در پشت نقاب بی نقصیِ ساختگی‌اش، از خود بیزار بود.

«می‌گفت: همیشه گل ها را دوست داشتم. یک روز خودم را به خاک سپردم تا شاید لااقل سودی از من به برگ ها برسد؛خاک غم شد، خاکستر شد و گیاهان پوسیدند.
از آن روز به بعد فهمیدم که من برای دفن شدن هم زیادی هستم.»

آبىِ آسمان چه غمگین است...
@Mrillegal_r8

محکوم به زیستنیم، درروزگاری که موجِ غم عرصه را بر شادی تنگ‌میکند.

حالا که کمی از همیشه بهترم، به گذشته می‌نگرم و می‌بینم چقدر قوی و بیچاره بودم که تمام آن خراب آبادِ زندگی را به تنهایی پشت سر گذاشتم.

پدربزرگم می‌گفت: آدم ها هر چیزی رو که نداشته باشن بیشتر جار میزنن.
صدای فریاد هام رو می‌شنوی وقتی که میگم حالم خیلی خوبه؟!

درنهایت،خودت برای خودت چای می‌ریزی و به پیمان وفاداری آدم های گذشته پورخند میزنی.

از تو می‌نوشتم،از تویی که مرا نمی‌خواندی.