The souls of heaven...

حالم از همه‌‌‌ی این آدم ها بهم میخوره
همشون پشت نقابای خوشگلشون قایم شدن و ادعای خوب بودن دارن.
ولی بذار یه چیزی بگم بهت
اینارو بچلونی
ازشون حقارت
کثافت
لجن
سیاهی
میباره!
این آدما خود هیولا‌ان.

من هیچ وقت انسان دوست داشتنی نبودم
هیچوقت در کودکی بهم حس دوست داشته شدن ندادن
حتی بهم یادش ندادن
من هیچ وقت آدم مورد علاقه کسی نبودم
من همیشه چند قدم دیر تر رسیدم
همیشه اونی بودم که رها و ترد شدم
چطور میتونی ازم انتظار داشته باشی خودم رو دوست داشته باشم؟

با ته مانده امید تاری چشم هایش را پاک میکرد...

موسیقی، لالایی شد برای هیولای درونم...

با موسیقی کلاسیک نقاشی میکشد و افکارش ازادی یک بالرین در پاریس را زندگی میکند...

دکتر اومد نشست کنارم
سعی کردم بهش نگاه نکنم
چشم دوختم به دست راستم که پرستارا بهش آنژوکت زده بودن
نگاه دکترو حسش میکردم
اینکه سعی داشت تو مغزش جمله بندی هایی که ساخته بود رو بیان کنه
+ خیلی خسته ای
اوه فکر نمیکردم با این جمله شروع کنه
البته برام مهم نیست
من قرار نیست حرف بزنم فقط اون حرف میزنه
+ این وضعیت رو تحمل کن تا بدنت به قرصا عادت کنه و قرص ها هم اثر کنن
تحمل؟ تحمل به قیمت چی؟ اینکه هزار بار آرزوی مرگمو بکنم؟
چی میگه این؟
بهش نگاه کردم
انگار قرار نیست ساکت باشم
یهو دهن وا کردم
- تحمل؟ میدونی چقدر خستم؟ هوم؟ میدونی از اینکه یهو هر جایی یهو تپش قلب بگیرم یهو بدنم بی حس شه یهو سر گیجه بگیرم یهو بیوفتم یهو نفسم بالا نیاد چقدر خستم؟
“ بغض تو چشامو حس میکنم “
دکتر بهم نگاه میکنه
- میدونی چقدر سخته؟ اینکه همه ‌ی اون آدمایی که بیرون وایستادن بخاطر من از کارو زندگیشون زدن و این حس چقدر بده که همشون الان نگران منن؟
همشون بخاطر من دارن اذیت میشن
من تنها چیزی که میخوام اینکه بمیرم و همه راحت شن.
حالا دیگه بغضم تبدیل شده به اشک
حالا دیگه خیلی راحت دارم هق هق میزنم
دکتر نگاهم میکنه
+ همون آدمایی که بیرون وایستادن و تو نگرانشونی
اگه تو بمیری غمو بهشون انتقال میدی
و غم تو از بین نمیره
برای اونا میشه
و تو تا ابد پس ذهن اونا میمونی
تا ابد مثل یه لکه کوچولوی سیاه تو وجودشون باقی میمونی
بعضی وقتا باید تحمل کنی
با صبرو حوصله
با کمک آدمای اطرافت
مگه خودت همیشه نمیگیری نور از لای زخم ها میزنه بیرون؟
پس چرا صبر نمیکنی برای دیدن نور؟
میدونم خسته ای
پیر شدی
وجودت پر از تاریکیه
کاملا حق با توئه
ولی صبر کن
صبر کن…

آرمیتا. ب

با خودم تو جدال و جنگم،
اینو عمیقا درک میکنم که دارم به خودم آسیب میزنم
ولی نمیدونم چاره چیه و باید چیکار کرد
باید یه چند وقت منو از خودم دور کنن،
برم تو یه اتاق تاریک و بخوابم
بخوابم تا بیشتر از این با فکرو خیال و سرزنش،
خودم رو نابود نکنم
بیشتر از این خودم رو آزار ندم و باعث فروپاشیدنِ
خودم نباشم.
ارمیتا. ب

بیا جای من بشین.
برای چند دقیقه تو جسم من باش
برای چند دقیقه هم که شده درد منو حس کن
ببین چخبره
ببین چی داره اذیتم میکنه
اون موقع شاید حرفای منو فهمیدی.