پرله پسي دچا غمونه وي نو ځڪه مات یم
یاره پراته دي تصویرونه وي نوځکه مات یم

دا چی په وخت ناوخت دي هیڅ یوه پوښتنه نه وي
اخ څه له څړيکو جوړ دردونه وي نوځکه مات یم.

عارفـــــــــــــــ مولانا!

ښڪلا غزل غزل.
ـــــــــــــــــــــــــــــ
ونه ده چنار ومه راولویدم.
تاپسې بیمار ومه راولویدم.

ستاښڪلا ټپه ټپه غزل غزل
زهم یکه زار ومه راولویدم.

زړه می په هغه دم تاپسي شولو
مینه وه خمار ومه راولویدم.

تاڪړۍ میسج بیخې ونکتۍ
سوۍسکورانګارومه راولویدم.

عشق می ستاتراوسه دزړه نه وځې
ګوره ستاپه لار ومه راولویدم.

زړه کی دعارف فراهې! نه مومی
مات بیت انتظار ومه راولویدم..

م عارفـــــــــــ فراهي

سړۍ زوروې، څلوریزه ...💔
ــــــــــــــــــــــــــــــ
یاره،  بیـتا ماذدیګري  خوهم سړۍ  زوروي،
په وُجود ښخ له درد اغزي خوهم سړۍ زوروي،

دا ته چی نه یې او پراته دي تصویران راسره
ورته ڪاته په  هرګړي خوهم سړۍ زوروي،

م عارفـــــــــــــ فراهي

داده حریت او آزادي  اختر دۍ.
بیخې ډاډمن دخپلواکي اختر دۍ.

ښه مو وطن ڪلۍ ښڪلاؤو کي پټ
د خوندوري   زندګۍ  اختر  دۍ.
#عارفـــــــــــــ مولانا!

پخوانئ یار!?
ــــــــــــــــــــــــــــــ
زما دزړه په حال ګوره خبر نه یی،
ته راته ګیلي څومره اوږدي ڪوې،
زه دی پخوانۍ یار پخوانۍ رقم
ته خو راته بیا نوي قـصّي ڪوې،
# عارفــــــــــــــ مولانا!

ښڪلا غزل غزل.
ـــــــــــــــــــــــــــــ
ونه ده چنار ومه راولویدم.
تاپسې بیمار ومه راولویدم.

ستاښڪلا ټپه ټپه غزل غزل
زهم یکه زار ومه راولویدم.

زړه می په هغه دم تاپسي شولو
مینه وه خمار ومه راولویدم.

تاڪړۍ میسج بیخې ونکتۍ
سوۍسکورانګارومه راولویدم.

عشق می ستاتراوسه دزړه نه وځې
ګوره ستاپه لار ومه راولویدم.

زړه کی دعارف فراهې! نه مومی
مات بیت انتظار ومه راولویدم..

عارفـــــــــــ فراهې.!!!

یوازی ته یی ستا په تګ سره می زړه نیمګـړۍ.
ڪنه سلګونه خلکه زمونږ له سنګه تللې داسي.
# عارفــــــــــــــــ مولانا!

بی درک ولی یی....
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
زما دستړی ژوندون یاره بی درک ولی یی.
په تا اباد می دزړه ښاره بی درک ولی یی.

خیردۍ نو تیر به شی تارخه وختونه
خود به غمونه کړي بمباره بی درک ولی یی.

دیار انځوره ناروا کړي مخ ته ځي او راځي
زړه می تړی دغم په تاره بی درک ولی یی.

لرمه طمعه نیمګړتیا به می اخِر پوره شی
بیلتون ظالم راکړوګوزاره بی درک ولی یی.

حال د عارف! خورا نیمګړۍ ښکاری
کړي دغمونو کار ؤ باره بی درک ولی یی.

عارفــــــــــــــ ابــوذر

دزړه درد?
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
څوک چی می سُکون وو هغه وکوچـید.
زړه می له دی ژوند او له دي ښاره تور.

داچی حقیقت نلری کړي مجاز
نه غواړم مرهم د داسی یاره تور.

ناست یمه له ځان سره ټپه کوم
شپه سی تارِکه دیاد په لاره تور.

چا هغه متل کاوه چی څه کري هغه ریبی
ختم شو یقین په اعتباره تور.

نور دراتلو سترګي رانه واړوه
زړه می شو غمجن دغم په تاره تور.

وخ عارفــه! څومره بی باوره شوم
زه دمطلبی یار په ګفتاره تور.

عارف ابـوذر