آرزو می‌کنم که ای‌کاش می‌تونستی دوباره دوستم داشته باشی...!

گاهی اوقات دلم می‌خواد کوچیک بشم و برای این روزها تصمیمات جدید بگیرم و شکل احساساتم رو عوض کنم. زمانی که این فانتزی امکان پذیر بشه حرف‌هام رو از آدم‌هایی که دوستم نداشتن پس می‌گیرم.

اما باور کنید؛ آدم می‌تونه حتی برای یک نفر دوست داشتنی باشه، حتی برای یک نفر! و من اون یک نفر رو شاید بین هزاران دنیای ناشناخته گم کردم. حالا علاقه‌ام به پنهان و مخفی بودن رو می‌فهمم.

به خاطراتم سفر می‌کنم،
اتفاقاتی هست که می‌خوام پاکشون کنم،
اتفاقاتی که حتی نمی‌تونم به یاد بیارمشون
اتفاقات ناخواسته؛
اتفاقاتی که از کنترلم خارجن
بذار دونه دونه بشمرمشون
بذار دونه دونه به زبون بیارمشون
بذار یکی یکی بریزمشون بیرون

من اسمت رو نمی‌دونم...
پس به خاطراتم سفر می‌کنم،
اتفاقات زیادی توی گذشته افتاد،
صدای قلب ساعتی مادرم توی گوشمه،
خبر تصادفم که نتونستم حرفی ازش بزنم
تلفنی که وسط برنامه‌ام زنگ خورد و خبر سرطان کبد پدرم رو داد،
امیدوارم بهترین انتخاب‌هام بوده باشن
چون دیگه همه‌اش گذشته.
پس تمام این دردهای بیشمار مال من بودن؟
این سختی‌های بی‌پایان نتونستن من رو از پا دربیارن
و دوباره مثل نیلوفر آبی جوونه می‌زنم.

به خاطراتم سفر می‌کنم؛
بذار تک تکشون رو پاک کنم...

آمیگدالای من،
بیا نجاتم بده
زودتر منو از اینجا ببر بیرون...

«Blue»

بخشی از مغز انسان که شکلی شبیه به بادام داشته و در تشکیل احساساتی مانند ترس، یادگیری و حافظه، نقش بسزایی ایفا می کند، با عنوان آمیگدال شناخته می شود.

بر اساس مطالعات و تحقیقات محققان، آمیگدال به عنوان یکی از مناطق حیاتی مغز، نقش برجسته و پر رنگی در تنظیم رفتارهای اجتماعی، هیجانات، بیماری روانی و اختلالاتی مانند افسردگی عهده دار می باشد.

آمیگدال نقش کلیدی در فرآیندهای عاطفی انسان و سایر حیوانات دارد و به ما کمک می‌کند تا احساسات را بشناسیم، ابراز کنیم و به آنها پاسخ دهیم و با شرایط متغیر محیطی سازگار شویم.

من فقط؛ یکهو از خواب بیدار شدم و دیگه بچه نبودم. اونقدر قد کشیده بودم که دستم رو برای تنها موندن رها کردن. قبل از این خوابِ عجیب رو به یاد ندارم، من موندم و جاده‌ای که یک سمتش بن‌بست بود. میشه این‌بار بخوابم و برگردم به دنیایی که اینجا نیست؟

از آخرین فیلمی که دیدم ماه‌ها می‌گذره؛
آخرین کتابی که به پایان رسوندم رو به یاد ندارم؛ زمانِ گذشتن از آخرین کاغذی که به دستم خط خطی شد رو از ذهنم پس زدم. هیچ آهنگی دلم رو به دست نمی‌گیره...
این روزها، در به در دنبال واژه‌ و کلمه‌ای می‌گردم که حالم رو توصیف کنه و تمام تلاشم به عجز ختم میشه.
خاکِ خشک شده‌ی ذهنم رو چنگ می‌زنم بلکه چیزی عایدم شه، قول می‌دم اگر توی این تل خاکِ پوسیده، بذری زنده پیدا کنم ببوسمش، بغلش کنم و زنده بمونم...

قول میدم فردا بخندم‌.
کتاب بخونم؛ نقاشی بکشم؛
شاد‌ترین موزیک‌هام رو پلی کنم و برقصم؛
قول میدم که فردا، این غمِ رسیده به چشم‌هام رو خفه کنم.

حالا هرچی.
تهش مرگه.