خیلی زیبایی ولی نه کنار من، کنار بقیه. دقیقا مثل یه ستاره‌ی پر نور و درخشان می‌درخشی که فقط من دستم بهش نمی‌رسه.

دلم فقط دقیقه‌های طولانی بغل کردنت رو می‌خاد. ولی شاید این دوری درست‌تره.

این‌روزا اونقدر سرم شلوغه حتی فرصت غصه خوردن هم ندارم..

برام عروسک بخر، بگو دیدمش یادت افتادم.

پس اون بخش کودکانه‌مون که هرروز داریم سرکوبش می‌کنیم چی؟ اون کِی قراره زندگی کنه؟

من ترجیح میدم عشق و علاقه ای که دارمو به یه حیوون ابراز کنم تا به یه انسان. چون وقتی این حجم از علاقه رو به یه انسان نشون میدم اصلا مشخص نیست که قراره جنبه اشو داشته باشه یا نه، اصلا قراره تا کی کنارم بمونه؟ درضمن اون شخص حتی در دوره ای که کنارمه و هم در دوره ای که ترکم کنه، قراره روم به طور خیلی واضحی تاثیر بزاره و بنده هم بسی تاثیرپذیر. و بعدش من باید تلاش کنم که زندگیم رو بعد از اون شخص به روال عادی ای که همیشه داشت پیش میرفت برگردوندم و این به اندازه کافی انرژی، انگیزه و وقتمو میگیره و من هم جدی برای همچین چیزی وقت ندارم.
پس تموم عشق و علاقه ام و تموم حرفایی که نمیتونم به یه شخصی بگم، رو به اون میگم چون لااقل موندگاره و عشقی که نسبت بهش دارمو متوجه میشه.

خودت خاستی که من قلبمو بگیرم ازت:)

درسته بغل واقعی ندارم ولی بغل عروسکم که شبا باهاش میخابم(پاپیتو) نرم ترین بغل دنیاست و حتی کج هم میشه تا من راحت باشم. کدوم عاشق‌ای اینکارو انجام میده برای معشوقه اش؟👩🏻‍🍼