش این بود که برآمد این حزب به سایش و فرسایش‌های اجتماعی مرتبط است، به بی‌ارزش شدن خاطره‌های تاریخی، به بی‌بها و کم‌اهمیت شدن امر آموزش و نیز به سلب ارزش از توسعه‌ای مبتنی بر منافع و انسجام همه بخش‌های جامعه.

او پسرفت فرهنگ و اخلاق سیاسی و انحطاط الیت سیاسی را نیز دارای نقشی قابل اعتنا در این عقب‌گشت و قدرت‌گیری گرایش‌های افراطی می‌دید، به گونه‌ای که به گفته او کار به جایی رسیده که برای بسیاری از مردم حالا دیگر فرقی نمی‌کند که چه کسی را انتخاب می‌کنند، اصل برایشان این است که به نظام متعارف حاکم تعلق نداشته باشد.

از او به فارسی کتابی منتشر نشده، ولی جستارهایش در برخی از مجموعه‌ها چاپ شده‌اند، از جمله در "نظریه ادبی".

اسکار نگت دیروز در ۸۹ سالگی درگذشت.

این👇 ترجمه مصاحبه‌ای از او در سال ۲۰۰۸ است در مورد پیامدهای جهانی‌شدن و اشارات و ایده‌های مختصری در باره پیوندهای میان مارکس، پوپر و کانت و...

https://asre-nou.net/php/view_print_version.php?objnr=270

این بنا هم اثر ملی شد

رادیو در ‌آلمان پارسال صد ساله شد. سال ۱۹۲۳ تا پایان جنگ جهانی صدای رادیو آلمان از برلین پخش می‌‌شد که پیش از جنگ شعبه‌ای هم به زبان فارسی دائر کرده بودند تا حمایت افکار عمومی ایران را علیه متفقین و به سود حکومت هیتلر جلب کنند.

با پایان جنگ جهانی دوم که آلمان دو تکه شد، ابتدا ایالات در آلمان غربی هر کدام رادیویی برای خود داشتند و بعدتر رادیو سراسری آلمان غربی (دویچلندفونک) شکل گرفت که از کلن پخش می‌شد و رادیو آلمان شرقی (Radio aktuell) هم از شرق برلین.

با وحدت دو آلمان در سال ۱۹۹۰ دویچلندفونک به رادیو سراسری کل آلمان واحد بدل شد با وظیفه اطلاع‌رسانی و تحلیل و آموزش و تا حدودی سرگرمی بدون تبلیغات و آگهی‌های تجاری.

رادیو آلمان شرقی هم به دویچلندفونک دو یا دویچلندفونک کولتور برای کل آلمان بدل شد که در سرتاسر روز به بحث و فحص در باره تازه‌های فرهنگ و هنر و ادبیات مشغول است. در سال‌های اخیر یک رادیو جدید سراسری به این مجموعه اضافه شده برای جوانان به نام رادیو نووا.

در کنار این سه رادیو مجموعاَ ۷۱ فرستنده رادیویی عمومی دیگر (تامین شده با پولی که مردم ماهانه می‌پردازند) دائرند که در وجه عمده ایالتی هستند نه سراسری.

در کلن سال ۱۹۷۵ بنایی برای رادیو سراسری آلمان غربی (دویچلند فونک) ساختند به این شکل👇، بنایی نسبتا خاص، که ظاهرا ساختش را هم از بالا شروع کرده‌اند! مثل عمارت کلاه‌فرنگی، اولین محل پخش رادیو ایران یا میدان ارگ که ۷۵ سال محل پخش رادیو بود نیست، ولی این ساختمان هم از دیروز در فهرست آثار ملی حفاظت‌شده آلمان قرار گرفت، هم به لحاظ نوع معماری آن،هم به لحاظ اهمیت رادیو سراسری ‌آلمان در همه دوران بعد از جنگ و نقشی که در اطلاع‌رسانی و آموزش و سرگرمی داشته است و ...

مشاوره و مطب‌ها و ... به فشار بر زنان خواهان سقط جنین روی آورده‌اند. باید دید که قانون جدید تا چه حد جلوی این‌ها و گسترده‌شدن این حرکت را خواهد گرفت.

چه سرنوشتی در انتظار نوار غزه و مردم آن است؟

در کشاکش جنگ جاری در غزه، این یک سؤال جدی است که اهداف جنگی اسرائیل، از جمله نابودی یا تضعیف حماس که آمریکا و اتحادیهٔ اروپا آن را یک سازمان تروریستی می‌دانند، تا چه حد عملی خواهد شد. ولی اگر این هدف محقق شود، بهترین گزینه برای ادارهٔ غزه چه خواهد بود؟ آیا تمشیت امور غزه از این پس بدون پرداختن به حل جامع مشکل فلسطینی‌ها ممکن است؟ چه گزینه‌هایی در حال حاضر محل بحث است؟ https://www.radiofarda.com/a/32714358.html

رادیو فردا

چه سرنوشتی در انتظار نوار غزه و مردم آن است؟

یادداشت حبیب حسینی‌فرد: در جنگ جاری در غزه، این‌که اهداف جنگی اسرائیل تا چه حد عملی خواهد شد، سؤالی جدی است. ولی اگر این هدف محقق شود، بهترین گزینه برای ادارهٔ غزه چه خواهد بود؟

حالا امیر قطر هم!

ابراهیم رئیسی قرار بود در کنفرانس بین‌المللی مسائلی اقلیمی در دوبی شرکت کند. تصور در تهران این بود که کسی از اسرائیل به خاطر جنگ جاری به امارات نخواهد آمد. به عبارتی، فکر می‌کردند که اماراتی‌ها برای "گل روی مقام‌های تهران" و امثالهم و "خشم افکار عمومی مسلمانان منطقه از جنگ جاری" ریسک پذیرش رئیس جمهور اسرائیل را نمی‌کنند و خود اسرائیلی‌ها هم احیاناَ از "ترس روبروشدن با اعتراض و انتقاد مقام‌های شرکت‌کننده از سایر کشورها" عطای شرکت در کنفرانس را به لقایش خواهند بخشید.

بعدتر که معلوم شد اماراتی‌ها دعوت را پس نگرفته‌اند و اسرائیل هم با رئیس جمهورش در کنفرانس شرکت می‌کند، رئیسی به عنوان اعتراض سفرش را لغو کرد و امیرعبداللهیان هم در تماس با همتای اماراتی حضور "رئیس رژیم صهیونیستی" در کنفرانس را "قابل تامل" دانست.

با همه این اداها، محرابیان، وزیر نیرو را به دوبی فرستادند. او امروز همراه با هیات همراهش به داخل کنفرانس رفت و بعد به اعتراض آمد بیرون، گویی که از قبل خبر نداشته که هرتسوگ، رئیس جمهور اسرائیل دعوت شده و آمده و آنجاست. وزارت نیرو در این رابطه انگار نه انگار که رئیسی به همین خاطر به دوبی نرفته، اطلاعیه‌ای داد و نوشت:

«علی اکبر محرابیان, وزیر نیرو روز گذشته (پنجشنبه) به عنوان نماینده رئیس‌جمهور و در رأس یک هیات دیپلماتیک در حالی برای حضور در کنفرانس تغییر اقلیم (کاپ ۲۸) به امارات متحده عربی عازم شد که اطلاعاتی مبنی بر عدم حضور مقامات رژیم صهیونیستی در این اجلاس منتشر شده بود و خبرها و تحلیل‌های سیاسی حاکی از این بود که این رژیم در فاصله چند هفته از جنایت‌های غزه، خطر حضور در این مراسم را نخواهد پذیرفت.

علی اکبر محرابیان، هنگام ترک این کنفرانس گفت: از سران حدود ۱۵۰ کشور برای حضور در کاپ ۲۸ دعوت شده بود و ارزیابی‌ها نشان می‌داد که احتمالا تعداد قابل توجهی از این مدعوین از جمله مسئولان رژیم صهیونیستی در این کنفرانس حضور نخواهند داشت.»

ورای این تناقض‌گویی‌ها و رفتارهای متناقض، امارات در حالی از هرتسوگ دعوت کرده بود که تهران دائما از کشورهای اسلامی می‌خواهد که ارتباطشان را با اسرائیل قطع کنند و آن را مورد تحریم نفتی و تجاری قرار دهند. منتهی امارات روی مناسبات خود ایستاده و آذربایجان هم از طریق ترکیه بخش عمده نفت اسرائیل را تامین می‌‌کند و...

ماجرا امروز جالب‌تر هم شد، به این دلیل که امیر قطر و هرتسوگ علنا با هم در حاشیه اجلاس دوبی دیدار کردند.

درست است که قطر با اسرائیل رابطه غیررسمی دیرپایی داره و حالا هم میان اسرائیل و حماس میانجیگری می‌‌کند، ولی رابطه علنی در سطح مقام‌های ارشد کمتر داشته‌اند و شاید به همین دلیل نشریات اسرائیل از دیدار امروز به عنوان "دیداری تاریخی" یاد کرده‌اند.

این که قطر از طریق این دیدارها و نه شعار نابودی و قهر و غیظ مورد نظر "حضرت آقا" احتمالا بهتر می‌تواند اسرائیل را به قبول این یا آن ملاحظه در مورد جنگ و حماس و ... مقید کند هم امر بعیدی نیست.

هر چه که هست قضایا و روندها لزوما با آنچه که در تهران گفته می‌شود سازگار نیست و به رغم انتقادهای درست و اساسی که در جهان به اسرائیل می‌شود کسی ولی وقعی به مشی و مرام "بیت" در تهران نمی‌گذارد و اقدامات و دیدارها هم خشم حضرات را در می‌آورد. حالا در سخنرانی بعدی احتمالا "حضرت آقا" دوباره قهر و غیظ و هیاهو را به سوی "رهبران بی‌‌غیرت" منطقه روانه خواهد کرد.

آخرین صداهای آن رادیو

اینجا دانشگاه پلی‌تکنیک آتن است، مردم یونان، این دانشگاه ستاد مقاومت شما باقی خواهد ماند...

ساعت هشت و نیم شب ۱۶ نوامبر ۱۹۷۳: ما مردم آتن و همه مردم یونان را به برآمد و تظاهرات عمومی فرامی‌خوانیم. تنها از این راه ما از شر حکومت نظامی رهایی خواهیم یافت.

۲۱:۱۵: مردم آتن به ما برای مقابله با گاز اشک‌آور کمک کنید، آتش راه بیاندازید و روزنامه آتش بزنید

۲۱:۴۵: ما برای آخرین بار به شما مردم رجوع می‌کنیم. جان انسان‌ها در خطر است، اکسیژن و ماسک به ما برسانید

۲۲:۰۰: ما به قطره چشم در مقیاس بزرگ نیازمندیم، به والیوم دو و پنج به صورت آمپول، به پماد ضدسوختگی، به الکل و کورتیزون. به پزشک نیاز داریم. هر کس که می‌تواند بیاید، ما در طبقه اول دانشکده معماری هستیم

۲۲:۴۵: در این لحظه درگیری در خیابان‌های اطراف جریان دارد. مردم به ما پیوسته‌اند تا دیکتاتوری را برچینیم

شبنه، ۱۷نوامبر، ۵ دقیقه بعد از نیمه شب: ما از رهبران کلیسا می‌خواهیم که ما را کمک کنند

۱۵ دقیقه بعد از نیمه‌شب: در این لحظه ما باخبر شدیم که پلیس در حال شکستن شیشه‌های دانشگاه است تا آن را به پای ما بنویسند و فردا ما را عده‌ای آنارشیست و افراطی معرفی کنند. ما نه آنارشیست هستیم و نه افراطی. ما یونانی و آزادزنان و آزادمردانی هستیم که برای زندگی در یک نظام آزاد مبارزه می‌کنیم تا بتوانیم نظرات خود را آزادنه بیان کنیم.

سی دقیقه بعد از نیمه‌شب: یونانی‌هایی که در خیابان مشغول مبارزه هستید، ترس نداشته باشید و امروز به خانه برنگردید و تا فردا صبح در صحنه بمانید. رژیم کودتا نمی‌تواند علیه شما کاری کند.مردم آتن بدون سلاح و مسالمت‌آمیز مبارزه می‌کنندن. تنها سلاح آنها باور به پیروزی و دسترسی به آزادی است.

۵۰ دقیقه بعد از نیمه‌شب: ما همه سفرا را فرامی‌خوانیم که ناظرانی را به دانشگاه پلی‌تکنیک بفرستند. از صلیب سرخ می‌خواهیم که آمبولانس اعزام کند. ما به دارو و کپسول‌های اکسیژن و سرم نیازمندیم

یک بعد از نیمه شب: کسی که می‌خواهد به ما حمله کند با باور پودلاین ما روبرو خواهد شد. ما بر این باوریم که سربازان ما، برادران ما هستند که جسارت دست بلند کردن روی ما را نخواهند داشت. اینجا قرار نیست برادر خون برادر را بریزد. ما سلاحی در دست نداریم.

۰۱:۲۵ بعد از نیمه‌شب: تانک‌ها دوباره در حال آمدن هستند تا به ما حمله کنند. ما ولی فکر می‌کنیم که سربازان و دانشجویان یکدیگر را در آغوش خواهند گرفت. حال ما به خواندن سرود ملی یونان شروع می‌کنیم. من شروع می‌کنم...

ساعت ۰۲:۰۲ بعد از نیمه شب: مردم یونان، تانک‌ها لوله‌های خود را به سوی دانشگاه گرفته‌اند. دانشجویان یقه‌های پیراهن را باز کرده‌اند و سینه خود را نشان می‌دهند، تنها سلاحی که در اختیار دارند.

ساعت ۰۲:۱۵: مردم یونان، چگونه در این لحظات می‌توانید بخوابید وقتی که تانک‌ها در برابر دانشگاه ایستاده‌اند و دانشجویان را هدف گرفته‌اند. ما باور نمی‌کنیم این سکوت شما را... حتی اگر ما را بازداشت کنند و بکشند ما ترسی نداریم، ما می‌خواهیم آزاد بمیریم.

۰۲:۲۵: سربازان، برادران سلاح خود را به سوی برادران خود نگیرید، شما به برادران خود شلیک نخواهید کرد. چگونه می‌خواهید به روی برادران خود آتش بگشایید؟

در این لحظه تانکی در ورودی دانشگاه را می‌شکند و ارتش به دانشجویان حمله‌ور می‌شود. صدای رادیوی دانشجویان از درون دانشگاه هم خاموشی می‌گیرد.

۸۰۰ بازداشتی، ۳۰۰ مجروح و ۲۳ کشته، حاصل این حمله بود، از میان جماعتی که گرچه اقدامشان به قیام دانشجویان معروف شد ولی از کارگر و دانش‌آموز و ... هم در میانشان کم نبود.

یک هفته بعد دوباره دانشگاه به مدیریت آن تحویل شد و فرمانده رژیم کودتا زیر فشارهای داخلی و خارجی استعفا کرد. چند ماهی دیگر این رژیم با ترفند و مقاومت در راس کار بود، ولی قیام دانشجویان و بعد هم درگیرشدن در کودتای قبرس و درگیری با ترکیه عمر آن را به آخر رساند. مرداد ۱۳۵۳ پس از ۷ سال یونان از شر رژیم کودتا رها شد و آزادی خود را بازیافت.

خانمی که امروز برای بزرگداشت پنجاهمین سالگرد قیام دانشجویان به جلوی دانشگاه پلی‌تکنیک آتن آمده بود به خبرنگاران می‌گفت که آمده‌ام در برابر فداکاری دانشجویان سر تعظیم فرود آورم، ولی حالا مقابله ما با خشونت دیگرعلیه ارتش نیست، علیه گرانی و وضعیت بد آموزش و بهداشت و مسکن است و این‌ وضعیت هم خشونت کمی در خود ندارد...

و مسائلی مانند لزوم تعلیم زبان انگلیسی در نظام آموزشی اوکراین و ... استوارند و کمتر معطوف به تقویت مبانی دمکراسی و دولت حقوقی هستند. و این که همه این رهنمودها نهایتا اوکراین را نه تنها بیشتر با آمریکا نزدیک کند بلکه واقعا نظامی سالم و دمکراتیک از اوکراین دربیاورد سوالی است که شاید آن گونه که یونکر هم می‌گوید پاسخ قاطعی به آن به این زودی‌ها و سادگی‌ها به دست نیاید.