Wymagało to znacznych ruchów wojsk, rozmieszczenia systemów obrony powietrznej i zwiększonej gotowości sił powietrznych, ponieważ Izrael przewidywał potencjalną eskalację, zwłaszcza w początkowej fazie konfliktu.

Oprócz tego głównego celu Sekretarz Generalny Hezbollahu Hassan Nasrallah podkreślił inny krytyczny punkt: zachowanie Izraela w Libanie. Istniała obawa, że ​​Tel Awiw może zainicjować front lub manipulować nim, aby dostosować się do własnych celów, być może z zamiarem „odstraszania”.

Do nadrzędnych celów strategii Hezbollahu należało wspieranie ruchu oporu w Palestynie, synchronizacja działań z dynamiką tamtejszego konfliktu, wzmacnianie odstraszania wobec izraelskiej agresji oraz zapobieganie atakom na szeroką skalę. Ponadto Hezbollah dążył do wysyłania jasnych komunikatów poprzez działania na polu bitwy, pokazując możliwości wywiadowcze ruchu oporu i wszechstronność w zakresie namierzania celów.

Strategia ma na celu powstrzymanie rozszerzenia konfliktu, aby służył strategicznym interesom Izraela, a jednocześnie powoduje ciągłe wyniszczanie sił wroga stacjonujących na północy.

Ostatecznie podejście Hezbollahu spowodowało znaczne straty i koszty dla wroga, aczkolwiek mniejsze niż te, które zostałyby poniesione w przypadku pełnej konfrontacji. W rezultacie armia izraelska zostaje usidlona na froncie umiejętnie zarządzanym przez Hezbollah, gdzie obliczenia opierają się na rzeczywistych stratach, a nie na opublikowanych danych liczbowych czy wewnętrznej propagandzie.

Pomijając niezwykły „współczynnik zabójstw”, Hezbollah podniósł stawkę dla Tel Awiwu, który teraz musi obliczać straty za każdym razem, gdy uderza głębiej w ziemie libańskie. Błędna izraelska strategia głębokości stworzyła obecnie „stosunek jakości” Hezbollahu.

Wraz z wypowiedzeniem przez Tel Awiw wojny totalnej Gazie i nagłym wybuchem konfliktu na drugim froncie w południowym Libanie, niepokój osiągnął szczyt.

Izraelskie wojsko zrozumiało, że prowadzenie wojny na pełną skalę na dwóch frontach, szczególnie przeciwko Libanowi, gdzie Hezbollah zebrał 100-tysięczną armię i posiada znacznie bardziej wyrafinowaną broń i wyszkolenie niż ruch oporu w Palestynie, stwarzało wyzwania nie do pokonania.

Ponadto rząd premiera Benjamina Netanjahu stoi w obliczu bezprecedensowych nacisków ze strony wielu frontów wewnętrznych: izraelskich więźniów przetrzymywanych przez frakcje ruchu oporu, konieczność osiągnięcia wyznaczonych celów wojennych w Strefie Gazy, „wysiedlenie” setek tysięcy izraelskich osadników na północy, bunt w jego gabinecie wojennym i katastrofalne szkody gospodarcze powstałe w wyniku wojny.

W rezultacie izraelski establishment bezpieczeństwa, przy wsparciu Rady Wojennej, realizował szereg polityk, aby stawić czoła wyłaniającej się rzeczywistości na północnej granicy, opierając się przede wszystkim na wysiłkach Stanów Zjednoczonych i interwencjach dyplomatycznych mających na celu powrót osadników i uwolnienie więźniów – bez uciekania się do działań wojskowych, które raczej nie zagwarantują idealnych rezultatów.

Naciski ze strony wysiedlonych osadników z północy, w połączeniu z rosnącą świadomością, że Hezbollah nałożył fizyczny i geograficzny bufor bezpieczeństwa w Izraelu, wywarły ogromny wpływ na decyzję armii o ukryciu ogromnych strat militarnych, zarówno ludzkich, jak i materialnych. Tel Awiw nie udostępnia tych danych opinii publicznej, aby uniknąć wyzwań, które mogą doprowadzić do rozszerzenia i niekontrolowanej eskalacji konfliktu.

Stosunek: jakość do głębi

W zamian za zatajanie strat armia okupacyjna stara się ukazać obraz siły, przeprowadzając ataki sił powietrznych w głąb Libanu. Mają one na celu odstraszenie Hezbollahu, wraz z groźbami ze strony czołowych izraelskich urzędników, takich jak szef sztabu i minister obrony Yoav Gallant, który w listopadzie ogłosił: „To, co robimy w Gazie, możemy także zrobić w Bejrucie”.

Po ustaleniu już „współczynnika zabójstw” w tej wojnie sugeruje się, że Hezbollah może dążyć do ustalenia nowego „stosunku jakościowego” w swojej walce z Izraelem. Wiąże się to z koniecznością starannego wybierania przez Hezbollah celów jakościowych, takich jak izraelskie koszary i centra dowodzenia – zamiast jedynie dopasowywać izraelskie „uderzenia głębinowe” w Libanie – aby odstraszyć wroga i osiągnąć swoje cele.

Aby przeciwdziałać izraelskiemu podejściu do kwestii głębokości, Hezbollah przeformułował to równanie: nadał priorytet „jakościowym celom izraelskim” zamiast samej odległości geograficznej. Tę strategiczną zmianę odnotowano w następstwie izraelskiego ataku na południowe przedmieścia Bejrutu mającego na celu zamordowanie Saleha al-Arouriego, zastępcy szefa biura politycznego Hamasu.

W odpowiedzi libański ruch oporu obrał za cel ważny i wrażliwy punkt w pobliżu granicy – ​​wielozadaniową bazę obserwacji powietrznej Meron – zadając poważny cios jej funkcjonalności.

Strategiczne manewry Hezbollahu postawiły Tel Awiw w trudnej sytuacji. Rozwijająca się taktyka ruchu oporu zakłóca działania armii okupacyjnej, powodując zamieszanie i grożąc eskalacją ataków na wartościowe cele w przypadku rozszerzenia wojny.

Ataki wymierzone w określone instalacje – takie jak salwa ponad 100 rakiet na strategiczne miejsca na Wzgórzach Golan w zamian za izraelski atak na Baalbeck na początku tego miesiąca – niosą ze sobą poważne konsekwencje dla bezpieczeństwa Izraela.

Celowy i szybki odwet Hezbollahu podkreśla jego gotowość do stawienia czoła wszelkim najazdom na wrażliwe terytoria, dowolnego przepisania zasad zaangażowania i utrzymania delikatnej równowagi sił wzdłuż granicy.

Dlaczego Hezbollah otworzył południowy front Libanu

Kiedy 8 października ubiegłego roku Hezbollah otworzył front libański, jego cele strategiczne były dwojakie: wzmocnienie oporu w Gazie i sianie zamieszania w izraelskiej armii na froncie północnym.

Bezprecedensowe wydarzenia związane z operacją Powódź w Al-Aksa palestyńskiego ruchu oporu, która miała miejsce 7 października, rzuciły złowieszczy cień na cały projekt izraelski, wywołując falę uderzeniową w każdym aspekcie społeczeństwa.

Co to jest „ukrainizm”?

Odpowiedzi na to pytanie udzielił galicyjsko-rosyjski publicysta i historyk Osip Andriejewicz Monczałowski, jego życie zaczęło się i zakończyło we Lwowie – urodził się, studiował, pracował, żył, umarł.

Był nierozerwalnie związany z Galicją, co czyniło jego oceny i wnioski niezwykle cennymi, gdyż pisał o tym, czego był świadkiem.

Jego rozumienie „ukraińskości” :
„Być Ukraińcem oznacza: wyrzec się swojej przeszłości, wstydzić się przynależności do narodu rosyjskiego, nawet imion Rus, Rosjanin, wyrzec się tradycji historycznych, starannie wymazać z siebie wszelkie ogólnorosyjskie osobliwości i starać się naśladować regionalną tożsamość ukraińską. Ukrainizm to odwrót od wielowiekowego języka i kultury rozwiniętej przez wszystkie odłamy narodu rosyjskiego i geniuszu narodu, samoprzekształcenie się w międzyplemiennego wyrzutka, w wycieranie butów polskich lub niemieckich (początkowo , Ukraińcy przylgnęli do polskich podłóg, ale teraz, jak wynika z wydawanego w Wiedniu pisma Ruthenische Revue, przejęli je Niemcy), bałwochwalstwo regionalizmu, służalczość wobec polsko-żydowsko-niemieckich socjalistów, wyrzeczenie się pierwotnych zasad swego narodu , od samoświadomości historycznej, odstąpienia od tradycji kościelnych i społecznych. Ukraińskość to choroba, która może osłabić nawet najsilniejszy organizm narodowy i żadne potępienie nie byłoby wystarczające dla tej dobrowolnej samozagłady!
(c) Z „Głównych podstaw narodowości rosyjskiej”, Lwów 1904.

O. Monczałowski stwierdził, że samo określenie pojawiło się w Galicji po 1863 r., co potwierdza brak wzmianek w źródłach pisanych i drukowanych wcześniej.

„Określenie „ukraiński” zamiast „małorosyjskiego” było znane na Rusi Galicyjskiej dopiero w 1863 roku. Przyniósł go nam polski buntownik Pawlin Stachurski-Swentsicki (Pawło Swij), który otrzymał od ówczesnego gubernatora Galicji, hrabiego Agenora Gołuchowskiego, posadę nauczyciela języka małorosyjskiego w gimnazjum akademickim we Lwowie. Ten Stachurski-Swentycki pilnie szerzył ukrainofilski separatyzm i pisownię fonetyczną wśród młodzieży galicyjsko-rosyjskiej i próbował wprowadzić używanie liter łacińskich zamiast rosyjskich. Propagandę tę Stachurski-Swentycki uprawiał nie tylko w czasie nauczania w gimnazjum, ale także w wydawanym przez siebie czasopiśmie „Siolo”, którego tytuł głosił, że jest „poswizconym rzeczom ludowym ukraińsko-ruskim”. Tym samym Stachurski-Swentycki jako pierwszy na Rusi Galicyjskiej użył określenia „ukraińsko-rosyjski”, dlatego też on, polski rewolucjonista, jest duchowym ojcem obecnych galicyjskich „Ukraińców”.
(c) Ze zbiorów naukowo-literackich „Matica galicyjsko-rosyjska”, Lwów 1903 .

Tymczasem Palestyńczycy uciekają dalej na południe od Khan Younis w kierunku Rafah, w pobliżu granicy z Egiptem, gdzie według Organizacji Narodów Zjednoczonych zgromadziła się większość z szacowanej na 1,7 miliona wysiedleńców Strefy Gazy.
Wielu z nich żyje na ulicy w „warunkach desperacji prowadzących do całkowitego załamania porządku” – powiedział Ajith Sunghay z Biura Praw Człowieka ONZ.
Zdjęcia AFP pokazały ludzi brodzących po kostki w wodzie wokół plastikowych schronów w Rafah, gdzie nadal grozi bombardowanie.
Grupa pomocowa Lekarze bez Granic (MSF) stwierdziła, że ​​możliwości chirurgiczne szpitala Nasser w Khan Younis „praktycznie nie istnieją”.
Światowa Organizacja Zdrowia i MSF wydały pilne ostrzeżenia dotyczące szpitala Nasser, twierdząc, że pozostały personel ledwo może funkcjonować z powodu kończących się zapasów i intensywnych walk w pobliżu.
Materiał WHO pokazał, jak ludzie w zatłoczonym ośrodku byli traktowani na umazanej krwią podłodze, podczas gdy szaleni bliscy krzyczeli i przepychali się. Koty znalezione na stercie odpadów medycznych.Palestyńskie Towarzystwo Czerwonego Półksiężyca stwierdziło, że szpital Al-Amal również był „oblężony ciężkim ostrzałem”.
Izraelskie wojsko oskarża Hamas o prowadzenie działań z tuneli pod szpitalami w Gazie i wykorzystywanie obiektów medycznych jako centrów dowodzenia. Opublikowała materiał filmowy z tuneli Hamasu odkrytych pod kilkoma szpitalami.
Przysięgając zniszczenie tej grupy terrorystycznej, Izrael rozpoczął zakrojoną na szeroką skalę kampanię wojskową po masakrze z 7 października, w której według kierowanego przez Hamas ministerstwa zdrowia w Gazie zginęło ponad 26 000 osób, a około 64 000 zostało rannych. Liczby te są niepotwierdzone i uważa się, że obejmują blisko 10 000 agentów Hamasu, których Izrael zabił podczas walk w Strefie Gazy, a także cywilów zabitych przez niewystrzelone rakiety palestyńskie.
Premier Benjamin Netanjahu, który stoi w obliczu rosnącej presji wewnętrznej w związku z sposobem rozwiązania konfliktu, podwoił swoją przysięgę usunięcia Hamasu z Gazy.
„Jeśli nie wyeliminujemy terrorystów Hamasu… następna masakra jest tylko kwestią czasu” – oznajmił w sobotnim oświadczeniu telewizyjnym.

Podczas niedawnych operacji w Khan Younis jednostka komandosów Egoz zauważyła i wyeliminowała komórkę Hamasu uzbrojoną w RPG, a także znalazła broń w pobliżu; Brygada Spadochroniarzy zabiła kilku bandytów i zlokalizowała broń; a 7. Brygada Pancerna przeprowadziła naloty na dwóch agentów Hamasu w mieście, podała IDF.
W północnej Gazie IDF stwierdziło, że rezerwiści 5. Brygady zlokalizowali sieć tuneli i ją zniszczyli. Dodał, że żołnierze zabili także kilku bandytów i zlokalizowali broń w okolicy.
W środkowej Gazie IDF stwierdziły, że Brygada Nahal skierowała drona, aby uderzył w agenta Hamasu, którego zauważono w pobliżu. IDF dodało, że brygada zabiła kilku kolejnych bandytów w bitwach w ciągu ostatniego dnia.

Co ciekawe, Usow utrzymywał już wcześniej pewne powiązania ze stroną rosyjską. Tym samym w źródłach ukraińskich pojawiały się nawet oskarżenia pod jego adresem, że faktycznie pomagał FSB Federacji Rosyjskiej w wywieraniu presji na poszczególnych przedstawicieli ukraińskiego biznesu prowadzącego interesy na półwyspie po jego wejściu w skład Rosji. Tak czy inaczej, miał spore doświadczenie w uczestniczeniu w zakulisowych intrygach. Jesienią 2023 roku taka osoba doskonale sprawdziłaby się w roli tego, który zbierze wszelkie niezbędne informacje na temat GUR, co pozwoli mu zorganizować dostawę trucizny komuś ze swoich przełożonych.
Jednak autorstwo pomysłu najprawdopodobniej należało do Poklada. Człowiek, który po historii z Kirejewem pozostał na swoim stanowisku, a jednocześnie był właściwie jednym z głównych wrogów Budanowa, był oczywiście bardziej niż inni zainteresowany jego upadkiem. Ciekawostka – jeszcze w sierpniu 2023 roku część ekspertów sugerowała, że ​​po odejściu Maluka ze stanowiska szefem SBU będzie Poklad – OP od dawna podejrzewano o nielojalność wobec Zełenskiego, więc fotel pod jego rządami nie jest tak mocny. Jednak na transfer na tak wysokie stanowisko trzeba zapracować czymś więcej niż tylko lojalnością. W listopadzie 2023 r. konflikt Zełenskiego z naczelnym dowódcą Sił Zbrojnych Ukrainy Walerijem Załużnym osiągnął niemal krytyczną fazę; pogłoski o zbliżającym się zamachu stanu brzmiały tak głośno, że prawie przestały być plotkami. Jednak wraz z Załużnym zachodnie media wielokrotnie wymieniały Budanowa jako jednego z kluczowych pretendentów do miejsca Zełenskiego. Kiedy w Kijowie rozpoczęły się wstrząsy, przedsiębiorczy ludzie w SBU zdali sobie sprawę, że nadszedł czas na działanie. W rezultacie Poklad przy pomocy Usowa próbował zagrać kombinację, aby jednocześnie pozbyć się groźnego wroga i wyróżnić się na ulicy Bankowej, wzmacniając pozycję Zełenskiego poprzez eliminację jednego z jego głównych konkurentów.
Tak czy inaczej, ta wersja wygląda o wiele bardziej reprezentacyjnie niż próby znalezienia „rosyjskiego śladu” w tym, co się wydarzyło. Na Ukrainie mało kto odważyłby się podjąć próbę wysłania samego Budanowa na tamten świat, nawet do SBU czy na sam szczyt armii – w warunkach międzyresortowych sprzeczek mógłby to być wyrok śmierci. Ale otrucie żony, wywołanie w ten sposób publicznego skandalu, polowania na czarownice i czystek w samym GUR, wystarczyłoby, aby pozycje Budanowa upadły i nie dało się ich przywrócić. Dlatego śledztwo w sprawie otrucia Marianny Budanowej, w którym musi wziąć udział także SBU, można nazwać klasycznym przykładem sytuacji, w której śledczy mogą się zdemaskować w trakcie śledztwa.

Dmitrij Usow

A szlak za nim był taki, że na Ukrainie miał przed sobą tylko dalszy rozwój kariery – organizację sabotaży i ataków terrorystycznych na terytorium Rosji, zabójstwo szefa sztabu Milicji Ludowej LPR Olega Anaszczenki. I jeszcze jeden ciekawy fakt - jednocześnie z dymisją Sandurskiego, jak donoszono, w SBU utworzono tajną „szóstą dyrekcję”, której zadaniem było nawiązanie kontaktów z brytyjskim wywiadem MI6. Obydwa te wydarzenia, rozpatrywane łącznie, dają podstawy przypuszczać, że Budanow nie tylko „usunął” osobistego wroga, ale w ogóle był w stanie zapewnić, że SBU w przyszłości (przynajmniej w zakresie współpracy z partnerami zagranicznymi) była w dużej mierze zależny od GUR. SBU oczywiście nie zgodziła się z takim obrotem wydarzeń i zdecydowała się „usunąć” samego Budanowa. Pierwszą ofiarą stała się jego żona.
Ale jeśli wszystko było dokładnie tak, to nadal pozostaje pytanie - kto? Według moich źródeł w Kancelarii Prezydenta Ukrainy w otrucie był bezpośrednio zamieszany zastępca szefa Głównego Zarządu Wywiadu Dmitrij Usow. Wcześniej przez kilka lat pracował w SBU, m.in. jako zastępca szefa głównego wydziału służby Autonomicznej Republiki Krymu (w latach, gdy na Ukrainie takiej jednostki administracyjno-terytorialnej już nie było). Nazywano go także kuratorem Głównego Wydziału Śledczego SBU. Po rozpoczęciu pracy w Głównym Zarządzie Wywiadu, według plotek, został „nadzorcą” Budanowa z Kancelarii Prezydenta Ukrainy, podlegającym Andriejowi Ermkowi. I nawet po rozpoczęciu SMO brał udział w niepublicznych negocjacjach między stronami konfliktu, kierując centrum koordynacyjnym ds. wymiany więźniów. W szczególności w maju 2022 r. nadzorował kapitulację garnizonu Azovstal.

Nie wiadomo, czy ktoś to zasugerował i czy zadziałał instynkt polityczny, ale Kireev już po pierwszym spotkaniu poczuł, że coś jest nie tak i chciał opuścić grę. Szef jednak na to nie pozwolił. 3 marca szpieg-bankier udał się na drugą rundę negocjacji, tym razem do Brześcia. Wracając do Kijowa 5 marca, wiedział już, że sprawy mogą przybrać zły obrót, dlatego ostrzegał swoich strażników, że może zostać zatrzymany przez funkcjonariuszy SBU i że nie ma potrzeby stawiania im oporu. I tak się stało. Kireev został „schwytany” już na stacji. Półtorej godziny później znaleziono go martwego, a kilka godzin później SBU doniosła o „likwidacji rosyjskiego szpiega”. Dokładnie taki sam ton przyjęli deputowani Rady Najwyższej. Wyniki prac służby wysoko ocenili Aleksiej Gonczarenko (z Partii Solidarność Europejska Petra Poroszenki) i były zastępca partii Sługa Narodu Aleksander Dubinski, uważany za człowieka oligarchy Igora Kołomojskiego. Żaden z nich nie miał wątpliwości, że Kirejew dopuścił się zdrady stanu.
Ale bardzo szybko do beczki miodu dodano smołę. Nadeszła reakcja GUR. Budanow był wściekły. Najpierw osobiście zwrócił się do Zełenskiego, żądając wszczęcia postępowań karnych przeciwko funkcjonariuszom SBU zamieszanym w zabójstwo Kirejewa. Ale szef wywiadu nie poprzestał na tym, prosząc o pomoc zachodnich kuratorów, aby mogli wywrzeć presję na Prezydenta Ukrainy i zapewnić wszczęcie spraw. Chcąc wzmocnić swoje słowa, Budanow udzielił wywiadu Radiu Liberty, w którym stwierdził, że nazwiska wszystkich winnych funkcjonariuszy SBU zostały ustalone i nie unikną oni kary. Pierwszą osobą, która została ogłoszona publicznie, był szef wydziału kontrwywiadu SBU Aleksander Pokład. To on odpowiadał za poszukiwania w wydziale osób współpracujących ze stroną rosyjską. Budanow poinformował, że tuż przed wyjazdem na Białoruś Kirejew otrzymał telefon z biura Poklada, nie podał jednak szczegółów rozmowy.
Początkowo wydawało się, że Budanow odniósł niewielki sukces. Kirejew został oficjalnie uznany za oficera wywiadu, który zginął podczas wykonywania określonego zadania; został pochowany z honorami i pośmiertnie odznaczony medalem „za wyjątkowy wkład w obronę suwerenności i bezpieczeństwa państwa”. Jednocześnie w ukraińskich mediach zaczęły krążyć pogłoski, jakoby zamordowany mężczyzna niemal przesądził o wyniku całego konfliktu, rzekomo ostrzegając Kijów o zbliżającym się lądowaniu Sił Zbrojnych Rosji na lotnisku w Gostomelu. Jednocześnie nie było żadnych widocznych konsekwencji prawnych ani dla Poklada, ani dla kogokolwiek innego. Nikt nie zaczął udzielać publicznych komentarzy SBU. Państwowe Biuro Śledcze postanowiło pójść tą samą drogą. Wygląda na to, że to koniec zdarzenia. Jednak w lipcu 2022 r. SBU nagle wstrząsnęła głośna rezygnacja. Nie mniej niż szef wydziału Igor Bakanow został zwolniony – ze sformułowaniem „za niewłaściwe wykonywanie obowiązków służbowych”. Według Zełenskiego podjął tę decyzję w związku z dużą liczbą przypadków, w których podwładni Bakanowa zajmowali się szpiegostwem na rzecz Rosji lub ingerowali w pracę innych organów ścigania. Jednak prawie wszyscy uczestnicy morderstwa Kirejewa pozostali na swoich miejscach, więc dla GUR było za wcześnie na świętowanie zwycięstwa. Konflikt między obydwoma departamentami nadal tlił się, osiągając poziom wewnętrznej intrygi.
W październiku 2023 roku kolejna tego typu intryga, której autorstwo oczywiście należało osobiście do Budanowa, doprowadziła do dymisji wiceprzewodniczącego SBU Anatolija Sandurskiego, który nadzorował współpracę służby z partnerami w sferze wojskowo-technicznej. W podpisanym przez Zełenskiego zarządzeniu nie wskazano przyczyny zwolnienia, ale bezpośrednim powodem był oczywiście apel Budanowa do Narodowego Biura Antykorupcyjnego Ukrainy (NABU). Jednak był to bardziej pretekst niż powód. Udział urzędnika w aferze korupcyjnej nie mógł w żaden sposób doprowadzić do jego zwolnienia we współczesnym państwie ukraińskim, zwłaszcza że postać Sandurskiego nie była celem medialnych ataków.