حالم از همه‌‌‌ی این آدم ها بهم میخوره
همشون پشت نقابای خوشگلشون قایم شدن و ادعای خوب بودن دارن.
ولی بذار یه چیزی بگم بهت
اینارو بچلونی
ازشون حقارت
کثافت
لجن
سیاهی
میباره!
این آدما خود هیولا‌ان.

من هیچ وقت انسان دوست داشتنی نبودم
هیچوقت در کودکی بهم حس دوست داشته شدن ندادن
حتی بهم یادش ندادن
من هیچ وقت آدم مورد علاقه کسی نبودم
من همیشه چند قدم دیر تر رسیدم
همیشه اونی بودم که رها و ترد شدم
چطور میتونی ازم انتظار داشته باشی خودم رو دوست داشته باشم؟

با ته مانده امید تاری چشم هایش را پاک میکرد...

موسیقی، لالایی شد برای هیولای درونم...

با موسیقی کلاسیک نقاشی میکشد و افکارش ازادی یک بالرین در پاریس را زندگی میکند...

بیا جای من بشین.
برای چند دقیقه تو جسم من باش
برای چند دقیقه هم که شده درد منو حس کن
ببین چخبره
ببین چی داره اذیتم میکنه
اون موقع شاید حرفای منو فهمیدی.

من در جغرافیایی‌ چشم گشوده بودم که زیباترین بود،
کهن ترین بود،صبور ترین بود،مقاوم ترین بود،
اما با تمامِ اینها ، سرزمینِ من غمگین ترین بود،
تنها ترین بود،بی‌ گناه ترین بود!
سرزمینِ من جان داشت،جانش‌ را گرفتند.
سرزمینِ من روح داشت،روحش را گرفتند.
سرزمینِ من شاد بود،شادی اش را گرفتند.
سرزمینِ من امیدوار بود،امیدش‌ را گرفتند.
سرزمینِ من سالهاست که سیاه‌ پوش است
یک روز کودکانش رو کشتند،
یک روز نوجوانانش را به گلوله بستند،
یک روز جوانانش را به دار کشیدند،
یک روز داغِ فرزند به دل مادر و پدرانش گذاشتند،
یک روز داغِ مادر و پدر به دلِ فرزندانش...
در سرزمینِ من سیاست و مذهب ، عاملِ مرگ بودند.

آرمیتا. ب

من خودمو گم کردم،
یه روزی،یه جایی که یادم نیست
از اون روز همه‌ی وجودم پر از غم شد
من آدمِ جمع های شلوغ نیستم،ولی حقیقتش اینه که
جدیدا حتی تو تنهایی هم حالم خوب نیست
بیشتر غمگین میشم و بیشتر میرم تو خودم
تو تنهایی حالم بدتر میشه ،
ولی همچنان دوست دارم تنها باشم.
من حتی جونی ندارم که تلاش کنم برای بهتر شدنم...
و باز برگشتم به اون حالتم که تنها تفاوتم با مُرده ها،
اینه که نفس میکشم...
آرمیتا. ب

ذهنم شبا مثلِ آسمونِ شبِ؛
همونقدر تاریک!
ستاره‌هاش هم فکرو خیالامن،همونقدر شلوغ...
شب برام لذت بخشه...
میشه تو سکوتش فکر کرد ،
میشه تو سکوتش زندگی کرد!
بدونِ صدای بوقِ ماشینا،بدونِ بحث و دعوایی
بدونِ آدمِ اضافه ای،بدونِ صدایِ شلوغیِ شهر.
من شب هارو دوست دارم چون میتونم
بدونِ وجودِ چیزی که مانعم بشه فکر کنم و بنویسم
اینکه شبا تو فکرو خیال غرق میشمو انکار نمیکنم،
ولی خب باز به نظرم شبا زندگی قابل تحمل تر میشه...
آرمیتا. ب