عکس با اون خانم

آلوده شدم، به غم.

امروز شونزدهم آگست است. با امروز می‌شود چهار سال و شش ماه و پنج روز. سالگرد خاصی نیست، کسی به دنیا نیامده، کسی هم نمرده، در کل مناسب خاصی نیست. البته هیچ مناسبتی از ما برای تو خاص نبوده است. فکر می‌کنی برای گله آمده‌ام؟ اشتباه میکنی. من خیلی وقت است که گله نمیکنم. من را نگاه کن! اصلا به آدم‌هایی میخورم که بخواهم بگویم دلم میخواهد برگردی و من را لمس کنی؟ مهم نیست دستانت مهربان نباشند. فقط میخواهم باور کنم که وجود داری. فقط میخواهم مرا نوازش کنی حتی آنطور که یک باغبان شاخسار درختش را قبل از هرس شدن نوازش میکند.
درست است. به آدم‌هایی نمی‌خورم که دلشان میخواهد طرفشان از توی قاب عکس بپرد بیرون و در آغوششان بگیرد. بیشتر به آدم‌های مالیخولیایی شباهت دارم که سالها از مرگشان گذشته و حالا سر از تابوت برداشته‌اند و به دنبال چیزی میگردند که منسوخ شده است.
نه اینکه حرف خودم باشد، بقیه هم همین را می‌گویند. حتی چهره‌ی شیرین و بامزه‌ام باعث این نمی‌شود که مردم آن آدم دیوانه‌ی پشت مردمک‌هایم را نبینند. البته میدانی که من دیوانه‌ی ترسناکی نیستم. من هنر را دوست دارم. دیوانه‌هایی که هنر را دوست دارند، تنها می‌توانند برای خودشان ترسناک باشند. برای بقیه نهایتا عجیب باشند.
بار چوبی یا همان کتابخانه را از اینجا برداشته‌ام و حالا نه با کتاب مست میشوم نه الکل. حالا فقط چشم‌‌های توست که مرا مستِ مست می‌کند.
باور می‌کنی؟
هیچکدام از این حرف ها را نمی‌گویم تا برگردی.
اصلا به کجا برگردی؟
شخصی که گمان می‌کرد سینه‌اش خانه‌ی توست، قلبش خوراک مورچه‌ها شده.
متاسفم عزیزم، نمی‌شود کسی را راهی جهنم کرد و منتظر بود درِ بهشت را برایت باز کند.
من دیگر آن کسی نیستم که تو را دوست داشت. من آن کسی‌ام که برای اویی که تو را دوست داشت، سوگواری می‌کنم.

و الان با این کتاب جدیدی که دارم میخونم به شدت تاثیر و نیاز ارتباط اجتماعی پی میبرم

با هرچیزی یادش میوفتم

22

و

9

+