من از نویسنده‌ها می‌ترسم. نویسنده‌ها آدم‌های خطرناکی‌ان، فرق می‌زارن، درک می‌کنن، فرقِ نگاهِ معمولی و نگاهی که پر عشقه رو می‌فهمن، از یک رفتارِ ساده‌ت یک متنِ بلند می‌نویسن و با یک قدمِ دیگه خیابون رو فرش می‌کنن. من از نویسنده‌ها می‌ترسم، اونا می‌تونن تو خیالشون با تمامِ وجودشون بغلت کنن و با کم‌محلی‌هاشون تو خاطراتشون بکشنت و یک عمر واسه‌ت عزاداری کنن. من از نویسنده‌ها می‌ترسم، اونا می‌تونن انقدری بی‌رحم باشن که شیرین‌ترین داستانِ دنیا رو واسه‌ت تلخِ زهرِمار کنن، می‌تونن یک عاشق رو بعدِ چندین سال به معشوقش برسونن و یک عاشق رو به‌خاطرِ غمِ دوریِ عشق بکشن. من از نویسنده‌ها می‌ترسم، اونا آخرِ همه‌ی قصه‌های عاشقونه رو می‌دونن، جنسِ همه‌ی خاطره‌ها رو می‌شناسن، طعمِ تلخِ رفتن‌ها رو از حفظن، اونا بلدن دنیاشون رو با یک خنده رنگی و با یک اشک سیاه کنن، اونا موجوداتِ ترسناکی‌ان، تنها گذاشتنِ اونا می‌تونه درام‌ترین داستان‌ها رو به‌وجود بیاره، داستانی که ممکنه چند سال بعد دخترت تو تنهایی‌هاش با اون نوشته‌ها ساعت‌ها گریه کنه. من از دست‌های خودم و گریه‌های دخترم می‌ترسم.

فکر می‌کردم می‌تونم حالت رو خوب کنم ولی بلد نبودم؛ به هر حال از آدمی که بلد نیست حتی حالِ خودش رو خوب کنه چه انتظاری می‌شه داشت؟

سه دسامبر تو روز جهانی آغوش، نه آغوش داریم نه سوییشرت.

نه چشم‌ها و نه لب‌ها، پذیرنده‌ترین چیزِ انسانی فقط و فقط آغوش است.

-ویکتور هوگو

There should be two me always.

جئون جونگ‌کوک؛ تنها پسری که به‌خاطرش حاضرم حتی روحم رو به شیطان بفروشم.

و هنر قرار نبود زیبا به‌نظر برسد؛ قرار بود احساسی را برانگیزد.

-رینبو روول