نامه‌هایت را می‌خواندم؛
من نامه‌هایت را می‌خواندم، درخشنده‌ترین ستاره ی آسمان من...
اما من درون تاریکی شب‌هایم غرق شده بودم
چشم‌هایم عادتی به دیدن روشنایی نداشت...
من بیش از دیگران هم بی‌خبر بودم. از احساسات سرکوب شده‌ بودم.
احساساتی لبریز در این جسم خسته که تنها با بی‌اهمیت شمردن به فراموشی سپرده شده بودند...
من با آسیب زدن به روح خودم سعی در محافظت از تو را داشتم.
و حالا نامه‌هایت را می‌خواندم، عشقت را می‌بینم و با پوست و خون حس میکنم و حال نمی‌دانم چطور جلوی زخمی شدنت را توسط خار‌هایی که به دور خودم کشیدم را بگیرم.
نمی‌دانم چطور پاسخ تمامی سخنان شیرینت را بدهم.
نمی‌دانم چطور به روح لطیفت بگویم؛ که من دیگر برای داشتن هر احساسی بیش از حد مرده‌ام.‌

حقیقتا احساس نا امنی داشتم به خونه و کوچه و اتوبوس به کلاس و راه رو به همه چیز تنها شخصی که همه درحال نگاه کردن به اونن من بودم وقتی قطره های خون آروم آروم می‌ریخت کلاس ناامن تر میشد و باعث می‌شد اینکار و ادامه بدم و اوه نقطه امن بغل ریحانه برام نقطه امنی بود، اما خودم که برای خودم امن نبودم باید چیکار میکردم و فقط از خودم فرار کردم،

انگار امروز لازم بود ریحانه تا بغلم میکنه بزنم زیر گریه،

I want to come to you in the rain.

من تورا فراموش نکردم من تورا نوشتم کشیدم سرودم و در همین بین تورا گم کردم

امروز روز نقاشیه(اجباری)