«کسانی که در روز خواب می‌بینند، از پدیده‌ها و چیزهایی باخبر می‌شوند که از چشمان کسانی که فقط در شب خواب می‌بینند، پنهان می‌ماند.»

— ادگار آلن پو

@PontDesArts_s

‍ شاید در نگاه اول تصور شود که با یک شات ساده طرف هستیم. اما این شات صرفا یک پلان روایی نیست، بلکه این شات در مورد کل وجودیت یک فیگور، یک نماد و اسطوره‌ی سینمایی در تاریخ فرهنگ است. چاپلین را با لباس خواب می‌یابیم، ولی به‌طرزی هوشمندانه از یک لباس راه‌راه‌ نیز استفاده شده که به لباس زندانی‌ها شباهت دارد. چاپلینی‌ که در فیلم‌های گذشته‌اش همیشه در حال فرار از قانون یا گریز از زندان بوده است. از سویی دیگر، چاپلینِ همیشه حاضر در خیابان، شهر و طبیعت، حال در خانه‌ است. پیرتر شده و دیگر با نمادی که بوده فاصله دارد. حال چاپلینِ انسان در برابر چاپلینِ شخصیت قرار گرفته است. آن گریم‌های مشهور، آن کلاهی که همیشه به سر بوده، آن کفش‌های پاره‌ای که بر پاهای او بوده، حال تغییر کرده‌اند. پشتِ سر او، بر دیوار خانه، عینیت‌هایی از یک گذشته است، از بودگیِ او در جهان و خاطره‌ای که احضار می‌شود. قاب‌هایی از او در حال هنرنمایی در استیجِ نمایش که حال تغییر کرده است. نمای چاپلینِ مسن‌تر، کمتر کمدی و حال بیشتر رئالیستی است؛ رئالیسم زندگی که نمی‌توان از آن گریخت: اسطوره دیگر جوان و در صحن نمایش نیست.

—نسیم سبزواری

Limelight, 1952, By Chaplin

@PontDesArts_s

"چیزی در روح من بی‌قرار است، آنچه که از آن هنوز درکی ندارم."

- مری شلی

Gothic, Directed by Ken Russell, 1986

@PontDesArts_s

به محض اینکه حسادت کشف شد، از سوی شخصی که ابژه آن است، به عنوان چالشی تلقی می‌شود که فریب را توجیه می‌کند.

—مارسل پروست، اسیر (در جستجوی زمان از دست رفته)

@PontDesArts_s