پرشِ ذهني شديدي كه دارم،اجازه نميده معني كلمه "ارامش" رو در اروم ترين حالت ممكنمم بفهمم

این واقعیتا غرق کرده قایق بی پاروی منو تا ته.

مجنونی بود و بوسه‌هایی که دوای هر دردی بودن،حرف‌هایی که فراموش نشدنی بودن،نوازش هایی که هر زخم ناعلاجی رو از بین می‌بردن،آغوش‌هایی که پناهی بودن برای تموم بی پناهی ها. زمان مثل برق و باد گذشت و همه چیزو با خودش برد،حتی لیلی و‌مجنون رو،حتی عشقشون رو.ولی در آخر تنها چیزی که باقی موند صدای خنده‌‌هاشون و خاطراتشون بود. تنها چیزی که از آنها باقی موند،دو عاشقی بودن که دلشون برای هم تنگ میشد و به روی خودشون نمی‌اوردن.

اینجا تن‌ها به خستگی باخته‌اند.

این روزا با سکوت میرم جلو صداش رو بعدا می‌شنوید

پاره میشود مویرگ های امید و من می‌مانمُ یه اقیانوس تاریکی

آغوشت را میخواهم، برای نوازش کردن زخم هایم .

من وقتی آواره‌ ام؛ تو بوی خونه میدی.