هنوز تموم نشده و مطمئنم بیست صفحه هم نشده پلات اولیش.

شاید باورش سخت باشه اما از ساعت ۲ یه پلات نوشتم تا ۳. بعد رفتم نشستم چک کنم برای پلات بعدیش چیکار میتونم بکنم بعد یه پست گذاشتم از ساعت ۵ نوشتم تا همین یک ساعت پیش که دیگه روانم نذاشت فرار کردم.

سنبل اینطوریه که می‌خوای منو تموم کنی؟ کمرتو می‌شکونم.

منظورم دون آکاردیه

بچه ها، فکر کنم پیداش کردم.

من دارم حسرت نبودش رو می‌خورم و تو از بودنش در کنار خودت لذت می‌بری.
می‌بینی؟ وضعیت ما مثل هم نیست. تو از خوشحالی به جنون رسیدی و من از ناراحتی.
حالا بهم بگو، چرا نباید خودم رو غرق در گذشته کنم وقتی نه توی حال و نه آینده ام، حضور نداره؟
من خودم رو اسیر گذشته کردم تا چهره ی شیرینش رو فراموش نکنم. صدای بم و زیباش رو که هر وقت صدام می‌زد، قلبم رو به تپش می انداخت. من تنها زندانی ام که با خواست خودش، وارد زندان شد.
Hyacinth

من احمق بودم، اونقدر احمق که گول حرف هات رو خوردم و فکر کردم قراره بعد از رسیدن به هدفی که داریم یه زندگی راحت رو کنارش داشته باشم. و دیونه بودم که اون رو نزدیک خودم و توی دل خطر و دشمن نگه داشتم! دیونه و احمق تر از چیزی بودم که فکر می‌کردم.
من گول حرف های شیرینت رو خوردم و حالا، ساعت ها به در و دیوار زل می‌زنم و حسرت یه روز خوش رو در کنارش می‌خورم.
حسرت روز هایی که می‌تونستم در کنارش داشته باشم اما ندارم، دارم می‌سوزم؛ می‌خوام بالا بیارم. ولی می‌بینی، بجای سرزنش کردن خودم اینجا کنار تو نشستم و به حرف های احمقانه ات گوش می‌دم.
من فقط یه آرزو داشتم، فقط می‌خواستم کنارش باشم. به دور از هر نگرانی، یه روز آروم و بی استرس رو کنار هم داشته باشیم اما هیچ‌وقت نصیبم نشد، نه..‌ نه توی این بیست زندگی ای که احمقانه تلف‌ش کردم تا بفهمم.

تو- تو حق نداری بگی خودم رو توی گذشته حبس نکنم چون خودت هم این‌کار رو کردی. اگر درگیر گذشته نبودی، اگر فراموشش کرده بودی؛ بخاطر به دست اوردنش اینقدر تلاش نمی‌کردی.
فقط تفاوت من و تو اینجاست.
من یه آدم احمق دیوانه بودم و تو یه آدم باهوشِ سواستفاده گر.

هر سری یه نقشه ای می‌ریزم این داداش جفت پا میاد وسطش.