“تو بدون دستانت نابینایی” او گفت. برایم عجیب و غیر قابل مفهوم بود، نمی‌دانستم دقیقا از چه چیزی صحبت می‌کند، ادامه داد؛ “همه چیز را با دستانت می‌بینی، برای کشف اشیاء آنها را به نرمی لمس می‌کنی بدون اینکه به آنها کوچک‌ترین نگاهی بیاندازی”. فکر می‌کردم به ضعف…

“تو بدون دستانت نابینایی” او گفت. برایم عجیب و غیر قابل مفهوم بود، نمی‌دانستم دقیقا از چه چیزی صحبت می‌کند، ادامه داد؛ “همه چیز را با دستانت می‌بینی، برای کشف اشیاء آنها را به نرمی لمس می‌کنی بدون اینکه به آنها کوچک‌ترین نگاهی بیاندازی”. فکر می‌کردم به ضعف چشم‌هایم اشاره می‌کند، پاسخ داد : “تو با دستانت می‌بینی چون با چشمانت حرف می‌زنی.. و لب‌هایت، فقط بوسیده می‌شوند، هیچ چیز درمورد تو سر جای خود نیست”. و حالا ساعت‌هاست که بی‌حرکت نشسته‌ام، به دستانم نگاه می‌کنم و یاد او می‌افتم، به گونه‌ای آمد و رفت که حتی در اجزای بدنم نیز امضای او را می‌بینم. حق با او بود، هیچ چیز درمورد من سر جای خودش نیست، او دیگر بین بازوهایم نیست.

happy birthday Michelle.

از توانایی درک بندگان مذهب عاجزم، بی خبر از آنکه من از تمامی‌شان در بند و بنده‌تر ام؛ بنده‌ی ملودی و نواهایی که روایتی برای گفتن دارند، بنده‌ی خاطراتی که به رنگ و بو آغشته‌اند، بنده‌ی جملات و کلمات، بنده اصوات و لحظات، بنده‌ی اجسامی در ظاهر بی‌ارزش، بنده‌ی روزها و تاریخ‌های پر معنا، بنده‌ی لمس‌های گل‌برگ‌گون و بنده‌ی لب‌ها و چشم‌هایی که هلالی می‌شوند.

the first ending;
high school graduation.

she is the trumpet, guitar and violoncello, piano and harp. she exists in all pretty things; pink petals and green clover, slow waves and soft sand, full moons and bright stars.

and never forget that “تفدی عیونی لأجلكِ”.