قبل از کتاب سیگار می گیرانی، قبل فیلم خفه اش می کنی. قبل فیلم می روی می دوی و راه می روی و در دستانت زندگی را احساس می کنی، قبل کتاب چنین کپکی رو سقف هستی.
چنین گفت صدرا

چهره ها را درهم کشیده می شود و فیلم ها تکراری. داستان ها دستشان رو می شود. چطور باید تحملشان کرد؟ چندبار دیگر می توانی کلوزآپ های تکراری و لانگ شات های تارکوفسکی را در فیلم های دیگری ببینی؟ چندبار هیچکاک را در تکرار می توانی ببینی؟ دنیا گاسپار نوئه کم دارد. دنیا فون تریه کم دارد. دنیا مایک لی احتیاج دارد. دنیا نیازمند آنتونی کوئین است.
چنین گفت صدرا

کسی را در دنیای واقعی نبین. تنها بمیر، در غاری. کسی را حقیقتا نبین. مردم ناامیدت می کنند. تنها بمان. تنها و تاریک بمیر. به نور آبی گوشی ات زل بزن. با آدم های غریب حرف بزن. باور کن هستی. باور کن هستند. باید مرد. باید این دستور را به خود دهم. باید از خود شروع…

من کمدی رمانتیک های بیلی وایلر تا لالالند یا فیلم های رابین ویلیامز را دیده ام یا مزخرفاتی که در 2010 زیاد شده بود و حقیقتا، هیچکدام Palm Springs نمی شود.
چنین گفت صدرا

حال همه‌ی ما خوب است و تو سر جدت باور کن. باور نکنی باور نمی کنم و به استمناء فکریم ادامه می دهم.
چنین گفت صدرا

باید دوربینم را بجویم. مردی با موی چرب و انگشت های کشیده آن وسط اندازم. پا جمع کرده در قفسه سینه. در گوشه کار، دست می اندازد در مویش و تنها انگشت هایش حرکت دارند. صدای زار زدن و نور صبحگاه. فقط همین تصویر شاید. باید دوربینم را بجویم. دوربینی نیست، پس در همان مبل فرو می روم. نقش و خیال می بافم.
چنین گفت صدرا

دست های بریده بر طاقچه. برایت ساز زهی می نوازند. نوایی غریب. سازی غریب. رنگ های سبز و خاکی بر زمین. دست ها می نوازند. پاهای بریده می رقصند. اینجا جوان هایی بوده اند. اینجا نفس های گرمی بوده. حال، آنچه به جا مانده می نوازد، آنکه به جا مانده می رقصد. قلب هایشان عرق سر می کشند تا فراموش کنند جای گلوله را. عضله های سلاخی شده زمین را تزیین می کنند. اینجا کسی بوده. کاش هیچوقت نمی بود. بخوان، اگر می توانی. اگر حنجره ای مانده.

چه گزیده‌گو شدم. عجیب.
چنین گفت صدرا