معلوم نیست آدم دلش می‌خواهد یک جا بنشیند و سکونت را آرامش معنا کند یا برود خودش را به آب و آتش بزند و بدون نیم‌نگاهی به نتیجه رفتار کند. آن‌چنان سنین مختلفم بستر ناهماهنگی‌های عمیقی بوده که حتا روزی ممکن بود از فردایم بی‌اطلاع باشم چرا که بی‌واهمه بوده‌ام و گذشته را اشتباهِ خوب تعبیر کرده‌ام. اشتباهی که همه داشته‌اند تا درست معنا پیدا کند. و خوب که اجازه داده‌ام تناقض‌ها را در خودم جمع کنم و به تمامشان اجازه‌ی حضور دهم. مگر نمی‌شود آدمی ابعاد مختلف و حتا متناقضی داشته باشد؟ در داخل جمع، خلوت را انتخاب کند. بخواهد آزاد باشد هم‌چنان کار دولتی بکند و هر صبح بیدار بشود برود سرکار. از شهر برود روستایی جایی و زندگی شهری را ادامه دهد. چه می‌‌دانم. بعد یک زمانی می‌رسد نه چندان دور که فقط می‌خواهی تماشاگر باشی. دنیا را تماشا کنی که دارد حول خودش می‌چرخد. دیگران را و ولوله‌‌ای که راه انداخته‌اند را. حتا خودت را و چیزهایی که کاشته‌ای و منتظر مانده‌ای چیزی درو کنی مثلن. حالا اگر باز هم به سرت نزند که تن به تغییر عمیقی بدهی، قاعده را به هم نزنی - چرا که باید از خودت بروی بیرون- شاید تناقض را حل کرده باشی. به هرحال این تن فرصت این همه را ندارد.

#محمدرضاشیرعلی_زاده

@mimsiah

«من بانگ برآوردم از آستان یأس…»

@mimsiah | ?

صادقانه بگویم: برای بهتر شدن هر چیزی، باید دست کم یک بار سخت به خشم بیاییم.

‏•نیچه

@mimsiah

ولی واقعا وقتی به مو می‌رسیدید، تو زندگی، برای اینکه پاره نشید، می‌رفتید سراغ کی؟

رشته‌ی فعالیت:
زندگی با مانع.

@mimsiah

کاسه‌ای صبر می‌دهند به من
مُرده‌ام، قبر می‌دهند به من
تَه صف مانده‌ام، نمی‌شنوی؟!
زیر و رو شد گلویم از فریاد

@mimsiah