︐‌ 27 سپتامبر ، سال 1995   !
نامه‌ای به حضرت یار که مایل ها فاصله دارد . زیباترین زیبای من، هنگامی که تو در آن سوی جهان مشغول نوشیدن قهوه‌ی تلخ تر از زهر هستی و به بازی کودکان چشم دوخته ای . من اینجا درگیر جنگیدن با افکار مزاحمی هستم که مدام در پی دویدن به سمت تو و خاطراتت هستند، زیبای من ، به خاطر داشته باش که در این جهان بی در و پیکر شخصی مجنون وار در پی یافتن راهیست تا بتواند این مسیر طولانی جدایی را پیموده و خود را نزد تو برساند . این فرد مجنون با تصور نوازش ها و بوسه‌های داغت شب‌هایش را صبح و صبح هایش را شب میکند . شاید این اولین و آخرین نامه‌ای باشد که برایت می‌نویسم، کی میداند شاید روزی خودم شخصا حرف‌هایم را برایت با عشق بگویم .

︐‌ می‌نویسم برای تو ای شاهزاده‌ی فرانسوی من ، بالاخره بعد از یک سال سکوت و تحمل رنجش نبودنت راضی به نوشتن اندک نامه‌ی کوتاهی شدم که هرگز قرار نیست به دستت برسد . یک سال پیش چنین روزی برای اولین بار تورا درحال بازی با کودکان اشراف زاده دیدم ، آنقدر زیبا و تماشایی بودی که حاظر نبودم لحظه‌ای از تو چشم بردارم ، تو اشراف زاده بودی و من فرزند یک گل فروش ساده فرانسوی ، ما شدن من و تو جزو محالاتی بود که من در ذهن خود پرورش داده بودم ، آخ شاهزاده‌ی زیبای من ، حال که کنار شخص دیگری به شادی سر میکنی بگذار بگویم از تمام رنجش های کشیده‌ام در این یک سال ، اما نه این قرار بود فقط یک نامه کوتاه باشد نه یک شکایت نامه‌ی رعیتی ، شاید باز هم مانند الان مجنون شوم و دست به قلم ، آنگاه برایتان بیشتر از این حال زارم خواهم نوشت .

ـــــ چیـهیرو ، 5 اوت، سـال 2023 ‌ ‌.