از ناشناس بهم بگید «دلیل شما برای خوندنِ اینجا چیه؟».

📬: http://t.me/HidenChat_Bot?start=6544184614

عمر ارتباط من با آدم‌ها، یکی دو هفته‌ست. انگار روانم آدم‌ها رو پس می‌زنه. تازه همون ارتباطی هم که هست، مجازیه؛ وگرنه حتی تو مکان‌های عمومی، همین که جمعیت رو می‌بینم ترجیح میدم از یک مسیر خالی و خلوت از آدم‌ها برم. کلاً هم اگر کسی کنارم باشه، بیشتر از نیم‌ساعت نمی‌تونم تحمل کنم(البته به جز مندی).

از امروز حین پلانک زدن و عرق ریختن باید به ریش زندگی هم بخندیم. کالری‌سوزی بیشتر می‌شه.

یکی که بهش بگی: «دلم گرفته ای‌دوست» و اونم بگه: «هوای گریه با من». بعد یه موزیک پلی کنید، توی هوای ابری محو بشید و اشک بریزید.

آدم باید از داشته‌هاش ببخشه دیگه.

شاید بگی چرا اشک هدیه می‌کنی.

اگه بخوای همه رو دوست خودت نگه‌داری، در نهایت هیچ دوستی نخواهی داشت. این درمورد پارتنر، شغل و خیلی چیزهای دیگه هم صِدق می‌کنه. برای خوشبخت بودن باید تمرکزت روی کیفیت باشه تا کمیت.

بودنِ تو، گنج من!

خدایا بابت این هوای سرد، ممنون.

یه سری حرفا هست که فقط باید تو خلوتت درموردشون با خودت حرف بزنی.