«وصله نمی شود دگر، این دو هزار و یک ترک..»

او قبر مرا میکند و من نگران زخمی شدن انگشت هایش بودم.

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

اگر شیطان تورا میدید
چشمانت را می‌بوسید و توبه میکرد

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست!
تو مرا باز رساندی به یقینم ،کافیست
قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو؟
گاه گاهی که کنارت بنشینم، کافیست..

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری
گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست

If you knew it was the end of the world
Could you love me like a child?
Could you hold me in the dark?

تو فکر می‌کنی اون جالبه، درسته؟ قبول دارم، هست. و این رو هم باید بدونی که بودن کنار یک آدمِ جالب چیزی نیست که هر کسی از پسش بر بیاد، می‌تونی تحمل کنی؟ روزی صد بار از خودت بپرس، من می‌تونم تحمل کنم؟ می‌تونم وقتی داریم کنار هم قدم می‌زنیم یهو کنارمو نگاه کنم و ببینم نیست و دلم بریزه و به پشت سر نگاه کنم ببینم بی حرکت و با دهن باز زل زده به ابرا و آسمون؟ من می‌تونم تحمل کنم که همیشه یه دفترچه با خودش داشته باشه و خیلی وقتا جای اینکه با من حرف بزنه خیلی از چیزای توی ذهنشو اون تو بنویسه و به حریمش احترام بزارم؟ من می‌تونم تحمل کنم که اون از جامعه طرد می‌شه؟ بار ها و بار ها، هزاران بار! من می‌تونم؟ من می‌تونم؟ از خودت بپرس عزیزِ من! از خودت بپرس که می‌تونی جای همه‌ی نپذیرفتن هایی که در حقش شد اونو بپذیری و بهش احترام بزاری، و ذوقش رو کور نکنی، و خلاقیتش و خیالاتش رو نکشی، یا نه! بپرس! بودن کنار یک آدمِ جالب و البته «عجیب» کارِ هر کسی نیست.