خونه پدربزرگ تو حیاطش یه درخت انجیر داشت. همه بچگی من به آب دادن بهش، بازی زیر سایه‌اش و چیدن میوه هاش گذشت. خوش ترین خاطره‌ هام، با شیره انجیر نوچ شده. اصلانی میخوند «یه روز یه خونه‌ای بود که تابستونا/روی پشت‌بومش ولو میشد خورشید/ درخت انجیر پیری که تو باغ…

خونه پدربزرگ تو حیاطش یه درخت انجیر داشت. همه بچگی من به آب دادن بهش، بازی زیر سایه‌اش و چیدن میوه هاش گذشت. خوش ترین خاطره‌ هام، با شیره انجیر نوچ شده.
اصلانی میخوند «یه روز یه خونه‌ای بود که تابستونا/روی پشت‌بومش ولو میشد خورشید/ درخت انجیر پیری که تو باغ بود/ همه‌ی کودکی های مرا میدید» و من انگار به کلمه دراومده بودم.

Les pleureuses

Literatti

غم چنان منعطف، هزارچهره و آشناست که دیگه تشخیص حضورش غیرممکن شده.