و او تا ابدیت محکوم به سکوت در برابر این آدمیزاد های نادان بود.

به عبارتی دیگر من برای مزدی کار می کنم و متوقعم که بیدرنگ حق خود٫
یعنی عشق و تمجید در ازای عشق دریافت دارم
و در غیر این صورت قادر به دوست داشتن نخواهم بود.

برادران کارامازوف-داستایفسکی

As I walk on down this road
I know I'm not alone
But sometimes I feel no hope
When it gets too dark to see
The light in front of me
I remember what I've seen
I might be lost until I reach the end
But I'll keep moving
With every step I know I'll fall again
But I'll get through it
'Cause when I think I'm about to break
I can see my growth in pain, so
I might be lost but I'll find the fight within.

‏اشیاء لعنتی همه‌جا را اشغال کرده بودند. هیچ‌جایی دیگر متعلق به او نبود. هیچ‌جایی نمی‌توانست تنها باشد. چطور می‌توانست از شر تمام این‌ها خلاص شود؟ کلید و کفش‌هایش، لباس تن‌اش، این نرده‌ی مضحک که کنار پله‌ها بود. احساس کرد سرش گیج می‌رود، حالت تهوع شدیدی به او دست داد. سعی کرد زودتر از ساختمان خارج شود. ساختمان هم یک شئ بزرگ بود که او را بلعیده بود. وحشت تمام وجودش را فرا گرفت. او هیچکدام از این‌ها را نمی‌خواست.

حتی اگر تمام دنیا جار میزدنند که بهترینم٫

هنوز احساس ناکافی بودن میکردم و گمانم این حس پایان ناپذیر بود.

هرچه که بر ما گذشت به زودی در کنج همین خانه دفن می‌شود

به زودی.

میخواستم از چشمانش برایتان بنویسم٫
اما آن هم دروغی بیش نبود.

I care too much ab people and I hate it.