Augustyn

Teraz gdy nie ma Ciebie wśród nas
Nastał dla wiary przeraźliwy czas
Rozkwit herezji, krzyk zastygłych słów
Co niby ryk wyje z kościelnych głów

Łaski nie trzeba by sięgnąć do bram
Niebieskich pałaców otwartych dla mas
Nie ma już Boga co sądzi swój lud
Do niebios pójdziesz za byle jaki trud

Gram prawdy stracił prawdawną wartość swą
Bo kościół podupadł, podpalił swój plon
Wyrzekł się Ojców, skaleczył ich myśl
Co rozpala nadal wybranych po dziś

Został nam tylko zew wiary, ducha hart
By walczyć o przetrwanie pradawnych prawd

Duch twój, Doktorze, żyje wśród nas…
Rozświetlą się zorze, nadejdzie nasz czas… __Leon Łopata

https://t.me/virtuewriting

https://www.facebook.com/profile.php?id=61550803713080

https://instagram.com/virtuewriting?igshid=OGQ5ZDc2ODk2ZA==

____
Zapraszamy także na grupę na Facebooku

https://www.facebook.com/share/SB9JCR34KAxWvLQE/?mibextid=K35XfP

Po wszystkim

Pewnego dnia ten ciemny wiek
Odejdzie w dal na długi czas
Z ugiętym karkiem. Wstyd i lęk
Przestaną sidlić Nas.

I znów zakwitnie piękny kwiat,
Podleje go pokoju deszcz,
A Radość w Nasz zawita świat
Niewieścią nucąc pieśń.

Powoli jak przebiśnieg, gdy
Po srogich mrozach budzi się,
Europa swój odzyska rytm,
Na tory wróci swe.

Więc gdy Nas dusi groza, strach,
Na szyi zaciskając sznur,
Nie dajmy się. W tych przyszłych dniach
Odnajdźmy męstwa zdrój.

_
Kazimierz Wysocki

https://t.me/virtuewriting

https://www.facebook.com/profile.php?id=61550803713080

https://instagram.com/virtuewriting?igshid=OGQ5ZDc2ODk2ZA==
___
Zapraszamy także na grupę na Facebooku!

https://www.facebook.com/share/SB9JCR34KAxWvLQE/?mibextid=K35XfP

Na skalnym zadupiu, w paryji, na skarpie
Słychać złe szlochy dzieciny upartej.
Bucikiem tupie o czarną glebę-
„Czemuż, Boziu, nie mogę być w niebie,
Czemuż nie mogłem iść na wojenkę
Gdzie z braciszkami mógł zdychać bym pięknie?”
Bozia się patrzy, z politowaniem,
Bo nie dla dziecka jest takie doznanie;
Dziecko ma czekać, bezużytecznie,
Dziecko ma milczeć i czuć się bezpiecznie.

Przygody krwawe są dla dorosłych,
Dla dumnych braciszków i chłopów radosnych.
Nie twoje jest błoto i skomlenie machiny,
Ni kula ołowiu, co tnie ciała bez winy!
Nie doznasz radości tańca szaleńców,
Ominie cie honor kręgu zwycięzców,
Nie zaśniesz obok kolegi w mundurze,
Twa krew nie będzie freskiem na murze!
Nie twoja ta chwała pięknego straceńca,
Ni żaden z ciebie będzie zwycięzca.

Dla ciebie, karle, jedynie polany,
Jedynie biel nieba i fartuch twej mamy.
Twa chata, twe ciało, więzieniem twej duszy,
A twierdzy więziennej nic nie naruszy.
Burze srogie tu tobie nie groźne,
Ni halne wiatry, ni wichry mroźne.
Gdyż oni jak węgiel do pieca wrzucony
Staną się ogniem machiny zbudzonej,
Ty siedź na piecu, grzej małe kości,
Na popielnice się patrząc w zazdrości.

Park, wiosna, dwoje zakochanych - sielankowa historia przeradza się w tragiczny los, którego zwieńczeniem jest żal i poczucie pustki, która dotyka i rujnuje...

____
Leon Łopata - Ehhh, życie, życie…

https://t.me/virtuewriting

https://www.facebook.com/profile.php?id=61550803713080

https://instagram.com/virtuewriting?igshid=OGQ5ZDc2ODk2ZA==

https://www.wattpad.com/user/VirtueWriting1

___Zapraszamy także na grupę na Facebooku!

https://www.facebook.com/share/SB9JCR34KAxWvLQE/?mibextid=K35XfP