سلام‌سلام، بچه‌ها کسی هست پلن فمیلی اسپاتیفای بخواد ؟ ما چندنفریم باهم می‌خوایم بگیریم و قرار‌ـه شیش‌ماهه ۲۵۰ تومن بشه، اگر کسی خواست بهم پیام بده بوس 🤍

من یادم نمیاد اولین بار کِی باهات صحبت کردم، یا کِی برای اولین بار دیدمت، اصلاً یادم نمیاد چه‌چیزی و در چه تایم‌لاینی اتفاق افتاد که الان، وقتی توی فولدرهای عکسهام می‌گردم، پُره از تو، من و تو ساعتِ سه و بیست‌و‌پنج دقیقهٔ صبح، داریم حرفهای نامفهومی می‌زنیم که فقط خودمون می‌فهمیم، من و تو درحال گریه کردن جلوی تلوزیون با وُلکینو، من و تو توی آینهٔ قدی خونهٔ مادربزرگم، من و تو پنجِ صبح جلوی دانشگاهم، من و تو هشتِ شب توی دامپزشکی، من و تو دوازدهِ شب درحالی که با تمام وجودمون داریم ۲۴ به ۲۵ ـو توی ماشین فریاد می‌زنیم، من و تو روبروی آینهٔ اتاقم درحالی که تو داری موهامو صاف می‌کنی، من و تو توی ایستگاه های مترو، تو تو تو، همیشه وقتی اتفاق میفته که اصلاً انتظارشو نداری، با کسی که حتی فکرشـو هم نمی‌کنی، ولی ببین الان کجاییم، داری یک بخش خیلی بزرگ از خاطراتمو تشکیل میدی که حتی خودت هم فکرشو نمی‌کنی، به اندازهٔ تمام لحظاتی که کنارت گذروندم و خوشحال ترین آدمِ دنیا بودم، دوستت دارم، تولدت مبارک ♡

“I was always ashamed to take. So I gave. It was not a virtue. It was a disguise.”

— Anaïs Nin, The Diary Of Anais Nin, Vol. 4: 1944-1947

گاهی اوقات هم این موضوع هیت می‌‌کنه که حاضری برای ”شخصِ ایکس“ هرررر کاری بکنی، حاضری براش بمیری اما یادت میاد دمن، شخصِ ایکس حاضر نیست بخاطرت اون بستنیـو امتحان کنه که طعمِ عجیبی داره، حاضر نیست بیاد کافهٔ موردِعلاقت، حاضر نیست فیلمِ موردعلاقتو ببینه، حاضر نیست یکی از کتاب های موردِعلاقتو بخونه اما یک‌جا و یک نقطه از زندگی باعث شده که فکر کنی ”واقعاً“ دوستت داره، بعد اینها یادت میاد و دائم مرور می‌کنی و تهِ دلت در وحشتناک‌ترین حالتِ ممکن میلرزه و پیشِ خودت میگی ”یعنی به اندازهٔ هیچ‌کدوم از اینها براش ارزش نداشتم ؟“

پشت صحنهٔ سایلنت‌کرای زدنِ من و کمند سیرکِ واقعی.