жарығым,жүрегіңе өзің құйған уың, əр кешкен күйіңнің соңы – мағынасыздық. естегі пейілсіз пенделердің көзіңнен тамған тамшыға татымайтынын түсінесің. тағатың таусылса да, тірліктің күйі шаршатса да шыдайсың. құндылықтың құны жоқ, баянсыз ғұмырдан алаңсыз бақыт күтесің...

өзекті өртеген өкініш пен көңілді түсіретін кез ұмыт болсын. сəттермен əрле. еркін бол.

қолыңда алтын тұрса әбден жасырып, біреуге тапсыратын болсаң, кімге берсем екен деп, басынды қатырасың. жүрегіңді алтындай бағалай алмайтының өте өте өкінішті..

есейгенімді сезгеніммен, мойындағым келмей, əлі де сол сəби көңілмен көңілімді көншітіп жүрмін.
кезінде «он сегіз жастамын» дегеннің түрі мен мəнерінен бір мыс пен салмақтылықты байқайтынмын. қазір біздің не түрімізде, не сөзімізде салмақ жоқ. желігіп жүрген біреуміз əйтеуір.
заманның ағымымен жүзіп, жүйрік болып жүрміз, оған де шүкір дейін бе?..
өмір дегеніміз — өлім мен өмірдің арасындағы баланысты сақтау секілді. өлімнің əйтеуір бір келетінін білсем де, ойлайтыным осы дүниенің лəззəты. әр кімге әр қалай ғой жарығым, осылай да бақыттысың сен.

тек өмір бояуларың сұр түске боялмасын. тағдырмен дос бол.

бойдағы міні шашынан көп болса да, өзімен күресіп жүрген бір адамды көрмейсің. көшеден жүз адамды ұстап алып, сырлассаң, жүзі де әлдекімнен қиянат көрушілер болып шығады. сонда қиянат жасаушылар қай жақта жүр?

«сүйіспеншілікпен жасалса, бәрі тым қарапайым болар еді, дәә?»

алда әлі қанша жыл, қаншама дәуір болатынын/болғанын ешкім болжай алмайды. сол бір шексіздіктің бөлшегі - қайталанбас ерекше жаратылыс екеніңді, енді сенің өмір жолыңды ешқашан, ешкім иелене алмайтынын ұмытпашы..

пейілдің тарлығы мен ақылдың таяздығынан сақта.

дүниедегі ең керекті сөздердің бәрі бір ғана құшақтың үнсіздігіне сия кетеді..

«жаңбыр өзінің сен сияқты бақыт сыйлай алатынын білгенде,бәлкім,жаумай қояр ма еді»