غزلی مشترک با خواجه حافظ شیرازی
🔸🔸🔸

با خواجه نشستیم به خوان کلماتش
او از تو سخن گفت
من از شاخ نباتش
او گفت که از نرگس چشم تو خمار است
من گفتم از آن خسرو شیرین‌حرکاتش
او برد به سرچشمه‌ی لب‌های تو انگشت
من دست فرو شستم در آب حیاتش
او رفت به تاریک‌تر از شب، سرِ زلفت
من نیز به باریک‌تر از موی نکاتش
من از شب عاشق شدنم گفتم و او از
آن دوش که وقت سحر از غصه نجاتش
دادند
و در ظلمت شب آب حیاتش
من آه شدم
آینه حیران شد و ماتش
🔸🔸🔸
ناگاه فرو ریخت در آیینه، تجلّی
بی‌خود شدم از شعشعه‌ی پرتو ذاتش
القصه
من و خواجه شبی را گذراندیم
در سایه‌ی پرمایه‌ی عشق و برکاتش

مرتضاآخرتی https://t.me/akheratimorteza58

دهل زنی که از این کوچه مست می‌گذرد
مجال نغمه به چنگ و چگور ما ندهد
تمام عمر در این آرزو به سر برده‌ست
تمام عمر در این آرزو که روزی او
به طبل خویش بکوبد چنان که چنگ و چگور
رها کنند ره خویش و تن زنند خموش
کنون مقام همایون به دست آورده‌ست
کسی حریف طنین تباه طبلش نیست
از آن که مرد، سیه‌مست و کوچه بن‌بست است
رها کنش که بکوبد که عیشی آماده‌ست
دو گام دیگر نارفته رفته خواهی دید
دهل‌دریده به پایان کوی افتاده‌ست

استاد محمدرضا شفیعی کدکنی

شعر: علی اصغر داوری
خوانش: مرتضاآخرتی

«موعظه‌ی غوک»
محمدرضا شفیعی کدکنی
خوانش: مرتضاآخرتی
تاریخ سرایش:
۳ سال مانده به انقلاب ۵۷
???
در هجوم تشنگی
در سوز خورشید تموز
پای در زنجیرِ خاکِ تفته می‌نالد گَوَن:
«روزها را می‌کنم پیمانه با آمد شدن»
غوک نیزاران لای و لوش گوید در جواب:
«چند و چند این تشنگی؟!
خود را رها کن همچو ما
پیش نِه گامی و جامی نوش و کوته کن سخن»
بوته‌ی خشک گون در پاسخش گوید: «خموش!
پای در زنجیر خوشتر
تا که دست اندر لجن»