یه راه اجباری جلو پام قرار گرفت

دیگه برام فرق نمیکنه بمیرم یا نه

یه امید کلهم داشتم واسه ادامه که منو بهتر میکرد و سرپا نگه میداشت اونم برید

از اینکه نشد ناراحت نیستما،
از این ناراحتم که چرا برای من هیچی نمیشه!

من گذاشتمش گوشه ی قلبم خاکش کردم. آدم هر پنجشنبه میره سر قبر عزیزش براش عزاداری میکنه،گریه میکنه و همه چیزو براش تعریف میکنه،اینکه چقد دنیا بدون اون سخته رو میگه بهش.
عزیزشم گوش میکنه و پا به پای اشکای اون درد میکشه ولی نه عزیزش میتونه از جاش بلند شه بغلش کنه نه آدم میتونه پاشه بره بدون توجه به اینکه اونجا عزیزش خوابیده.
نهایت کاری که از یه مرده و داغدارش بر میاد اینه که گاهی باهم حرف بزنن.اون میره به خوابشو براش میگه نمیخواسته بره اونیکیم میره سر قبرش و زار میزنه ولی نه اون برمیگرده و نه داغدار میره پیشش.
ما هم همینیم. هیچکدوممون رومون نمیشه با حرفامون و کارامون به هم برگردیم.
من پر شدم از ترس مثل هربار و اون نمیتونه از جاش پاشه،فقط گاهی میاد تو خوابم.
منم هر پنجشنبه میرم سر قبرش و براش زار میزنم اما جرئت مردن رو ندارم.

راستش را بخوای،هیچ برایم ارزش ندارد.
خیلی چیز ها.
من از عزیز ترین هایم،از علاقه‌مندی هایم گذشتم،تو که دیگر پشیزی نیستی!