رارا کجا رفتی مگه…

رارا کجا رفتی مگه…

خوشگلا، کال های اول خیلی از دانشگاه های ایتالیا باز شده. هم کارشناسی هم ارشد. میتونید بررسی کنید ببینید و اپلای انجام بدید. ماچ بهتون😘

امروز شد دو هفته.
خسته نیستم، دلتنگ نیستم، دلم نمیخواد برگردم ولی ترسیدم! در واقع چون میترسم نشه ترسیدم. چون مجبور باشم برگردم ترسیدم، چون دوباره آرامشی که دارم ازم گرفته بشه ترسیدم. راستش، شاید ظالمانه بنظر برسه؛ اما از اینکه دورم خوشحالم. از ندیدن ادم های قبلی - به جز تعداد معدودی- خوشحالم. ترسیدم که این خوشحالی ازم گرفته بشه. ترسیدم که قدم توی چیزی گذاشتم که براش آماده نبودم و نمیخوام توش شکست بخورم.
دارم سعی میکنم خودم رو بالا نگه دارم ولی هر روز از روز قبل بیشتر انگار میرم پایین. انگار اون انرژی که میگه تو نمیتونی و براش ساخته‌ نشدی توم بیشتر میشه. ترسیدم! همه چی برام ترسناکه و نمیدونم امیدوارم همه چی مثل یه اتاق فرار باشه. اینم یکی از مراحلش. تهش بیام بیرون و ببینم همه چی ثبات داره. تهش همه چی اکتور بوده. تهش میخواست ببینه من چه قدر دووم میارم. کاش بتونم دووم بیارم.

دارم «بحران» رو زندگی میکنم. هم فردی، هم اجتماعی، هم خانوادگی.

It is so fucking beautiful 😭

جدی نمی‌دونم برای کدوم پارت زندگیم غصه بخورم.

با پنج دقیقه قسمت آخر فصل یک پاچینکو یه جوری گریه کردم، انگار خودم تبعیدی اون‌زمان بودم‌

والا دروغ چرا، اگر بخاطر بازی خوب سوهیون نبود‌ واقعا ادامه اش نمیدادم. شخصیت ها پر از مشکل و ایراد، نه اون چیزی که سریال سعی در نشون دادن داشت؛ ایرادات غیرقابل نیاز در سریال و کاملا بلا استفاده. مشکلاتی که بدون دلیل وارد یه خانواده شده بود و‌ اون رو به خانواده دیگه ای گره زده بود. بی ثباتی بی‌ پایان شخصیت ها و‌ تصمیماتشون واقعا‌ آزاردهنده ترین‌بخش این سریال بود. حس همدردی، درک شدن، پیدا کردن خود واقعیت و عشق ورزیدن از نکات خوبش بود؛ اما داستان به طرز فاجعه‌امیزی روند سقوطی داشت و پلات توییست نه تنها باعث جذابیت نشده بود، بیشتر تورو گیج میکرد.

این مقابله کردن نفس در خصوص خرید نکردن عصبی، سخت ترین‌کاریه که میشه کرد.