نت همیشه سرعتش خوبه غیر از وقتی که من قراره پست بذارم

اینجوری بودم که به به الان وقت نقاشی کردنه و درست همون لحظه برق رفت.

ساعت ۱ و نیم شبه، مغزم بهم میگه:«ولش کن، بیا اتاقو تمیز کنیم، شاید بقیه چیزها هم بعدش مرتب شن، شاید هم نشن، اما بیا یه کاری کنیم.»

از صبح به خودم گفته بودم امروز باید یه کار آبرنگ داشته باشم، اینم تند تند کشیدم که حرفم دوتا نشه. از روی یه کار آبرنگ دیگه کشیدمش البته (تمرینیه خب.??) اسم آرتیست اصلی رو پیدا نکردم متاسفانه?
راستی این اون نقاشی ای که گفتم نیست، اونو دستم درد گرفت گذاشتم بعد تر.

دارم میمیرم نقاشی جدیدمو نشونتون بدم اما تموم نشده?.

من هر فکری رو یه نشونه می‌دونم.

همه درهای بسته قفل نیستند، هلش بده.

یه زمان‌هایی هست تو خونه که مثلا نصفه شب برای کاری میخوام برم حیاط، یا قراره برم پشت بوم چیزی ور دارم و ازونجایی که از تاریکی میترسم (?) به خواهر یا برادرم میگم باهام بیان. بعد اینجور مواقع یه همچین دیالوگی شکل میگیره:
+ بیام کمکت؟
- نه خودم باید انجامش بدم، تو فقط همونجا باش، اینکه من بدونم تو اونجایی و حواست بهم هست باعث میشه نترسم.
حتی گاهی ازشون میخوام همینطور که دارم کارمو انجام میدم باهام حرف بزنن تا حواسم از ترسم پرت شه.
و داشتم فکر میکردم چقدر در هر موقعیت دیگه‌ای، مشکلات و هرچی، این «فقط حضور داشتن و همراهی» همه‌ی چیزیه که میخوام، نه بیشتر، نه کمتر.

اون لحظه ای که نه به گذشته فکر میکنی نه به آینده و فقط داری اون لحظه رو احساس و زندگی میکنی>>>>

احساس میکنم خامه و میشه بیشتر بهش سایه اضافه کرد و حجم داد. فردا شاید.