**ایرانستان [؟!]

حسین دهباشی**پژوهشگر تاریخ معاصر

۶ تن از حدود ۶۴ داوطلبِ مقامِ ریاستِ ج.ا. از مانعِ شورای نگهبان پریده‌اند و بی‌آن‌که قصدِ کمترین تاییدی نسبت به ۵ تن از ایشان باشد این یادداشت قصدِ هشدار نسبت به نفرِ ششم است؛

یک:
داوطلبِ تأییدشده‌ی مذکور بارها اعلام کرده که نظرش درباره‌ی زبانِ فارسی چنان است که فرزندان خویش را از یادگیری آن منع کرده. می‌گوید: «من از اول به فرزندانم ‌اجازه نداده‌ام فارسی صحبت کنند چون ‌من تورکم»

بنگرید به ویدیوی سخنان وی در کانال 50milyon Türk ارگانِ به اصطلاح «حرکت ملی آذربایجان جنوبی»

دو:
تشکیل هر گروه بر مبنایِ قومیت در مخالفِت صریحِ با اصل ۳۰‌ام متمم قانون اساسی مشروطه و اصل ۸۴‌ام قانون اساسی فعلی است و این دوست‌مان مؤسس و رییسِ «فراکسیون نمایندگان ترک‌زبان/ مناطق ترک‌نشین» در مجلس! تشکلی بی‌سابقه از بدو تأسیس خانه‌ی ملت در عهد قاجار تا کنون!

بنگرید به خبرِ وب‌سایت رسمی سازمان رادیو و تلویزیون دولتی ترکیه

سه:
وی هم‌چنین اعلام نموده که ایران - نه به عنوان کشوری یک‌پارچه و با دولت، مجلس و ارتشی واحد - که «باید به صورت سیستم ایالتی مدیریت شود، همان‌که در زمان صدر اسلام و پیش از به وجود آمدن حکومت‌های مدرن کنونی دنیا انجام می‌شد.»

دوباره بنگرید به خبرِ وب‌سایت رسمی سازمان رادیو و تلویزیون دولتی ترکیه

چهار:
متأسفانه تمرکز ایدئولوژی جمهوری اسلامی صرفاً بر اسلامیت است و اصول‌گرایانِ آن - بنا بر اصالت غیرملی و مذهبی خود - و اصلاح‌طلبانِ آن - بنا بر ذاتِ چپ‌گرا و جهان‌وطنی‌شان - در این امور حساس و سخت‌گیر نیستند...

متن کامل در: نوروزنامه

-

**اصلاح‌طلبان و امید به پزشکیان

مهدی تدینی**
مترجم حوزه‌ی اندیشه‌ی سیاسی و پژوهشگر

اصلاح‌طلبان در دور دوم روحانی به معنای واقعی کلمه آچمز شده بودند؛ نه راه پس داشتند نه راه پیش؛ نه در بالا گوش شنوایی داشتند و نه در پایین چشمی حاضر به دیدنشان بود و مقصر این وضع هم بیشتر خودشان بودند. آنها بدون هیچ تضمینی چک سفیدی به روحانی داده بودند و حالا هیچ فشاری نمی‌توانستند به روحانی بیاورند، جز این‌که نظاره‌گر اقدامات دولت باشند. این بی‌عملی اصلاح‌طلبان بدنه‌ی رأی‌دهنده‎شان را سال به سال عصبانی‌تر می‌کرد اما کاری نمی‌توانستند بکنند. بر اساس مصالح موقت انتخاباتی ائتلافی شفاهی میان افرادی شکل گرفته بود و دیگر هیچ!...

دوباره همان آرایش پرهزینه و بی‌فایده در حال تکرار است: هیچ پیوند ارگانیکی میان پزشکیان و اصلاح‌طلبان وجود ندارد. دوباره چک سفیدی تحویل نامزدی می‌دهند و فردا آن نامزد هر چرخشی بخواهد می‌کند و دلیلی هم برای پاسخگویی ندارد. فردای پیروزی در انتخابات، اصلاح‌طلبان هیچ سازوکاری برای مشارکت در تصمیم‌ها و اِعمال نظرات خود درون دولت نخواهند داشت، جز اینکه دوباره شماری از اعضای منتسب به اصلاحات این‌جا و آن‌جا مشغول کار شوند و دوباره جامعه لب فرو ببندد تا دولت کارش را بکند. این‌که شما یک اشتباه مهلک را دو بار می‌کنید تقصیر زور زیاد حکومت نیست، تقصیر ندانم‌کاری خود شماست.

از دیگر سو، می‌بینم امید بسته‌اند که برخی از هم‌وطنان عزیز ترک‌مان به دلیل همذات‌پنداری و علاقه‌ی زبانی یا ولایتی به آقای پزشکیان رأی دهند. متر و معیاری ندارم که این عامل چقدر مؤثر است. این‌که هم‌وطن عزیزی بخواهد به این دلایل به آقای پزشکیان رأی بدهد صاحب‌اختیار است و نظرش محترم ــ گرچه نظر مرا بخواهید، معیار قرار دادن چنین چیزهایی حرکت رو به جلو به شمار نمی‌آید؛ ترقی نیست؛ پسرفت است.

اما این‌که اصلاح‌طلبان چشم‌شان را به روی این واقعیت بسته‌اند یا این‌که بسیار بدتر، به چنین احتمالی دل بسته‌اند، سراسر تناقض است. اصلاح‌طلبی یک پروژه‌ی ملی‌ ـ‌ اجتماعی است. یعنی یک بدنه‌ی اجتماعی نیرومند باید وجود داشته باشد که با اهداف مدنی یکسان پشت یک کادر هم‌صدا و قوی باشد تا بتوان رَه به جایی برد. این‌که عزیز هم‌وطنی به دلایل زبانی و ولایتی به آقای پزشکیان رأی بدهد ارتباطی با ایده‌های پروژه‌ی اصلاح‌طلبی ندارد. این یعنی اصلاح‌طلبان خیال می‌کنند می‌توانند با اسب دیگران به نبرد بروند.

راهبرد اصلی اصلاح‌طلبان ــ روزگاری که در اوج بودند، نه در دورانِ بلاتکلیف و بی‌بخار روحانی ــ خلاصه شده بود در تئوریِ «چانه‌زنی از بالا ـ فشار از پایین». وقتی بخش بزرگی از بدنه‌ی رأی‌دهنده به جناب پزشکیان تابع دغدغه‌هایی متفاوت از اصلاح‌طلبان رأی داده باشد، یعنی آرمان مشترکی وجود ندارد. چگونه ممکن است فردای انتخابات این بدنه‌ی مردمیِ ناهمگن به اصلاح‌طلبان در جهت تحقق ایده‌هایشان کمک کند وقتی اصلاً دغدغه‌ها مشترک نیست!؟

تاریخ‌اندیشی

-

**گزینه برای سنجش هزینه و فایده‌ی مشارکت انتخاباتی

آرمان امیری**
نویسنده و منتقد ادبی

? مجمع دیوانگان

@PersianPolitics

Telegram

آژانس خبری پنجاه میلیون تورک ‎

***✅***پزشکیان برای به پای صندوق‌ کشیدن تورکها : من از اول به فرزندانم ‌اجازه نداده ام فارسی صحبت کنند چون ‌من تورکم

زبانِ سیاست در ایران پارسی است

جواد رنجبر درخشیلر
دانش‌آموخته‌ی علوم سیاسی
و شاهنامه‌پژوه

استاد ابوالفضل بیهقی از پندنامه‌ی سبکتگین به پسرش، محمود غزنوی، نوشته است. وقتی می‌خوانیم محتوایش یادآور تام و تمام پندنامه‌های شاهان ساسانی است و زبانش پارسی. چرا سبکتگین، غلام ترک با نبوغی حیرت‌انگیز که از غلامی به شاهی رسیده، زبان ترکی را برای پندنامه به فرزندش برنگیزد؟

هر چه به طور خاص در ذهن آن مرد بزرگ بوده باشد، عامش در تاریخ این است که زبان پارسی چنان در تار و پود اندیشه‌ی ایرانیان رفته است که بی آن نمی‌توان سیاست را صورت‌بندی کرد، حتا اگر سیاستمدار ترکی تازه به ایران رسیده باشد.

زبان پارسی زبان ملی ایرانیان است. زبان سیاست در دوره‌های مختلف تاریخی از هخامنشیان تاکنون. زبان پارسی انتخاب شاهان و وزیران ایرانی نبوده، یک وضعیت محکم غیرقابل تغییر و غیرلازم برای تغییر بوده که اگر تغییر می‌کرد، مثلاً عربی می‌شد، ایران در دل خلافت اسلامی هویت ویژه‌ی خود را از دست می‌داد؛ اگر ترکی می‌شد، از مایه‌های چند قرنی ایرانشهری جدا می‌افتاد و در هر دو صورت ملیت و وحدت ملی فرو می‌پاشید. زبان پارسی بنایی اشتراکی است که همه‌ی ایرانیان در ساختن آن سهیم بوده‌‌اند. اتفاقاً آن‌ها که امروزه به غلط و به غرض "غیرفارس" نامیده می‌شوند، بیشترین سهم را داشته‌اند. بنابراین این زبان ملی در گفتمان ایرانشهری مقوّم صورت‌بندی وحدت است و اگر از میان برداشته شود صورت‌بندی وحدت فرو می‌ریزد. دست‌کم مخدوش می‌شود.

دشمنان ایران قطعاً این را می‌دانند و به درستی، برای تضعیف ایران زبان پارسی را نشانه گرفته‌اند. این دشمنی آشکار توسط سرویس‌های امنیتی صهیونیستی و سعودی و... گام به گام در ایران در پوشش‌های موجهی عملیاتی می‌شود.ادامه‌ی همان نظریه‌هایی که باقراف، رییس حزب کمونیست باکو، پردازش کرد و پیشه‌وری خیانت‌پیشه آن را در تبریز اجرا کرد.

سؤال مهم و سخت حیرت‌آور این است که این خواست دشمنانه چگونه از زبان برخی نامزدهای ریاست‌جمهوری بیان می‌شود؟ تصادفی است؟ برای مقابله با آن است؟ سهواً در آن سمت و سوست؟

این توضیح دادنی است که هیچ‌کس منکر زبان‌های محلی ایرانی نیست و اگر باشد، نادان است. زبان عنصری فرهنگی است و باید پاس داشته شود. مثلاً زبان ترکی آذری که در آذربایجان رایج است و من هم به آن زبان سخن می‌گویم، زبانی است غنی، سرشار از مفاهیم ایرانشهری و گاه بسیار دلنشین. اما این زبان با زبان جعلی ساخته‌شده در ترکیه توسط آتاترک فاصله‌ها دارد و آن زبان را با این زبان آمیختن قطعاً خیانتی است به آذربایجان.

زبان ترکی آذری باید پاس داشته شود و از آمیختگی غرض‌ورزانه آن با زبان‌های بیگانه جلوگیری شود. بنابراین پاسداری از زبان ملی به معنای نادیده گرفتن زبان‌های محلی نیست و باید کاری برای حفظ اصالتِ زبان‌های محلی بکنیم. اما در هر حال زبان‌های محلی را به سیاست آمیختن و آن‌ها را ابزار رأی‌جمع‌کنی کردن خلاف وحدت ملی و در راستای تضعیفِ ایران است و صورت‌بندی وحدتِ ملی را در هم می‌شکند.

دومین دلیل برای زشتی بهره‌گیری سیاسی از فرهنگ و زبان‌های محلی این است که باعث سرخوردگی می‌شود. عده‌ای می‌آیند و شعارهایی می‌دهند. رأی می‌گیرند و می‌روند. واقعاً برای زبان‌های محلی بیش از این که اکنون هست چه می‌شود؟ رسانه دارند، تدریس می‌شوند، گفتگو می‌شود. کار دیگری نمی‌شود کرد. این است که این ابزار جز سرخوردگی و احساس فریب در بین توده تأثیری نخواهد داشت. خوشبختانه این نوع بازی‌های سیاسی جز اقلیتی اهل سیاست، در بین آذری‌ها هم خریداری ندارد. آذربایجانی‌ها از باهوش‌ترین مردمان‌ها هستند و فریب ساده‌انگاری‌های این‌چنین را نمی‌خورند. اما همیشه باید کف جامعه را در نظر داشت.

سومین دلیل نادرستی این بهره‌گیری‌ها این است که امر سیاسی در ایران فراقبیله‌ای و فرااستانی است. در امر سیاسی که به قدرت ملی ایرانیان و منافع ملی ایران گره خورده است، هیچ تفاوتی بین تبریزی‌ها با سنندجی‌ها یا تهرانی‌ها با بوشهری‌ها نیست. همه‌ی مردمانِ شهرها و روستاها در مسأله‌ی قدرتِ ملی حکم عنصر واحد را دارند. هر نوع جدایی به شکستِ کلیت امر سیاسی می‌انجامد.

چهارمین دلیل این که در تاریخِ ایران حتا یک واقعه‌ی سیاسی مبتنی بر زبان و قوم‌گرایی نداریم. جنبش مشروطه، نهضت نفت، ۱۵ خرداد، انقلاب اسلامی، دفاع مقدس و هر آن چه به عنوان تحولات سیاسی ایران معاصر می‌شناسیم، در ساحتِ ملی و در سطحِ منافع ملی تعریف و تبیین و عمل شده است.

وقتی دو بقال شریف برای ثبت معامله‌ی کوچک خود در شهری کوچک در آذربایجان، بدون این که کسی مجبورشان کرده باشد، از زبان ملی پارسی بهره می‌برند، بهتر است سیاست‌مداران هم برای حفظ وحدتِ ملی از زبان ملی بهره ببرند و برای چند روز قدرت عناصرِ وحدت ملی را خدشه‌دار نکنند.

سازندگی، ۲۶ خرداد ۱۴۰۰
به نقل کانال نویسنده

@PersianPolitics

Telegram

ملی گرایی ایرانی/شاهنامه پژوهی

زبان سیاست در ایران پارسی است جواد رنجبر درخشیلر دانش آموخته علم سیاست و شاهنامه پژوه یادداشت در روزنامه سازندگی ۲۶ خرداد ۱۴۰۰ استاد ابوالفضل بیهقی از پندنامه سبکتگین به پسرش محمود غزنوی نوشته است. وقتی می خوانیم محتوایش یادآور تام و تمام پندنامه های شاهان…

درباره‌ی بازگشت گشت ارشاد

علی مجتهدزاده
وکیل دادگستری

در شرایط کنونی به‌ وضوح می‌توان دید که حاکمیت قانون در ضعیف‌ترین وضع خود به‌سر می‌برد. تا آنجا که حتی شهروندان عادی با تسلطی اندک بر علم حقوق می‌توانند از رفتارها و اقدامات حاکمیتی ایراد حقوقی بگیرند و بدتر آنکه در مقابل این ایرادات و پرسش‌ها پاسخی از طرف نهادها و مراجع رسمی نمی‌بینیم، چراکه به‌نظر می‌رسد اساساً پاسخ در خور و موجهی وجود ندارد.

یکی از مهمترین حوزه‌هایی که درگیر به‌هم‌ریختگی و بی‌چارچوبی حکمرانی حقوقی در کشور شده، بحث حجاب و عفاف است. مراجع مختلف ماه‌هاست برای رفتارهای پر از حاشیه خود به دامان واژه قانون پناه می‌برند، اما هیچ‌گاه توضیح نمی‌دهند که دقیقاً از کدام مواد قانونی سخن می‌گویند. تمام اقداماتی که در این مدت در حوزه حجاب و عفاف انجام شده ـ از پلمب اماکن تا توقیف خودروها ـ خلاف قانون و غیرمشروع بوده است. ما در حوزه حجاب یک قانون مشخص داریم که آن هم شامل جریمه نقدی می‌شود.

اقدام جدید نیروی انتظامی برای اجرای طرح حجاب و عفاف هم مشمول همین دست ایرادات می‌شود. ازجمله اینکه در اطلاعیه نیروی انتظامی غرب استان تهران به قانون حجاب و عفاف اشاره شد، درحالی‌که از اساس هنوز چنین قانونی در کشور وجود ندارد که مراحل تصویب در مجلس، تائید در شورای نگهبان و ابلاغ توسط رئیس‌جمهوری را گذرانده باشد. مضاف بر اینکه، نیروی انتظامی برای مردم که مخاطب آن هستند، روشن نکرده که طرح مدنظرش چه چارچوب و مختصاتی دارد و حد و حدود خارج و داخل این چارچوب‌ها چیست.

بدتر این‌که، این اقدام درست در شرایطی قرار است انجام شود که اعتماد عمومی جامعه در بدترین شرایط ممکن به‌سر می‌برد. زمانی گروه‌های تمامیت‌خواه برای تحمیل خواست خود به عموم جامعه حداقل‌هایی از فرم و صورت قانون را رعایت می‌کردند و پیش از اقدامات خود به هر ترتیبی توجیهی حقوقی بر رفتار خویش فراهم می‌‌کردند که البته آن هم پذیرفته و درست نبود. امروز اما به‌نظر می‌رسد برای مباحث و مواردی دیگر حتی صورت قانونی اقدامات هم مورد نیاز نیست و به‌شکل مشهودی بدون داشتن توجیه و مشروعیت حقوقی و حتی در مواردی با توسل به نقض قانون، برخی اقدامات مصرانه دنبال می‌شوند.

این را هم باید در نظر بگیریم که حتی در حوزه قوانین وضع‌شده توسط مجلس هم دچار انحطاط حقوقی بسیار جدی هستیم. زمانی گفته می‌شد که قانونگذار حکیم است، اما امروز نمی‌توان آن را بیان کرد، چراکه حکمت قانونگذار دو پیش‌فرض دارد؛ یکی داشتن نمایندگی موجه از طرف عموم جامعه و دوم تسلط فنی بر مسائل و مباحث. آیا امروز این دو شرط در مجلس ما به‌عنوان مرکز قانونگذاری کشور جاری و ساری است؟

در این‌زمینه چند نکته وجود دارد؛ اولاً قوانین ما توسط گروهی به نمایندگی از اقلیت جامعه و با کمترین توجه به مسائل فنی تصویب می‌شوند و ثانیاً بخش عمده همین قوانین هم در اجرا نادیده گرفته شده و بدون توجه به آن رفتار می‌شود. نتیجه این وضع هم مشخص است. به‌طور مثال، زمانی که اکثر توان انتظامی کشور صرف مباحثی چون حجاب یا برخوردهای دیگر با مردم می‌شود، باید هم شاهد این باشیم که شهروندان با مواردی مانند خفت‌گیری درخیابان روبه‌رو شوند یا مرزبانان ما مرتب هدف حمله قرار بگیرند و قدمی برای تقویت آنها برداشته نشود.

در خصوص موضوع عفاف و حجاب غیر از مصوبه وزارت کشور، قانون دیگری تصویب نشده است که بر مبنای آن طرحی تازه اجرا شود، این در شرایطی است که همان مصوبه هم خلاف قانون است و قبلاً درباره دلایل آن بسیار توضیح داده شده است. چنین وضعیتی نه اقدام براساس مبنای قانون است، نه در چارچوب منافع و خواست عمومی. چه آنکه همه کشور تا مغز استخوان نتیجه فاجعه‌بار رفتارهای مشابه چون گشت ارشاد را قبلاً تجربه کرده و دیدیم که چنین وضعیتی می‌تواند چه خطرات عمومی برای کشور داشته باشد.

هم‌میهن

@PersianPolitics

هم‌میهن

درباره بازگشت گشت ارشاد

در شرایط کنونی به‌ وضوح می‌توان دید که حاکمیت قانون در ضعیف‌ترین وضع خود به‌سر می‌برد. تا آنجا که حتی شهروندان عادی با تسلطی اندک بر

بیانیه‌ی سازمان جوانان جبهه‌ی ملی ایران؛
جزایر سه گانه خلیج فارس بدون هیچ شبهه‌ای متعلق به ایران است

پس از گذشت نزدیک به ۷۰ سال، بالاخره ایران به حق‌ توانست در سال ۱۳۵۰ حاکمیت خود را بر جزایر سه‌گانه، که به اشغال نیروهای بریتانیایی درآمده بود، تثبیت نماید.

حال با گذشت سال‌ها، تغییر حاکمیت و در پیش گرفتن سیاست‌های نامتناسب با #منافع_ملی، می‌بینیم که کشورها با نیات خصمانه‌‌ای، حاکمیت به حق، تاریخی و قانونی ایران بر این سه نگین امنیت ملی را زیر سوال می‌برند.

حکومت‌های روسیه در طول تاریخ که خوی تجاوزگری خود را در جنگ‌های قفقاز  و آسیای میانه و تحمیل قراردادهای ننگین گلستان و ترکمنچای به میهن عزیزمان ایران نشان‌ دادند و حکومت فعلی #روسیه نیز با کشتار و تجاوز به همسایه دیگر خود، اوکراین این رویه را حفظ کرده است، روز گذشته طی بیانیه‌ی مشترکی با حاکمان حاشیه‌ی خلیج فارس بار دیگر حق حاکمیت ایران بر این جزایر را هم‌راستا با اعضای شورای امنیت سازمان ملل، از جمله کشورهای چین، ایالات متحده آمریکا، ترکیه، عراق و کشورهای حوزه جنوبی خلیج فارس، زیر سوال برد.

متأسفانه حکومت ایران به علت از دست دادن پایگاه اجتماعی خود در پی سرکوب خواست‌های بر حق ملت ایران و ضعف در دیپلماسی، از دادن پاسخ مناسب شانه خالی می‌کند.

سازمان جوانان #جبهه‌ی_ملی_ایران در راستای حفاظت از منافع ملی در خصوص اقدامات خصمانه روسیه در همراهی با کشورهای حوزه جنوبی #خلیج_فارس ، طی اقدام متقابل، اشغال‌گری این کشور در خصوص اوستیای جنوبی و آبخازیای کشور گرجستان، شبه‌جزیره کریمه اوکراین و همچین جزایر کوریل ژاپن را، که از زمان جنگ جهانی دوم در تصرف غیرقانونی روسیه است، محکوم نموده و خواهان توقف ارسال هر گونه تجهیزات و امکانات نظامی به این کشور در جنگ اوکراین می‌باشد.

سازمان جوانان جبهه‌ی ملی ایران هیچ‌گونه کوتاهی در پاسخ به این یاوه‌گویی‌ها را برنتافته و اعلام می‌دارد هرگونه ادعای مالکیت کشور امارات بر جزایر ایرانی ابوموسی، تنب بزرگ و #تنب_کوچک واهی و اضافه‌گویی است و اگر بنا بر ادعای حقوقی باشد، وجود یک حاکمیت مقتدر در ایران می‌تواند ادعای تثبیت مالکیت خود را بر جزایر زرکوه و آریانا که هم اکنون در اشغال امارات است بنماید.

در نهایت اعلام می‌داریم هیچ نهاد و شورای بین‌المللی حق داوری، تصمیم‌گیری و اظهار نظر در خصوص تمامیت ارضی ایران را ندارد و هر گونه توافقی که منجر به تضعیف حاکمیت ملی و یا تضییع منافع ایران گردد کاملا مردود است و افرادی که حاضر  به دادن امتیازات شده‌اند در آینده باید پاسخگوی خیانت خود در پیشگاه ملت ایران باشند.

دوم دی ماه ۱۴۰۲جبهه‌ی ملی ایران

-

بیانیه‌ی سازمان‌های جبهه‌ی ملی ایران در خارج از کشور در همین رابطه
تمامیت ارضی ایران نه قابل مذاکره است و نه قابل مصالحه

@PersianPolitics

Telegram

جبهه ملی ایران

جزایر سه گانه خلیج فارس بدون هیچ شبهه ای متعلق به ایران است پس از گذشت نزدیک به ۷۰سال، بالاخره ایران به حق‌ توانست در سال ۱۳۵۰ حاکمیت خود را بر جزایر سه‌گانه، که به اشغال نیروهای بریتانیایی درآمده بود، تثبیت نماید. حال با گذشت سال‌ها، تغییر حاکمیت و در…

**خودکفایی با استادیوم چینی!

صادق رشیدی‌فرد**
مهندس معمار

یکی از خبرهایی که چندی است در فضای کشور منتشر شده است، طراحی و ساخت استادیوم فوتبال در تهران به دست چینی‌هاست. گویا وزارت ورزش و جوانان در سکوت خبری با شرکت چینی IPPR نیز به جمع بندی رسیده و در جنوب تهران یک زمین وسیع نیز پیشنهاد شده است.

ورای ایراداتی که به زمین پیشنهادی اعم از آلودگی هوا، وجود گسل، و حتی دسترسی‌های موجود شده است، آنچه ذهن من را به عنوان یک معمار به خود مشغول داشته پیمانکار چینی است. وزارت ورزش و جوانان با توجه به چه شناختی از ظرفیت های معماری داخلی (اعم از طراحی و ساخت ابنیه بزرگ و خاص) این پروژه را برون‌سپاری کرده است؟

آیا این پروژه به عنوان یک مسابقه‌ی آزاد داخلی و یا بین‌المللی مطرح شد که ببینیم معماران داخلی می‌توانند و یا خیر؟ مگر تا به حال، طراحی تمام این پروژه‌های بزرگ و پیچیده اعم از پل طبیعت و استادیوم امام رضا (ع) تا میدان آزادی و آرامگاه خیام را جز معماران داخلی طراحی کرده‌اند؟ وزارت ورزش و جوانان آیا خبر برگزیده شدن آثار معماری معاصر داخلی را در جشنواره‌ها و مسابقات آزاد بین‌المللی رصد می‌کند؟

دولت آقای ابراهیم رییسی آیا می‌داند ساخت استادیوم بزرگ پایتخت (طراحی و ساخت) یک فرصت برای آنهایی است که با وجود همه‌ی شرایط نامساعد اقتصادی و تحریم و... در ایران مانده‌اند تا کاری بکنند و بتوانند باری از دوش ایران بردارند؟ پاسخ نرفتن، ماندن و استقامت این جوانان مستعد چیست؟ برون‌سپاری کاری که خود می‌توانیم؟

مگر انقلاب اسلامی سال ۵۷ بر مبنای خودکفایی داخلی نبود و مگر در بند ۹ فصل چهارم قانون اساسی به خودکفایی داخلی این‌چنین اشاره نشده است: «تأکید بر افزایش‏ تولیدات‏ کشاورزی دامی‏ و صنعتی‏ که‏ نیازهای‏ عمومی‏ را تأمین‏ کند و کشور را به‏ مرحله‌ی خودکفایی‏ برساند و از وابستگی‏ برهاند».

باز هم به عنوان یک معمار می‌گویم، معماری معاصر ایران توان طراحی یک استادیوم در مقیاس جهانی، با هویت ایرانی - اسلامی را داشته و در این حوزه (طراحی، محاسبات و نرم‌افزار) هیچ محدودیت و مشکلی نیست. نهایت مشکلی که شاید وجود داشته باشد مقوله‌ی ساخت آن است که آن هم با مطالعه، مهندسی معکوس و بومی کردن برخی از فن‌آوری‌ها امکان‌پذیر است.

و به عنوان کلام آخر، مهندسانی را که مانده‌اند و مهاجرت نکرده‌اند پاداش بدهید و نه حسرت... ما را زیردست کسانی که از ما بالاتر نیستند نکنید.

روزنامه‌ی آفتاب یزد، ۲۰ آبان ۱۴۰۲
لینک پی‌دی‌اف

-

برابرِ مصوبه‌ی سال ۱۳۹۶ شورای عالی شهرسازی و معماری ایران طراحی هر طرح شاخصی باید به مسابقه گذاشته شود ?

خبرگزاری صداوسیما
گزارشی از الهام گوران

@PersianPolitics