Αὐτό εἶπε ὁ ΓΕΡΟΝΤΑΣ στήν ΜικροΣχημία στό Μεγάλο Μετέωρο:

Μήν πεῖτε ποτέ, φτάνει, κουράστηκα, δέν μπορῶ ἄλλο.

Μην συμβουλεύεις κανέναν, μην διδάσκεις, μην καθοδηγείς, μην προγραμματίζεις, διότι έτσι, σιγά-σιγά, διώχνεις τον Χριστό, και θα μείνεις να ακούς την φωνή σου, χωρίς προσευχή.

Μόνον να διακονείς όπου εντέλλεσαι.

Τριάντα χρόνια εδώ, ο Χριστός έζησε στην Ναζαρέτ απλά και κάθε Σάββατο, όπως εμείς κάθε Κυριακή, πήγαινε στην Εκκλησία, στην Συναγωγή. Και κατά την συνήθεια κάποιος ανέβαινε στο βήμα, ο υπηρέτης έδιδε την Βίβλο και διάβαζε κάποιος ένα κομμάτι από την Γραφή. Και κατόπιν το εξηγούσε.

Ανέβηκε κι Εκείνος, Του έδωσε ο υπηρέτης το βιβλίο, το άνοιξε ο Χριστός και βρήκε το κομμάτι που έγραψε ο προφήτης Ησαϊας.

Αυτός, που έγραψε αυτά εν Πνεύματι Αγίω και διάβασε αυτά τα λόγια.

Κι έλεγαν τα λόγια που διάβασε: Πάνω σ' Εμένα είναι το Πνεύμα του Κυρίου, που μ' Αυτό Με έχρισε, Με διάλεξε, Με ευλόγησε και Με έστειλε να χαροποιήσω τους φτωχούς.

Μα υπάρχει καμμιά χαρά για τους φτωχούς;

Δεν έχουνε λεφτά, δεν έχουνε κτήματα, δεν έχουν την δυνατότητα να γίνουν καλά, να πληρώνουν τους γιατρούς, δεν μπορούν να επιβληθούν. Τί χαρά υπάρχει για έναν φτωχό;

Όποιος όμως ξέρει ποιά είναι η πραγματική χαρά, η φτώχεια δεν είναι εμπόδιο.

Και μ' έστειλε λέγει, όχι για να ξεγελάσω με οποιαδήποτε φιέστα τους όποιους φτωχούς, αλλά να τους ανοίξω μέσα στην καρδιά τους την πηγή της χαράς, κάτι που δεν είναι δυνατό να το κάνει κανείς άλλος. Με έστειλε να γιατρέψω αυτούς, που η καρδιά τους είναι συντρίμι.

Ο γέροντας πρώτον δεν καλεί κανέναν ποτέ. Δεν λέει σε κανέναν ότι είναι γέροντας. Ο γέροντας γεννιέται από τον υποτακτικό του. Αυτός του δίνει την εμπιστοσύνη και την αγάπη, να καθοδηγείται από τον γέροντα. Οπότε ο γέροντας πώς μπορεί να αρνηθεί; Θα αρνηθεί τον Χριστό, αν αρνηθεί τον υποτακτικό.

-Γέροντα, τόν τελευταῖο καιρό μοῦ ἔγινε πιὸ δύσκολο νὰ μαζεύομαι καὶ νὰ προσεύχομαι. Καὶ κάθε μέρα μοῦ εἶναι λίγο δύσκολο νὰ πάω στὴν ἀκολουθία.

Καὶ μοῦ βγαίνει, ὅτι μέσα μου ἐκτιμῶ τοὺς ὄρθρους καὶ ἑσπερινοὺς πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὶς Λειτουργίες. Ξέρω ὅτι ἡ πνευματική τους σημασία δὲν συγκρίνεται..

Ἀλλὰ νὰ γίνει ὁ ἑσπερινὸς ἢ ὁ ὄρθρος ἐξαρτᾶται ἀπὸ μένα, ἂν θὰ ἔρθω νὰ τὸν διαβάσω. Καὶ ἡ ἔννοιά του, εἶναι αὐτό, ποὺ λέμε, ἐγὼ ἢ ἄλλος ἀναγνώστης, αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία, εἶναι ἔργο ὅλων μας στὸ μοναστήρι, ὅπως τὸ νιώθω.

Ἡ Λειτουργία εἶναι ὀργανωμένη ἔτσι, ὥστε νὰ μὴν βλέπω, τί συμβαίνει, καὶ νὰ μὴν ἀκούω, τί συμβαίνει, καὶ νὰ ἀκούω μόνο τί ψέλνει ὁ χορὸς γιὰ νὰ περάσει ἡ ὥρα. Ἀπὸ μένα δὲν ἐξαρτᾶται τίποτα στὴν Θεία Λειτουργία.

Αὐτὴ τὴν σκέψη, πολὺ πικρὴ στὴν γεύση, εἶχα καὶ στὴν παιδικὴ ἡλικία. Ἀλλὰ τότε ἤμουν μικρὸ παιδί, καὶ σὰν ἀπάντηση σὲ αὐτό, μποροῦσα νὰ πιάσω τὴν μυστικὴ ἔννοια τῆς Λειτουργίας, καὶ κάθε φορὰ ἄναβε ἡ καρδιά μου τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας καὶ δὲν χρειαζόταν νὰ βλέπω ἢ νὰ ἀκούω κάτι. Τώρα δὲν εἶμαι παιδί, καὶ ἁπλᾶ μοῦ εἶναι δύσκολο νὰ κρατάω τὸ μυαλὸ συγκεντρωμένο τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας, ἰδιαιτέρως ὅταν δὲν εἶμαι σε καλὴ διάθεση. Καὶ μοῦ βγαίνει, ὅτι 1,5 ὥρα ὄρθρος μοῦ εἶναι ἐντάξει, 3 ὧρες ὄρθρος καὶ Θεία Λειτουργία μοῦ εἶναι κουραστικό.

-Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΟΣ. Τί εὐχάριστο καὶ ξεκούραστο, ἦταν στὴν Σταύρωσι, στὸν Γολγοθᾶ;

-Γέροντα, ἐγὼ θέλω νὰ εἶμαι ἕνα μὲ τὸν Χριστὸ, ὅλα τὰ ἄλλα τόσο βαρετὰ, οὔτε νὰ τὰ ἀκούω θέλω.

-ΑΚΡΙΒΩΣ τὸ ἴδιο καὶ γώ.

Ἀναγνωρίζονας τά λάθη καί τίς ἁμαρτίες μας, αὐτό εἶναι τό σπουδαιότερο πρᾶγμα πού μποροῦμε νά κάνουμε. Καί ὄχι νά ἀναγνωρίσουμε τίς ἁμαρτίες μας γιά νά πετύχουμε κάτι ἄλλο, ἀλλά ἁπλῶς νά δοῦμε τήν ἀλήθεια σχετικά μέ τόν ἑαυτό μας.

-Γέροντα, τὸ νὰ προσπαθῶ νὰ προσεύχομαι τώρα, ποὺ εἶμαι σὲ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο,  μοῦ δημιουργεῖ ἀπελπισία, τί νὰ κάνω; Νὰ ζῶ ἁπλᾶ χωρὶς νὰ ἁμαρτάνω καὶ θὰ μοῦ ἔρθει ἡ προσευχὴ ἀργότερα;

-Καὶ τὰ δύο.

-Γέροντα, ἐσεῖς πῶς καταλάβατε τὴν Ἁγία Τριάδα;

-Ὅταν πάρῃς Διαζύγιο ἀπό κάθε ἁμαρτία

Τότε θά καταλαβαίνῃς ὅλα.

-Γέροντα, νιώθω ἀπελπισμένος, ὅταν διαβάζω, πῶς πρέπει νὰ ζεῖ μοναχός: τίποτα ἀπὸ αὐτά δὲν μπορῶ νὰ ἐκπληρώσω. Καὶ γράφεται, ὅτι αὐτὸ ὁδηγεῖ σὲ μιὰ ζωή, γεμάτη πόνο.

-Πόνος γιὰ τὸν ΧΡΙΣΤΟ = Θεῖος Ἔρως.