این یک اصل است که نداشتن دشمن باعث تنبلی می‌شود. دشمن به ما نهیب می‌زند و باعث می شود تا ما زیرکانه رفتار کنیم، همچون خاری که وقتی به پای ما فرو رود از ترس تجربه دوباره آن بیشتر مراقب هستیم. گاهی بهتر است که از دشمنانمان بهره ببریم و زیاد سعی نکنیم تا دوستانمان را به مثابه هم پیمان خود حفظ کنیم.

(صفحه ۴۸)

لینکلن: «اگر میخواهید دشمنان خود را نابود کنید، تنها یک راه دارید و آن، این است که آنها را به دوست خود تبدیل کنید.»

(صفحه ۴۸)

دوستان شما برای تفریح و خوشگذرانی هستند. برای کار به سراغ انسان های ماهر، شایسته و با درایت بروید.

(صفحه ۴۷)

دوستان قدیمی توقع مهربانی زیاد دارند و این رفتار باعث حسادت زیاد می‌شود؛ اما دشمنان سابق هیچ توقعی ندارند و هر چیزی را به چشم یک لطف نگاه می‌کنند.

(صفحه ۴۵)

ولتر: «خداوندا، تو از من در مقابل دوستانم مراقبت کن، من خود حواسم به دشمنانم هست.»

(صفحه ۴۳)

بالتازار کاستیلیونه: «من تجربه این را دارم که کسی را دوست داشته‌ام و به او عشق ورزیده‌ام و اطمینان صددرصدی به او داشته‌ام؛ ولی از او فریب خورد‌ه‌ام؛ و به من ثابت شده است که هرگز نباید به یک دوست مطمئن بود و کسی را به خاطر ویژگی های خوبش بیشتر از دیگران دوست داشت زیرا آنچه از این اطمینان عاید شما خواهد شد پشیمانی است.»

(صفحه ۴۲)

• نکته قابل توجه در مورد این کتاب، اینه که مسائل و اصولی که مطرح میشه رو به همه چیز تعمیم ندیم و سعی کنیم به نوعی بسته به شرایط و چارچوب‌های خودمون ازشون استفاده کنیم.
• مثلا یه نفر توی یه اداره مشخص که سراسر بر پایه پارتی و بی عدالتی هست شاید که با خیال راحت بخواد، فردی رو پایین بکشه و خودش جای اون باشه؛ ولی همون فرد تو محیط سالم ترجیحش این باشه که تو جایگاه خودش باقی بمونه و نخواد از طریق یه سری تکنیک و تاکتیک و ... بالا بره و اولویتش شایسته سالاری باشه.

• پس قبل از برچسب زدن باید بدونیم که یک اتفاق و یک عملکرد حاصل چندین مولفه‌است.

• ممکنه با خیلی از موارد موافق نباشیم و در مقابل خیلیاش برامون اتفاق افتاده باشه.

• مهم اینه که با تعصب برخورد نکنیم و تنها تعصبمون روی بی‌تعصبی باشه.

شما در مقام یک انسان، نمی توانید همیشه مواظب باشید تا مبادا کسی از شما برنجد؛ اما می توانید تعیین کنید که کجا خشن و کجا دلسوز باشید.اگر رتبه فرد بالا دست‌تان رو به نزول است؛ پس شما نباید هرگز از درخشیدن خود ترسی داشته باشید و در کمال خشونت شما هم جلب توجه کنید( توانایی و استعداد‌های خود را نشان دهید). این کار را رئیس شما هم انجام داده است. او هم زمانی که در جایگاه شما بود ذره‌ای تردید به خود راه نداد و کار خود را کرد. پس شما باید ابتدا قدرت رئیس‌تان را بسنجید، اگر ضعیف بود به گونه هوشمندانه عمل کنید و باعث سقوطش شوید. در زمان مناسب از او بهتر عمل کنید و خود را از هر جهت برتر از او نشان دهید. اگر او به‌گونه‌ای ضعیف است که سقوطش حتمی است، اجازه دهید تا روند خود را طی کند. به خودتان زحمت ندهید و البته خطر را به جان نخرید؛ چرا که در این صورت در نگاه دیگران فردی کینه‌توز و خشن به نظر می‌آیید؛ اما اگر رئیستان جایگاه استواری دارد و شما خود را از او برتر می‌دانید، باید صبر کنید تا نوبت درخشش شما هم برسد و عجولانه برخورد نکنید. روزگار این‌گونه است. قدرت افراد، روزی کم می‌شود. بالادستی‌های شما روزی سقوط خواهد کرد و اگر شما بازیگر خوبی باشید، بیش از دیگران دوام خواهید آورد و مانند ستاره پر نور در آسمان می درخشید.

(صفحه ۳۹)