*✒️*БИР АЁЛ ТАҚДИРИ

Нодира Шавкат билан кўшнисини туйи куни танишади. Шавкат санъаткор, оилавий тўйга боришади. Акаси қўшикчи укаси доирада, Шавкат эса гармонда. Тўйда Шавкат кўзини Нодирадан    хеч узмади.
Нодира қўхликкина, қошлари камон, кўзлари чарос, қадди-қомати келишган, яноқлакайфд тишлари бир  хуснига ўн чандон  хусн қўшади. 
Ўша куни Шавкат Нодира билан қандай гаплашсам, - деб ўйлайди. Тўй тугагандан кейин Таваккал деб Нодирани ёнига келади.
— Ассалому-алайкум Танишсак бўладими яхши қиз.
— Ва-алайкум ассалом! Нега?
— Билмасам, сиз билан танишгим келди.
— Узр, мени эса танишгим келмади. Яхши  қолинг
— Тўхтанг. Очиғи сизни ёқтириб қолдим.
— Шунақа денг.
— Ха шунақа. Севиб қолдим десам хам  бўлади.
— Демак ёқтириб қолиш бахона эканда. Нима сиз мени ахмоққа    ўхшатябсизми. Севиб қолиш осон экан-да сизнингча?
— Йук, сиз мени хато     тушундингиз. Рост     айтаябман.
— Менга қаранг яхши     йигит. Обрўйингиз     борида бу сафсатангизни йиғиштиринг.
— Хеч бўлмаганда     исмингизни айтинг. Нима     севиш гунохми ёки айбми?
— Хар тўйда бир қизга     севги изхор қиласизми?
— Яхши қиз, агар сизни     ёқтириб қолмаганимда     олдингизда турмасдим. Тўй бошлангандан бери     бутун ўйи хаёлимни     уғирлаб, мени қалбимга     ишқ оловини солган, сиз бўлгандан кейин, сизга севги изхор      қиламан-да. Бошка     тўйда мани ҳали бундай ақли-ҳаёлимни     ўғирлаган қиизни  учратмадим.
Нодира хали энди     17-ёшни қаршилаган     қиз эмасми. Бу гаплар уни     эсанкиратиб қўйди.    Балки ростдан ҳам севиб    қолгандир. Ўзиям чакки     эмас. Келишган чиройли    йигит экан, - деб хаёлидан ўтказди.
— Нега жим бўлиб     қолдингиз?
— Танишсамми, йўқми     деб ўйланиб қолдимда, -    деди Нодира бироз нозланиб.
— Ҳа, кўп ўйланасизми?
— Балки бир кун, бир      хафта, ўн кун, - дея     Шавкатни кўзларига     боқди. Нигоҳлар     тўқнашди. Тўқнашди-ю Нодиранинг қалби     алланечук бўлиб кетди.     Кўзларини олиб қочди,    юзлари уятдан лов-лов    ёнди.
Бир муддат ўтиб, исмим      Нодира деди-ю     орқасига қарамай     чопқиллаб югурганича     уйи томон кетди. Шавкат Нодиранинг орқасидан     энтикиб, мамнун     жилмайиб қолди.
Шавкат Нодирани     кўриш иштиёқида тез-тез     Нодирани кўчасига келар. Нодирани соатларча     кутар. Нодира хам     Шафкатга бефарк эмас. Нодира онасига,    дугонамникига деб уйдан чиқар. Шавкат билан     учрашарди. Булар бир     неча ой учрашиб юришди.
Бир куни Шавкат     Нодирани қариндоши    ҳамда яқин дўстиси    Анварни туғилган кунига    таклиф қилади. Нодира     онасига ёлғон гапириб     ўша куни туғилган кунга боради. (Шахарга    холамникига бораман деб     айтади. 1994-йил. Нодира     қишлоқда яшагани учун     уйида телефон йўқ.    Онаси телефон қилиб тайинлай деса. Шахарга  шахарлараро қатнайдиган поездда 15-дақиқада    борилади) Шавкат Нодира жуда хурсанд бахтли    эдилар. Туғилган кунда      рақсга тушушди, сухбат     қилишди, ** ичишди.     Шафкат бироз ичди     кайфда.
Нодирага эса, мен    ичмайман дейишига    қарамай шампанский     ичирди.
Ҳамма меҳмонлар      тарқалишди. Жуда кеч   бўлди. Нодира бу      аҳволдям уйига     боролмасди. Шавкат     Нодирани қолишга     мажбурлади. Дўсти Анвар Нодирага алоҳида хона     тайёрлатди. Шавкат Нодирага бироз      сухбатлашиб ўтирайлик.     Кейин ухлайсан. Биз    Анвар билан ён хонада     бирга ётамиз. Хусни    жамолингга туяй.
Багримга босиб бироз     эркалай, сени жонимдан      ортиқ кўраман, - деб    хонада Нодира билан     ёлгиз қолди. Нодирани      сочларини силаб, ҳидлаб,    ўзига тортиб бағрига     маҳкам босди. Нодира      хам уни бағрида ўзини бутунлай унитиб,    ишқдан маст бўлганди.      Бу икки ёш ўша куни     ўзлари хохламаган      ҳолда билиб-билмай       гунохга ботишди. Нодира нима қилиб қўйганини,      афсус кейин тушунди.
Онаси Нодирадан буни     кутмаганди. Сени шу     ниятда катта     қилганмидим.      Кўрнамак. Отангни      ўйламадингми. Отанг      эшитса, бу иснодга    қандай чидайди. Бизни тириклайин ўлдирмоқчимисан.     Гапир. Маҳаллада     қандай бош кўтариб      юрамиз, - деб йиғлаб      қизини уриб қаргарди...

Ростанам, ўзимиз бир гуноҳни қилиб туриб, унга ўнта оқлов топамиз, аммо худди шу гуноҳни бир дўстимиз қилса, бизнинг ҳузуримизда унга узр йўқ! Ҳолбуки, Раббимиз бизни бутунлай бошқача йўл тутишга буюрган-ку. Мана, бир биродаримиз тутумини сал ўзгартириб, Оллоҳ чақирган ухувват сари бир қадам ташлаган эди, бугун ақлимизга сиғмайдиган мукофотга ноил бўлиб турибди.
Аллоҳ-Аллоҳ! Бунчалар яхшисан?! Бизни ҳам яхшилардан қилгил! Омийн!
Айтгандай, бир савол қолиб кетяпти, шуни ҳам очиқлаб кетақолай.
Дўстимдан:
– Хўш, унда нега уйланмадингиз? – деб сўрадим.
– Э, – деди у кулиб, – бориб ўша жувон билан кўришдим, гаплашдим, аммо не тонгки, у менга тегишни истамади.
– Ана холос. Унда, бошқа есирлар ҳам кўп-ку, ёки ўшандан бошқасига рози бўлмадими кеннойи? – деб ҳазиллашдим.
– Йўқ, кейин бошқасини таклиф қилишди, фейсбукда боракан. Мессенжердан “Ассалому алайкум”, деб хат ёздим. Ундан “ваалайкум” келгунича ўзим касал бўлиб қолдим. Шу билан уйланиш қолиб кетди. Аммо мен хотин олмасам ҳам, хотин мукофотини олиб бўлди-ёв...
Ҳазил-ҳузул билан хайр-хўшлашдик. Йўқотган нарсамни топгандай ичим анча ёришиб қайтдим.@ibratli_nomalar eng sara hikoyalar faqat bizda!!! ❤️****

*✒️*УЙЛАНИШ СУННАТДИР.

Хотиним уйланишимга рози бўлди, аммо...
Бир танишим бошидан ўтказган воқеани айтиб берди. Тўғриси, ҳикояси бугунги кун одамининг ақлига сиғиши қийин.
“Жума намозини ишхонамиз ёнидаги масжидда ўқийман. Жуда файзли масжид. Аммо битта камчилиги бор. Сафлар ораси сал торроқ. Фарз ўқилаётганда-ку билинмайди – ҳамма саждага бир пайтда ётиб-туради, аммо суннатларда одам қийналади. Айниқса, менга ўхшаган бўйи баланд ва қорни каттароқларга қийин. Ё оёқ билан ортингиздагининг бошини туртиб оласиз, ё сизникини туртиб юборишади. Шунинг учун иложи борича қисқароқ сажда қилишга интиламан. Баъзилар бафуржа сажда қилиш учун ортга бироз чекинади, бу пайтда ортдагига сажда қилиш машаққатли бўлиб қолади. Натижада, одам ғашинади ҳам. Кейин эса, ғашингани туфайли кўнгилга беҳаловатлик киради.
Аммо мен бу дарднинг чорасини топиб қўйганман. Бир куни сафда сиқилиб турарканман, Аллоҳ кўнглимга бир жилва қилди: “Аллоҳим, мен биродаримга кенглик қиламан, эвазига Сен менинг қабримни кенг қилгин!” деган ўйни хаёлимга солди. Шу заҳоти тангланиб-торайиб турган ичимга ёруғлик ва кенглик кирди. Ортимдаги биродарим бемалол сажда қилиши учун кўпмас, тўрт энликкина олдинга жилдим; олдимдаги кишининг ҳам ортига “калла қўйиб” хаёлини бўлмаслик учун қисқароқ сажда қилдим. Қарангки, бошқа пайтларда сиқилиб қоладиган одам энди асло қийналмасдан ётиб-турдим. Ҳатто намозда кўпинча тополмайдиган ҳаловатни туйдим. Худди Оллоҳ қабримни кенг-ёруғ қилиб қўйгандек маза қилиб намоз ўқидим.
Шу-шу ҳар жума олд-ортимдагиларга кенглик қиладиган, эвазига Оллоҳдан қабримни кенг қилишини ўтинадиган бўлдим.
Бир куни шу ҳолатимни хотинга айтиб бир мақтангим келди. Ҳикоямни эшитаркан, хотиннинг оғзидан суви қочди. Ҳаваслари кеб кетди. Кейин: “Қанийди биз ҳам сизга ўхшаб гўрларимизни кенг қилолсак”, деб қолди.
– Нега қилолмас экансан, бемалол қилоласан.
– Қандай қилиб?
– Бир жувон бор экан, турмуши бузилганига ўн йилча бўлибди... Ўшанга кенглик қилоласанми?
Хотин гапнинг қаёққа кетаётганини англолмай бироз ҳайрон тортиб турди. Мен давом этдим.
– Фарзанд бўлмагани учун ажрашган экан. Бугун бир ака келиб: “ўша аёлга уйланмайсизми?” деган эди, мен: “Ҳа, бўпти, уйланаман”, деб юбордим...
Энди хотиннинг рангидан қон қоча бошлади. Мен эса, жадал давом этдим.
– Мана, қара, ҳозир қанчадан-қанча жувонлар эрсиз, оиласиз. Уларнинг айби нима? Ахир улар ҳам оила қилгиси, фарзанд кўргиси келади. Лекин қани уларга шу бахтни берадиган эркак? Агар оилали йигит яна битта аёлга уйланса ва хотини кундошига кенглик қилса, эвазига Оллоҳдан қабри кенг бўлишини сўраса, Аллоҳ, шак-шубҳасиз, унга шу неъматни ато этажак. Шу нарсага ишонган аёлга кундошлик асло мусибат бўлиб кўринмайди. Нафсни кўндиришнинг энг осон йўли Оллоҳ учун қилинган ҳеч бир иш мукофотсиз қолмаслигини унутмаслик... Мана, сенинг олдингда катта бир иш турибди, хоҳласанг, уни ўзингга зулм қилиб ол, хоҳласанг, мукофот қилиб...
Шу гапларни айтарканман, хотиннинг боши эгилиб кетди, ҳатто кўзларига ёш сизди. Мен у ёшларни норозилик аломати деб ўйладим. Бир пас жим қолдик. Кейин қўлим билан иягидан тутиб, бошини кўтардим, овутишга бир нарсалар айтмоқчи бўлдим, лекин у оғзимдан гапимни олди, кўзларимга тикилган кўйи:
– Адажониси, мен розиман. Мен ўша аёлга кенглик қилай, Оллоҳим менинг гўримни кенг қилсин. Розиман. Фарзанд кўрсангизлар, кўрарсизлар, кўрмасангизлар, мана, учта ўғил бор, бирортасини берармиз, келин билан хизматингизни қилар, – деди.
Хотинимга олдиндан ярим ҳазил-ярим чин қилиб, “уйланаман”, деб юрардим. Шунинг учун уйланишимга жуда тўполон қилиб юбормаса ҳам, ҳарҳолда бунчалик гўзал тарзда розилик беради, деб ўйламаган эдим...”
Дўстимнинг гапларини эшитиб, ҳайратдан ёқамни ушладим. Агар уни яхши билмаганимда, гапларига ишонмаслигим ҳам мумкин эди. Лекин Оллоҳ бизни ўзаро аҳил бўлишга, ухувват қилишга, кўмаклашишга буюрган ва эвазига кўз кўриб, қулоқ эшитмаган мукофотлар ваъда қилганини биламиз-ку. Мана, озгина яхшилик илинишнинг мукофоти! Шундан кейин уйимиздаги аёлларнинг, ўғил-қизларнинг итоатсизлиги илдизи ўзимизда эмасмикан, деган хаёл келди.**

***-Yaxshi hayotni, oʻzingni yomon his qilgan joydan ketish bilan boshla.

(Ho'p deb yana kanaldan chiqib ketib qomelar...?? )*

Xayrli tun qadrdon obunachilarimiz ???‍♀️**

***142

Тунги бир. Шаҳриёрнинг хона чироғи ёниқ. Беш ой давомидаги тўй расмларини кўраркан, тўйдан аввалги, тўйдан кейинги ёқимли хотираларни эслаб, ўзи ҳам ўтмишга айланган бахтли кунларига сайр қилди...
  Бошлиғидан эртанги кун учун жавоб сўраб ёзган хабарига энди жавоб келди.
  — Эртага муҳим кун эмаслиги учун жавоб беряпман, эртадан кейин ишда бўлгин. Хабарга қараб жавоб ёзмади, эрталаб ёзаман дея.
— Ўқишда бўлмасачи, ўқишда бўлмай қаерда бўлишинг мумкин. Эй тўхта улар ҳар куни ўқишмасди-ку, календарга белгилаб қўйганди-я, Шаҳриёр Нафосатнинг дарс столини, тортмаларни титаркан календарни тополмади. Кейин Нафосатнинг гаплари ёдига тушди-ю, телефонининг будинлигига кирди.
— Ўқишга борадиган кунларингни менга белгилаб бергин. Ишдан эртароқ чиққан кунларим олиб кетаман. Деган гапларини эслади, ўшанда Нафосат ўқишдан чиқадиган кунларини Шаҳриёрнинг телефонига будинлик сифатида огоҳлантириб қўйганди...
— Эрта дарси йўғакан-у... телефонига қараркан асабийлашди. Тўхта келинойимникига кетмаганми бу қиз. Ойимам шу ерда. Аниқ келинойимникида. Шаҳриёр ётоғига ётди. Ширин хаёл суриб уйқуга кетди.
Тонгдан юраги апил-тапил бўлиб уйғонди.
Ўзига кофе дамлаб ичди-ю, келинойисининг уйига қараб кетди.
  Бозорлик қилиб уйга кирди.
— Тойчоғим ўзимнинг Шаҳриёр Имронни қўлига олиб лўппи юзларидан ўпаркан ойисига қаради.
—Ойи, уйга юринг.
— Кетмайман. Шу ерда қоламан. Уйда иш қилиб чарчаб қоламан-у, бу ерда Асила хизматимни қилиб юрибди.
— Кетамиз, ойи, кетамиз. Тайёрланинг.
Шаҳриёр Асиланинг ортидан ошхонага кирди.
— Келинойи, Нафосат шу ердами?
— Йўқ, Нафосат сиз биланмасми? Гулнозадан ҳамма гапни билган бўлса-да, ўзини билмаганликка олди.
— Йўқ-даа мен билан эмас. Ойим кетказиб юборибди. Майли ойимнинг ёнига чиқай-чи.  — Ойи, кетайлик, юринг. Акам билан келинойимниям ёлғиз қолсин-да.
— Айғоқчилик қилаётганим йўқ, уйдаги қизим йўғакан бу қизим ёнидан кетмайман. Ана кетсанг кетавер катта кўча. Гулноза набирасини эркалаб тиззасига ўтирғизди.
Шаҳриёр ҳафсаласи пир бўлиб чиқиб кетди. Нафосатнинг уйига бораман, агар у ердаям бўлмаса ўқишига бораман, лекин бугун ўқиши йўқ-ку...
Машинасини эски кўчалар томон ҳайдади.

— Ассалому алайкум ойи, яхшимисиз. Илиқ чеҳра билан кутиб олган қайнонаси билан саломлашди.
— Келинг ўғлим қудалар яхшими, Асила, Нафосат яхшими?
— Ҳҳааа ҳамма яхши. Нафосат яхшими дейилганини эшитиб юраги шиғ этди.
— Нафосатниям олиб келмапсиз-да, ўтириб кетардингиз. Шаҳриёрнинг қўлидагиларни оларкан — Овора бўлибсизда ўғлим.
— Йўғе ойи овораси бораканми, шу кўчага йўлим тушганди бир кўриб ўтай дегандим, янаги сафар олиб келаман Нафосатни. Ишга шошаётгандим, майли уйдагиларга салом айтиб қўйинг. Шаҳриёр ичкарига кирмай дарвозадан қайтди.
— Аллоҳим, бу қиз қаерда экан... Ойи, ойи... нимага ҳаммангиз қайсарсизлар... уйга келганингиздаям эритиб айтитардим.
Шаҳриёр машинасини бурди-ю, ишига ҳайдади.
  — Жавоб сўрагандинг-ку.
  — Эртага ишдан эртароқ чиқиш учун, эртанги ишларимниям қилишга келдим.
  — Майли, майли сенга бир гап гапириб бўлмайди, бунча қовоғингдан қор ёғаяпти. — Хотининг кетиб қолдими? Ўшандаги икки йигит бир-бирига қўл ташлашиб кулишди.
— Менга қара. Менга тегишли инсон ҳақида гапирма. Ўзи сенларнинг гапингга кириб, хафа қилиб қўйдим. Ҳамма айб хотинларингда эмас, сенларнинг ўзингда экан. Хотин сенларга фақат ётоқда керак шунақами? Касал бўлса, харажатли иши бўлса секин узоқлашишасан. Неччи марта эшитдим ўз оғизларингдан хотиним касал бўлганди, онасиникига жўнатвордим деган гапларни. Хотинни тарбия қилинмайди, унга меҳр берилади. Хотинларинг сенларнинг меҳрсизлигинг сабаб ўзига қарамайди... сенларнинг эътиборсизлигинг сабаб сенларга яхши гапирмайди. Ҳамма айб ўзларингда экан. Тўғри йўлда юрадиган аёлингни, қинғир йўлда юрибди дебам гапирасанлар. Сенлар даюссанлар.Эркак аёли ҳақида бошқа бир эркакка гапирганини сенларда кўрдим ҳайф сендек эркакларга.***

***141

— Гулҳаё, сенинг хонадошинг кетган эди-я, сиртқи ўқирди-ку
— Ҳа, кетган, кетган. Гулҳаё нарсаларини йиғаркан, хомуш ўтирган дугонасига қаради. — Нима бўлди? Ҳар доим кулиб-яйраб юрардинг.
— Шу хонадошинг ўрнига мен бораман, бир ой сен билан яшайман.
— Нима? Анов қўпол эринг-чи?
— Уйга борайлик айтаман, уй эгаси менга индамасмикин.
— Индамайди, уй эгасини уйи билан иши йўқ, унга пул келиб турса бўлди.
—Хўп, унда кетдик.

Дарс тугагач икки дугона Университетдан узоқ бўлмаган уйлари томон кетишди.

— Шундан ўқишни битириб кейин турмуш қур дедим. Гулҳаё асабийлашиб стаканини аччиқ қилиб қўйди. 
— Мен қаердан билай бунақа бўлишини, ойижоним жуда яхшилар, пул бериб ўзлари мени жўнатди. Шаҳриёр тазирини есин деб.
— Бир ой эринг сенсиз яшай оладими?
— Яшайди. Ўзгариб қолмасдан олдин ўйлаш керагиди.
— Майли, мен дўконга кетяпман кечги овқатга сенга зўр овқат қилиб берай, бир иккимиз яйрайлик. Қайнонанг жўнатгани зўр бўлибди, иккимиз бир ой маза қиламиз. Сенга ҳеч нима керакмасми?
— Банан олиб чиқ, мана пул.
— Қўйсенгчи, жинни бўлма, уйимга меҳмон бўлиб келасан-у, сендан пул оламанми. Ҳозир ўн дақиқада келаман.

Қиш кунлари. Соат кечги беш. Шаҳриёр ичига сиғмай, кўчага кириб чиқаркан дам-бадам соатига қараб қўярди.
— Ҳалиям келмади, ростдан кетган бўлса-я... ҳар доим ишдан келишимда уйда бўларди. Бугун йўқ. Қуёшнинг ҳам сафари тугаб уйқуга кетиш арафасида, хира нурлари ила оламни ўчай деётган шамдек ёритиб турарди...
— Ота уйига борганми? Ё, ойим у ерга жўнатмайди. Ойим ҳам келмади. Уф-ф, жинни бўламан ҳозир. Ўзи мен аҳмоқман, иккита жиннини гапларига кириб, хато қилиб ўтирибман. Қўйларам менчалик бўлмаса керак. Нодон, фикри йўқ... шунчаликкаям бордимми-я. Курашиб, севиб зўрға висолига етган ёримга шундай қилиб ўтирдим... оёғи остида тўдаланиб турган қорни бир тепди.
— Бугун келмайдими? Еттига қараб кетаётган соатига қараб, чуқур хўрсинди. Уйда ёлғиз ўзи... онасиям, отаси ҳатто укасиям йўқ. Булар атай қилишяпти....
— Нафосат, Нафосат... икки кафт орасига бошини қўйиб ўзидан-ўзи жаҳли чиқди...

???

— Эринг, келиб менга дағдаға қилмайдими? Нафой у билан қандай яшайсан, уни серёзний афтини кўриб одам қўрқади-ю. Овқатни сузаркан дугонасига қаради.
— Тўйимизга беш ойдан ошган бўлса жуда яхши муносабатда бўлди, нима жин урди-ю, мана бир ҳафта бўлдики, одамни ўзидан қўрқитиб қўйган... Ўқишни тугатиб турмушга чиқсам бўларкан, минг қайнонам, эрим яхши бўлгани билан. Келинлик, талабаликни бирда эплаш қийин экан.
Гулҳаё ўртага гўштлари, ҳилвираб пишган овқат қўйди... Овқат ҳидига маст бўларкан оғзини беркитиб югуриб чиқиб кетган дугонасининг ортидан хавотир олиб борди.
— Тинчликми, Нафосат? Мазанг яхшими?
— Овқат ҳиди ёқмади. Ўзинг е қол, қорним тўқ мени.
— Овқатсиз бўлмайди-ку, ҳеч қаеринг оғримаяптими? Бананингни ҳам охиригача емапсан.
— Хавотирланма, сув ичсам ўтиб кетади.
Нафосат ўзидаги ўзгаришлардан, хурсанд бўлса... Ёнида уни қўллайдиган, турмуш ўртоғининг йўқлигидан хафа бўларди...***

Окшомингиз хайрли булсин!
Сокин Тун тилайман!!!❤️****

**Елкадош

—Юр, салқинроқ жойда ўтирамиз
—Темур ака, қорним очди
Йигит бир лаҳза сукут сақлади, сўнг аёлининг дўппайиб қолган қорнига қараб
—Нон ейсанми? —деди
—Бир бошгина узум ҳам олинг, иложи бўлса.
Темур битта буханка нонни кўтариб келаркан узоқдан уни кўриб ҳафсаласи пир бўлган аёлининг кўзига қарамасликка тиришди.
—Узум тополмадим.
Эри ёлғон гапира олмайди, аммо нима қилсин жувон ҳам биттагина ёпган нон билан узум олиб келишига умид қилганди-да.
Қишлоғида узумлар ғарқ пишган ҳозир. Онаси ҳар саҳар тандирда нон ёпарди...
Тамилланинг буханка егиси келмади. Шундоқ бўлсада эри ушатган нондан бир бўлагини оғзига солди.
—Иссиққина экан... Бироздан сўнг эса  ҳомиладорлигида пайдо бўлган касали-жиғилдони қайнай бошлади.
Ўша куни йўлкирага пули қолмаган ёш оила уйга пиёда қайтдилар.
—Юриш —соғлиғим учун фойдали, деди аёл...

Йиллар  йилларни қувиб ўтди. Улғайдилар. Пойтахтга мослашиб, яшаб,  сингиб кетдилар. Бу йиллар ҳаёт учун кураш йиллари бўлди.
Энди Темурнинг ошиғи олчи. Ўзи ҳам салобатли одамга айланди. Аёли ҳам ўқиди, изланди. Ҳозир хусусий шифохона эгаси.
Темур машинасига ўтирар экан узоқдан келаётган  Сулувни кўриб, кўрмасликка олди. Тезроқ жўнаб қолиш пайига тушди. Бу қизнинг ниятини билиб юрибди. Ўзига бефарқ эмаслигини ҳам сезади.
Ўтган куни фаррош аёл хонанинг чангларини артган бўлиб гап бошлаб қолди
—Темуржон,  Сулув айтяпди. Яхшироқ йигитлар бўлса, иккинчи хотин бўлиб ҳам эрга тегардим деб. Ўртоқларингиз орасида шунақалари йўқми?
Йигит доим ўзига оро бериб, атрофида гирдикапалак бўлиб юрадиган ҳисобчи аёлни бир лаҳза ўзиники деб тасаввур қилиб, юраги ҳапқириб кетди.
—Билмасам, опа, —деди фаррош аёлга қарамай. Кейин ўзини ишга шўнғигандек қилиб кўрсатишга тиришди.

Эрталаб аёли аввал уни ишга кузатади, сўнг ўзи машинасига ўтиради. Бугун ҳам иккиси нонушта қилдилар. Таътил бўлгани учун болаларни уйғотишни истамадилар.
—Узум енг, чиллаки пишибди , кеча бозордан олгандим. -деди аёл нон ушатаркан қоп-қора узум солинган ликопчани хаёл суриб ўтирган эрининг олдига сураркан
Эркакнинг хаёллари тумандек  тарқаб кетди. Хотиралар олисга етаклади. "Бир бошгина узум ола келинг..."
Ишхонасига келганида фаррош аёл унга яна Сулувни эслатди
—Опа, сизни тушундим, мен аёлимни яхши кўраман. Оғир кунларимда елкадош бўлган, садоқатли дўстимга нисбатан бундай хиёнат қилолмайман. Илтимос, менга бошқа бу мавзуда оғиз очманг,— деди.
Фаррош аёл униинг шаъмасини осон илғаб, чиройли рад этган бошлиқдан уялиб кетди. Сулувга ваъда берганди. "Тузоққа тушмайдиган эркак бўларканми?!" -деганди. Дунёда ҳали ҳам мард эркаклар бор экан деган хулосага келди у.

Темур Сулувнинг таъқибидан қутулди. Эрта ўтиб индинига эса уни бош бухгалтер олдида қилпиллаётганини кўриб яна аёлини ва унинг доим такрорлайдиган гапларини эслади.
— Биз ҳали ҳаммадан ўтамиз, Темур ака,  ўйламанг, сиқилманг, мен ёнингиздаман!

Феруза Салходжаева**

**— Ишга яхши бориб келдингми, болам?
— Ҳмм…
— Бошинг оғримадими?
— Йў-ўқ…
— Юрагинг сиқилмадими?
— Йў-ўқ…
— Абитта овқат едингми?
— Ҳмм…
— Сочларинг бирам чиройли оқарибдики!..
Камолиддин қора тўшакка чўзилиб, шомнинг ним қоронғулиги аро кўкиш осмонга тикилди.
Онаси эса ҳамон унинг сочларини силарди.
— Бугун бир боплаб ош қиберай, а, болам!
У оғир ютинди, кўзлари ачишиб, гўё битиб қолай деган бурнини қийналиб-қийналиб тортди.
Майин қўл эса пешонасини силайверди.
— Бошингиз оғрияптими?
— Ҳмм…
— Юрагингиз-чи? Юрагингиз оғрияптими?
— Оғрияпти!.. Жуда ёмон оғрияпти! — Унинг юзи тиришди.
— Нима овқат қиберай! — дея сўради ҳалиги овоз.
У осмон қадар кенгайиб кетган нигоҳини йиғиб, хиёл қайрилди: боши устида кўзлари ёшли хотини маъюс термулиб, унинг пешонасини силарди. У ичидан отилиб келаётган нарсани тўсиб қолмоқчи бўлдими, тишларини қаттиқ қимтиганди, ияк ва чакка суяклари бўртиб кетди.
— Сочларингиз бирам чиройли оқарибдики!.. — деди ҳалиги овоз йиғи аралаш.
Ҳатто тишлар ҳам бўғиздан отилган нарсани тўсиб қолишга ожизлик қилдилар:
— Бувв!.. — дея чийиллади у кўзларини қаттиқ юмаркан ва киприклари остидан ёш тирқираб кетди. — Бувижо-он!..
Хотини эса ҳамон унинг сочларини силарди…

Наби ЖАЛОЛИДДИН@ibratli_nomalar eng sara hikoyalar faqat bizda!!! ❤️**