happy birthday Michelle.

از توانایی درک بندگان مذهب عاجزم، بی خبر از آنکه من از تمامی‌شان در بند و بنده‌تر ام؛ بنده‌ی ملودی و نواهایی که روایتی برای گفتن دارند، بنده‌ی خاطراتی که به رنگ و بو آغشته‌اند، بنده‌ی جملات و کلمات، بنده اصوات و لحظات، بنده‌ی اجسامی در ظاهر بی‌ارزش، بنده‌ی روزها و تاریخ‌های پر معنا، بنده‌ی لمس‌های گل‌برگ‌گون و بنده‌ی لب‌ها و چشم‌هایی که هلالی می‌شوند.

the first ending;
high school graduation.

she is the trumpet, guitar and violoncello, piano and harp. she exists in all pretty things; pink petals and green clover, slow waves and soft sand, full moons and bright stars.

and never forget that “تفدی عیونی لأجلكِ”.

غمی که از تعلق نداشتن سر چشمه می‌گیرد، همچو رودی گوارا هرگز روان بودن خود را از دست نمی‌دهد؛ بلکه روز افزون عریض می‌شود و پر قدرت می‌خروشد.

“no matter who I fall in love with in the future, Nana will be the only hero in my life.”