هرچقدر تلاش کردم باور نکرد که بجز اون همه آدما به تخممن ، تا اینکه خودشم یکی از همون آدما شد‌‌.

من حس میکنم که جدی وارد یه مرحله دیگه از احساسات شدم، این همه بی‌توجهی و بی‌حس شدن نسبت به مسائل و دوری از آدم‌ها نرمال نیست.

تا حالا یه سوزن رو تو تخت خوابت گم کردی؟ شک همون قدر ذهن آدم رو آزار میده.

به یه حالتی از زندگی رسیدم که خود زندگی به کیرمه چه برسه به آدماش!

شاید تقصیر تو نیست، تقصیر لوکیشنته،تقصیر خانوادته، شرایطته، وضعیت مالیته، تقصیر تموم چیز هایی که خودت انتخابشون نکردی..پس یه بارم که شده حق و به خودت بده.

بعضی وقتا دلیل ترک کردن آدما
دوست نداشتنشون نیست؛
یه وقتایی باید ترک کنی
تا از خودت متنفر نشی