Солнце моей жизни!
Ты охватил все мое существование.

هیچوقت!

Pov:تو دیگه داری کلافه میشی‌ومیخوای گند بزنی تو همچی

یه روزی با یکی آشنا میشی و فکر میکنی تا قبل اون اصلا زندگی معنایی نداشته، انگار همه چی فقط یه به هم ریختگی محض بوده و اون داره دونه دونه برات طبقه بندیشون میکنه. انقدر این حرف رو برای خودت تکرار میکنی که کم کم از اون آدم یه بت میسازی. یه الهه، یه خدا. هربار با خودت میگی اگه از سمت اون ترک بشی، دیگه چیزی برای از دست دادن نداری، همه چی تاریک میشه، دیگه خنده ی از ته دلی سراغت نمیاد. اما یک شب که میخوابی و بیدار میشی، میبینی دیگه مثل قبل برات اهمیتی نداره. قلبت اونقدراهم تیر نمیکشه. هنوزم خورشید صبح ها نورش رو به اتاقت هدیه میده، هنوزم آدم برفی درست کردن توی سرما و برف هیجان زده‌ت میکنه. میبینی قهوه هنوزم برات لذت بخشه، همه چیز تموم نشده. زنده ای و زندگیت هنوز روی چرخشه. هیچ رفتنی اونقدری تو رو از پا در نمیاره که برات تهِ خط باشه، زندگی تموم نمیشه و نفست هم قطع نمیشه. تو فقط یه بُتِ تو خالی از کسی که به راحتی بهت آسیب زده میسازی و میپرستیش، برای همینه که تمامِ خودت رو صرفش میکنی. تمامِ زخم زبون ها و مشکلاتش رو نادیده میگیری چون توی عمقشی، وسطِ مِیدونی. نقطه ی اوجِ دایره ای. وقتی کم کم دور میشی، وقتی از مدارِ دایره خارج میشی، وقتی برای آرامش خودت فاصله میگیری، میبینی نه، کسی که به همه چیز پر و بال داد و پر پر شد تا همه چیز رو درست نگه داره فقط تو بودی. تو فقط یه خدای دروغین رو میپرستیدی.

ولی وقتی که دوباره اون حس بی حسیت برمیگرده>>

حداقل خودتون بگین رفیقاتونو نندازین وسط اینجوری ادم کمتر ناراحت میشه

حداقل خودتون بگین رفیقاتونو نندازین وسط اینجوری ادم کمتر ناراحت میشه