So I smile when he calls me Persimmon

تو؟ تو عزیزم حتی با زخم روی دستم هم مهربون بودی.

و خب آره
مثل الان که ایستگاه رو جا موندم، چهارزانو می‌شینم و هر قطاری بالاخره به اون مقصدی که شاید ردش کردی برمی‌گرده.

ری‌را، عزیزم!
تو راست می‌گفتی،
من هرگز نتوانستم خودم را به جریان بسپارم، آنقدر که بار تمام موهایی که کوتاه کرده بودم روی شانه‌هایم مانده.
و تمام دست‌هایی که دوستشان داشتم، پیش از خداحافظی‌های طولانی.

دوباره شروع کردم به خوندن نوت ها و هی زیر لب تکرار می‌کنم که زمان چیز عجیبیه.

دلم اون پاییزی رو میخواد که با بافتنی زردم روبروی تئاتر شهر با هانیه چای میخوردیم

اینکه آقای کافه‌ای بعد از اون همه سر و صدا گفت که دفعه بعدم بیاید یعنی جای خوبیِ.