«وصله نمی شود دگر، این دو هزار و یک ترک..»

او قبر مرا میکند و من نگران زخمی شدن انگشت هایش بودم.

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

اگر شیطان تورا میدید
چشمانت را می‌بوسید و توبه میکرد

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست!
تو مرا باز رساندی به یقینم ،کافیست
قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو؟
گاه گاهی که کنارت بنشینم، کافیست..

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری
گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست

عشق را شاید، ولی مرا هرگز نشناختی..