تحمل زندگی که سخت می‌شود، آدم به فکر تغییر وضع جاری می‌افتد. ولی مهم‌ترین و سخت‌ترین تغییر که تغییر توی نگاه خودمان است به‌ندرت به فکرمان می‌رسد و به سختی می‌توانیم تصمیم به این کار بگیریم. راز تغییر کردن در ساختن «عادات جدید» است، نه جنگیدن با «عادت‌های قدیمی».
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

وقتی عزیزی می‌میرد، ما بهای زنده ماندن را با هزار مدل تاسف و حسرت می‌پردازیم. دائم به خودمان می‌گوییم ای‌ کاش لحظه‌های بیشتری از زندگی‌مان را با او گذرانده بودیم، حتی لحظه لحظه‌ی زندگی‌مان را...
بعد برای تسکین خودمان می‌گوییم او هم یک آدمی بود مثل آدم‌های دیگر. اما از آنجا که هرگز تمام توان خود را به کار نمی‌بندیم -حتی همان اندازه‌ای خودمان درنظر گرفته‌ایم- همیشه دلایلی باقی می‌ماند که خود را سرزنش کنیم و حسرت بخوریم؛ بی‌ثمر و تهی.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عشق چیزی است یگانه و یک‌باره و فقط یکبار اتفاق می‌افتد. بعد از آن، هر تلاشی بی‌نتیجه است، حتی اگر به زندگی ختم شود!
در سر هر آدم فقط یک نفر هست که ماندگار خواهد شد، هرچه پس از آن، وهم و خیال و عادت است.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آرایشگر فقط اصلاح نمی‌کند، گاهی هم ماشین ریش‌تراش را می‌اندازد از بیخ می‌تراشد. مهندس ساختمان فقط نمی‌سازد، تخریب هم می‌کند. مادری که قبلا بچه بزرگ کرده، ممکن است مجبور بشود بچه‌ی توی شکمش که ناقص‌الخلقه‌ست را بندازد و... و همه‌ی این‌ها هیچ‌وقت متهم نمی‌شوند.
تو چی؟ تو هم مانده‌ای که چه‌جوری درست کنی؟ مانده‌ای که چه را درست کنی؟ هر راهی رفته‌ای درست نشده؟ هنوز نتوانستی دانشگاه، رشته‌ی مورد علاقه‌ت را قبول بشوی؟ هر راهی رفتی رابطه‌ت درست نشد؟ هر شغلی که رفتی دوام نیاوردی؟ هنوز... خب راه‌ت را بکش و برو، برو یه‌کم مال خودت باش. آدم گاهی باید یک ذره مال خودش باشد. تا الان ساختن جواب نداده، بعدا هم جواب نمی‌دهد. شاید اصلا وقتش است که بی‌خیال‌اش بشوی، تمام‌اش کنی.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

يكي از بازی‌های عجيب زندگي با آدم اين است كه يک چيزی را ازت می‌گيرد تا تو به چيزهای باقی مانده دل خوش كنی و درست زمانی كه دلت به‌شان خوش است و ازدست‌رفته‌هات را فراموش كردی، دل‌خوشی جديد را ازت می‌گيرد و آن‌قدر اين كار را تكرار می‌كند كه ديگر يا چيزی برای دل خوش كردن باقی نمانده يا آن‌قدر بابت دوباره از دست دادن می‌ترسی كه ديگر دلت به چيزی خوش نمی‌شود.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

همه‌ی زندگی چندتا کلمه‌ است. شبیه وقتی که داشتم سراشیبی ولیعصر را می‌رفتم و فکر می‌کردم امروز در زندگیم چیزی را یافته‌ام که می‌توانم برای ابد برای خودم نگه‌ش دارم، اما سال بعد درست در همان نقطه و همان جا دیگر از آن حس خبری نبود. من از دست داده بودم، آن چیز را نداشتم و دست‌هایم خالی بود و دیگر ابدیتی در کار نبود و همه‌‌ی زندگی خلاصه شده بود در چند تا کلمه که با خودم مرورشان می‌کردم: عشق و آرامش و فردا و مهربانی و... و من در زمینی به وسعت همه‌ی این سال‌ها، کیلومتر‌ها از مرزهای خودم‌ و آدم‌ها دورتر مانده بودم در این جهان، در این کشور، در این شهر و خیابان و خانه، گوشه‌ی همین اتاق ده-دوازده متری که در و پنجره‌هایش را از ترس جهان و اتفاقاتش بسته‌ام که مبادا کصافطش از لای پنجره‌ها بیاید داخل و من را ببلعد. چرا که بیشتر از هرچیزی از بلعیده شدن می‌ترسم.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آدم‌ها وقتی خیلی بهم نزدیک می‌شوند، به هم عادت می‌کنند.
مثلا کم‌کم آن چیزهایی که آن اوایل توجه‌شان را جلب می‌کرد دیگر فراموش می‌شوند. دیگر خصایص ظاهری و باطنی طرف به چشم‌شان نمی‌آید؛ دیگر جذاب نیست. مثلا دیگر چال لپ، چشم رنگی، تیک‌های بانمک موقع حرف زدن، ژست نشستن، نوع راه رفتن، صدا، دست‌خط، طرز لباس پوشیدن و... به چشم‌شان عادی می‌شود. یا حتی برویم جلوتر: موضوع حرف‌ها، نوع شوخی‌ها، تکیه کلام‌ها، مدل خندیدن‌ها، دلداری دادن‌ها، درد و دل کردن‌ها و... هم عادی می‌شوند.
آدم‌ها در پی کشف و فتح ناشناخته‌هایند. شناخته و فتح که بشوید، کم‌کم عادی می‌شوید، و این بدِ روزگار است. آدم‌ها وقتی می‌خواهند کشف‌تان کنند خیلی حواس‌شان جمع است که اشتباهی مرتکب نشوند که آن‌ها را از شما دور کند. خیلی مراقب‌اند که رفتار و گفتار بدی نداشته باشند، اما وقتی به‌تان نزدیک شدند و ماندند و عادت کردند، دیگر برای‌شان مهم نیست.
القصه؛ قله‌ی اورست هم که باشید، وقتی فتح‌تان کردند، بیشتر از چند ساعت کنارتان نمی‌مانند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ساده از کسی که دوست‌اش دارید نگذرید.
شاید با خودتان فکر کنید که دوباره بهترش را تجربه می‌کنید؛ اما نه! تا ابد در همان یک نفر باقی می‌مانید و در هر کسی به‌دنبال نشانی از «او» می‌گردید. مثلا در یکی خنده‌اش را، در یکی خوش‌زبانی‌اش را، در یکی لحن صدایش را، در یکی دست‌هایش را، در یکی نگاه‌های عاشقانه‌اش را، در یکی امن بودن‌اش را، در یکی اسمش را حتی. اما بگذارید به قطعیت بگویم که هیچ‌کدام برای‌تان «او» نمی‌شود و در آخر، ناامید از یافتن‌اش، در انبوهی از خواستن‌های بی‌حاصل، با حسرت احساسات و فرصت از دست رفته، باقی عمرتان را خسته و چشم‌به‌راه سر می‌کنید.
راحت از احساس‌تان نگذرید؛ شما یک عمر برای عاقل بودن فرصت دارید.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یک چیزهایی را نمی‌شود گفت...
نمی‌شود گفت: «دلم تنگ شده.. باهام حرف می‌زنی؟» نمی‌شود گفت: «غمگین‌ام، ناامیدم، تاریک‌ام، آروم‌ام می‌کنی؟» نمی‌شود گفت: «سراغ‌مو می‌گیری؟»، «دلت تنگ نمی‌شه؟»، «بغل‌ام می‌کنی؟»، «نیاز دارم بهم توجه کنی»، «می‌خوام پیشم باشی و هیچ‌جا نری». نمی‌شود خیلی از این‌ها را گفت، اما می‌شود سکوت کرد، فاصله گرفت، حرف نزد، ناامید شد و برای همیشه از آدم‌ها دل کند. می‌شود از نهایت دل‌تنگی و فشار، به بی‌حسی مطلق رسید و دیگر نخواست.
این‌جوری است که خیلی از آدم‌ها مدت زیادی‌ست که تنهایند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

- یک طوری ادامه می‌دهم انگار که کار دیگری بلد نیستم؛ مثلا خسته شدن، کم آوردن و شاید هم تسلیم شدن.