گُم شُده‌ی مَن.

« من وجود دارم ! ندارم ؟ اما آیینه‌ها مرا نشان می‌دهند. یک بیست و چهار ساله‌ی خاکستری و پژمرده. اغلب اینطور به نظر می‌رسد که من اینجا حضور ندارم و فقط زاده‌ خیال خودم هستم. فیلتر سیگارها در واقعیت سرخ نمی‌شوند ، ته فنجان‌ها لکه‌ی زرد قهوه ننشسته. بعضی روزها احساس می‌کنم تنها نخ‌هایی که مرا به زمین وصل کرده‌اند ، رشته‌های نازکی از جنس پشمک هستند. تندبادی شدید می‌تواند مرا از جا بکند و بعد من همچون گل‌های قاصدک به هوا پرتاب شوم و با باد به حرکت درآیم. همین است که شب‌ها وقتی آنطور لخت و خنک و تنها روی تشک توی خودم گوله می‌شوم ، خبری از اشک‌ها نیست. پشمک‌ها آب می‌شوند. هنوز میل کمرنگی از بقا در من دست و پا می‌زند. »