احساس گناه کردن یا احساس گناه نکردن؛ فکر کنم کل مسئله اینه. زندگی یه نبرده بین همه در برابر همه. این یه واقعیت شناخته شده است. ولی این نبرد چطوری در جامعه‌ای که تا حدودی متمدن شده تاثیر میذاره؟ مردم نمی‌تونن به محض این‌که همدیگه رو می‌بینن به هم حمله کنن. بنابراین، در عوض سعی می‌کنن تا شرم گناه‌کار بودن رو به دیگری تحمیل کنن. کسی که بتونه دیگری رو گناه‌کار جلوه بده برنده است. کسی که به گناهش اعتراف می‌کنه بازنده است‌. داری توی خیابون راه می‌ری و غرق در افکارتی. درست از رو‌به‌روت دختری می‌یاد و جوری راه می‌ره که انگار در کل دنیا تنهاست، نه به سمت راستش نگاه می‌کنه نه به سمت چپش. شما به هم تنه می‌زنین. و این‌جا همون لحظه حقیقته: چه کسی سر دیگری داد می‌زنه و چه کسی عذرخواهی می‌کنه؟ این یه موقعیت کلاسیکه: در واقع هر دوی شما تنه‌زننده و تنه‌خورنده هستین. ولی بعضی از آدما همیشه _ بلافاصله و بی‌اختیار _ خودشون رو تنه‌زننده تلقی می‌کنن و بنابراین محق نیستن و دیگران همیشه _ بلافاصله و بی‌اختیار _ خودشون رو تنه خورنده تلقی می‌کنن و بنابراین محق هستن و به سرعت دیگری رو متهم می‌کنن و گوش‌مالی می‌دن. تو چه‌طور؟ در چنین موقعیتی متهم می‌کنی یا عذرخواهی می‌کنی؟

از کتاب جشن بی‌معنایی، میلان کوندرا، ترجمه حسین کاظمی‌یزدی، انتشارات بذر خرد.

پیام دوست هم‌کلاسیم:
بس کن نردعلی.

این هفته دوتا ارائه با دو موضوع متفاوت دارم.
میکروبیوم؛ با تاکید بر رابطه میکروبیوتای روده و عملکردهای شناختی انسان (به‌شدت مبحث جالبیه و خودم خیلی مطالبش رو دوست دارم.)
فیزیولوژی سیناپس و انواع نوروترنسمیترها (مطالب این به شدت گسترده بود. بخش‌هایی از منابع فیزیولوژی تا فارماکولوژی رو مجبور شدم جمع‌آوری کنم تا ارائه ساختارمند و منسجم بشه. وسواس در مطالعه دارم و باید حتماً خودم رفرنس‌ها رو مطالعه کنم و اکثر جزئیات رو در ارائه ذکر کنم.😐)

و اینکه خیلی خستم. :)

امروز نتیجه نهایی کنکور سراسری اومد و خب شاید برخی از دوستان، در رشته مطلوبشون پذیرفته نشده باشن. درکتون می‌کنم. ممکنه امشب، شب خوبی براتون نباشه و فکر کنید دنیا به آخر رسیده. ممکنه ترکیبی از غم و خشم و حتی حسادت به افرادی‌که در رشته مورد علاقشون پذیرفته شدن رو تجربه کنید. ممکنه به سالی که گذشت، کتاب‌‌هایی که خوندین، آزمون‌های که دادین و تلاش‌هایی که کردین فکر کنید و ناراحت بشید، ممکنه تماس‌ها و پیام‌های بقیه که اصرار دارن بدونن نتیجه کنکورتون چی شده، عصبانی‌تون کرده باشه. ممکنه خودتون رو سرزنش کنید که کاش بیش‌تر تلاش می‌کردین. میدونم؛ امروز می‌تونه چالش دشواری براتون باشه ولی شما بهتره بتونید مدیریتش کنید. متاسفانه وقت کمی برای فکر کردن دارید. تا زمان ثبت‌نام دانشگاه‌ها چیزی نمونده و باید تصمیم بگیرید می‌خواهید چه طور با این چالش برخورد کنید. مردود شدن و کنکور مجدد؟ ادامه تحصیل در رشته‌ای که پذیرفته شدم ولی دل‌خواهم نیست؟ ثبت‌نام نکردن در رشته‌ پذیرفته شده و کنکور مجدد؟ تصمیم قرار کدوم باشه؟ بله. انتخاب سختیه. یهویی وارد یه دنیای پرمسئولیت شدین و هر تصمیمی که بگیرید، سرنوشتتون رو تغییر می‌ده. می‌فهمم. ولی زندگی همینه؛ پر از دوراهی‌های پیچیده. درباره هر مسیر تحقیق کنید. مشورت کنید. فکر کنید. مزایا و معایبشو بسنجید و بعد تصمیم بگیرید. هر مسیر، خوشی‌ها و سختی‌های خودشو داره‌. باید ببینید سختی‌های کدوم مسیر براتون قابل تحمل‌تره. انتخاب کردن کار پیچیده‌ایه. همیشه قراره یه سری چیز رو از دست بدی و در ازاش چیزایی هم به‌دست بیاری.

یادتون باشه شماره یک: هر تصمیمی که بگیرید، مسیرتون زیبایی‌های خودش رو خواهد داشت. امیدوارم بدرخشید.🌻

یادتون باشه شماره دو: از گذشته یاد بگیرید و اگه خودتون رو مقصر می‌دونید، فوراً خودتون رو ببخشید. توی بحث رتبه و قبولی کنکور، عوامل به‌شدت مختلفی دخیل هستن.🌱

"من نه با محتوای باورها، که تنها با شیوه‌ی دستیابی به باورهای خود همذات‌پنداری خواهم کرد. من یک متفکر انتقادی هستم بنابراین آماده‌ام هر ایده‌ای را که شواهد با اطلاعات منطقی موید آن نباشد، رها کنم. من آماده‌ام شواهد و دلایل را تا هر جایی دنبال کنم. شخصیت واقعی…

?? توصیه‌های دکتر ناجی به مردم، برای جلوگیری از همه‌گیری ویروس تب دنگی و نیش پشه‌ی آئدس:

?۱. پوشیدن البسه‌ی بلند و روشن (به‌علت تحریک نشدن چشم پشه‌ها به سمت این رنگ‌ها)
?۲. جمع‌آوری زباله‌هایی که می‌توانند محل تجمع آب و رطوبت باشند.
?۳. مدیریت پسماند‌ها توسط مردم
?۴. تفکیک زباله‌های تر و خشک
?۵.آشغال نریختن در خیابان و جوی‌های آب
?۶. استفاده از کرم، پماد، لوسیون و اسپری دافع نیش حشرات
?۷. پشه بند بستن در هنگام خواب بیرون از منزل
?۸. استفاده از توری برای در‌ها و پنجره‌ها برای جلوگیری از ورود پشه به داخل منزل
?۹. عدم پدید آوردن زیستگاه‌های مصنوعی برای پشه آئدس

دکتر علیرضا ناجی
رییس مرکز تحقیقات ویروس‌شناسی و استاد ویروس‌شناسی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و بیمارستان مسیح دانشوری

✦⊱ آکـادمـے ژنـتیــڪ ایران @Ir_Genetics_Academy ⊱✦

دوستان تجربی، شما همین الآنم درخشانید و ارزشمند؛ مسیر پرچالشی رو طی کردید و نکات جذابی رو یاد گرفتید. فارغ از فردا و روزهای بعدش، براتون آرزوی سلامتی و شادی میکنم. درنهایت هر اتفاقی که بیفته، شما همچنان درخشان و ارزشمندید و اجازه ندید کسی به شما نظر دیگه ای رو القا کنه. شاید در طول مسیر اشتباهاتی داشتید که به خاطرش خودتونو سرزنش میکنید. ازش درس بگیرید ولی این اشتباهات رو به بی ارزش بودن خودتون ترجمه نکنید و اجازه ندید جو غالبِ رتبه و نمره مدار اجتماعی شما رو نسبت به خودتون ناامید کنه.❤?

دوستان این جوابای نادرستی که برای پرسش ۸۹ به ناشناس میفرستید، شوخیه دیگه؟ درست نمیگم؟

من دیگر شادی و خوشحالی نمیکنم. از وقتی که عمل پیوند مغز استخون داشتم، خوب، احساس میکنم که دیگران را شاد نمیکنم. صبح ها وقتی دکتر دوسلدورف معاینه ام میکند، خیلی پکر و بی دل و دماغ میشوم. از من ناامید میشود و بدون اینکه حرفی بزند جوری نگاه میکند انگار من گناهی کرده باشم. با این همه، من خودم به عمل جراحی تن دادم؛ حرف شنو و آرام و عاقل بودم و گذاشتم که خوابم ببرد. بدون اینکه داد بزنم درد کشیدم و همه دواهایم را خوردم‌. بعضی روزها دلم میخواست هوار بزنم و به او بگویم که شاید خودش با آن ابروهای سیاهش، عمل مرا خراب کرده است. اما آنقدر قیافه ی بدبختی دارد که فحش هایم تو گلویم گیر میکند. هرچی دکتر با آن نگاه غم آلودش بیشتر سکوت میکند، بیشتر احساس میکنم که مقصرم. فهمیدم که من مریض بدی شده ام. مریضی که اعتقاد آدم ها به پزشکی را سست میکند. فکر پزشک واگیر دارد. حالا همه بخش، پرستارها، انترن ها، خدمتکارها همه همانطور نگاهم میکنند. وقتی سرحال هستم همه حالت غمکینی دارند. شوخی هم که میکنم به زور میخندند. راستش دیگر مثل گذشته ها تفریح نمیکنم و شنگول نیستم.
فقط مامان صورتی است که عوض نشده، به نظر من او برای عوض شدن خیلی پیر است. اما بیش از اندازه مامان صورتی است. خدایا من او را به تو معرفی نمیکنم. دوست خوبی برای توست. چون او بود که به من گفت برایت نامه بنویسم.

از اسکار و خانم صورتی، اریک امانوئل اشمیت، ترجمه مهتاب صبوری، نشر بازتاب نگار.