ندیدم در جهان یاری که از دل غم بَرَد بیرون...

گفتا چه کسی بود تو را شعر بیاموخت؟
گفتم به خدا
زلف تو وُ ناز تو وُ چشم خمارت...

فلک همیشه به کام یکی نمی‌گردد،
که آسیای طبیعت، به نوبت است ای دوست!

- شهریار .

‌ ما رِند و خراباتی و دیوانه و مستیم
پوشیده چه گوییم؟ همینیم که هستیم .

به اندازهٔ کافی خاطره دارم
تا قهوه‌ام را به‌تنهایی در کافه‌ای بنوشم
که همه آن را خلوت می‌پندارند،
امّا با آنانی که نیستند
شلوغ شده است...

- محمود درويش.

"كاش بتونم يك روز به اين باور برسم كه كافی‌ام. كه تلاشم كافيه، وجودم كافيه. و آروم بگيرم. و انقدر از، از دست دادن و از دست رفتن نترسم."

گاهی جرقه‌ای، جرقه ناچیزی
این اجتماع ساکت بیجان را
یکباره از درون متلاشی می‌کرد
آن‌ها به هم هجوم می‌آوردند