"Want, O Keizer, de tempels zijn de ziel van het land. Het zijn de oudste gebouwen van een gemeenschap en ze hebben tot op de dag van vandaag bestaan. Op hen vestigen de boerengemeenschappen al hun hoop voor hun echtgenoten, voor hun vrouwen en kinderen, voor hun ossen en voor de grond waar ze zaden zaaien en planten groeien.

Wanneer een land zijn tempels heeft verloren, is dat land verloren, en dus ook de hoop en de arbeidslust van de landlieden: want ze geloven dat ze tevergeefs zullen werken, wanneer ze beroofd zijn van de Goden, die hun werk belonen. En, omdat het land niet zoals gewoonlijk wordt gecultiveerd, zal de oogst verminderen."

Libanius in zijn rede "Voor Tempels", gericht aan de Romeinse keizer Theodosius.
🜨🔥 t.me/Zonnevlam.

"Ben eenzaam geworden
als de esp in 't woud,
van broeders beroofd
als een boom van takken,
vreugde ontberend
als het bos zijn loof,
als de woudverwoester
komt op warme dag!"

Hamdir in het lied van Hamdir (Hamðismál).
🜨🔥 t.me/Zonnevlam.

Vro Oostere!

Vandaag bij het eerste licht is de lente begonnen. Begonnen met feest en offers tot de godin van de dageraad, Oostere.

De enige bron die we hebben van het feest Oostere is de Engelse monnik Bede. Deze schreef dat zijn voorvaderen in de periode rond Pasen een belangrijk feest vierden maar dan ter ere van de dageraad. Welke dag dit was of welke gebruiken erbij voorkwamen zegt hij niet.

Men kan veronderstellen dat het feest niet op dezelfde dag van het christelijk Pasen zou vallen, zoals men soms wel eens stelt. Het lentepunt, wanneer de dag en nacht juist even lang zijn, lijkt eerder de correcte datum te zijn.

Naar alle waarschijnlijkheid vonden er vele festiviteiten plaats in de periode rond Oostere. Door middel van vreugdevuren zouden ook de laatste wintergeesten verjaagd worden.

We wensen een mooi Oostere aan al onze lezers.

🜨🔥 t.me/Zonnevlam.

Na de verovering van de trechterbekercultuur door de Indo-Europeanen lijken de hunebedden hun belang voor de plaatselijke bevolking niet te zijn verloren. Verschillende kleinere graven uit de bronstijd liggen op een steenworp van hunebedden. Ook heeft men Romeinse munten gevonden in hunebedden zelf; mogelijks offergaven aan zij die hier begraven liggen.

In de middeleeuwen begon men hunebedden te associëren met reuzen. In de 12de eeuw schreef de Deen Saxo Grammaticus dat hunebedden gebouwd door reuzen waren, iets wat Johan Picardt, de grondlegger van de Nederlandse archeologie, in 1660 herhaalde. Deze associatie waarom we deze graven ook hunebedden noemen: de "hun" in "hunebed" is namelijk een ander woord voor een reus.

Meeste hunebedden zijn in de 19de en 20ste eeuw gerestaureerd. Ze verkeerden zich voordien in een erg gehavende staat, het gevolg van eeuwen aan vandalisme. Niet elke restauratie is echter even deskundig verlopen en in sommige gevallen hebben ze enkel meer schade aangebracht.

De hunebedden in Nederland zijn gebouwd tussen 3350 en 3050 v.chr., in het neolithicum, door de trechterbekercultuur. Deze cultuur was een Niet-Indo-Europese cultuur, waarvan de taal en gewoonten ons onbekend zijn. De bouw van deze graven moet een grote inspanning zijn geweest en toont ons dat de cultuur strak georganiseerd was.

In Nederland zijn er in totaal 54 hunebedden bewaard gebleven. Het merendeel hiervan ligt op de Hondsrug, een heuvelkam in Drenthe. Dit is geen toeval: men wou deze graven van zo ver mogelijk zichtbaar maken in het platte Drentse landschap. Buiten Nederland vindt men ook hunebedden in Noord-Duitsland, Scandinavië en Polen.

In verschillende hunebedden zijn urnes met de botresten van meerdere mensen in gevonden. Het waren dus graven voor meerdere personen. Daarnaast vindt men soms potten, kralen, knotsbijlen, pijlpunten en de overblijfselen van zeldzame dierenhuiden in hunebedden. Deze zeldzame grafgiften tonen aan dat dit waarschijnlijk de graven waren van edelen en hun families.

Het bed van een reus.

Op de Drentse Hondsrug liggen er op verschillende plaatsen opmerkelijke stenen constructies in het zand. In de volksmond noemt men ze wel eens reuzengraven of hunebedden. In deze stenen tombes liggen er echter geen reuzen begraven maar de vorsten van een vergeten volk.

Hunebedden zijn de megalithische overblijfselen van wat ooit grafkamers waren. De stenen die men vandaag de dag nog kan bezichtigen, zijn eigenlijk het "skelet" van een hunebed. Deze grote stenen vormden oorspronkelijk samen met kleinere stenen de wanden en het plafond van de grafkamer, die begraven werd onder een dekheuvel van aarde. De heuvel zelf werd in bepaalde gevallen nog omringd door kleine stenen.

Grotere hunebedden hadden een ingang aan de zijkant van de heuvel en worden daarom ook wel ganggraven genoemd. Kleinere hunebedden hadden een ingang aan de bovenzijde van de heuvel en noemt men daarom ook trapgraven.

"Er kwam nu zo'n storm op gang dat de helden begonnen te vallen, de één op de ander, en koning Roelof bevond zich buiten de schildmuur en lag terneergeslagen alsof de uitputting hem teveel was. Het hoeft niet gezegd te worden dat koning Roelof en al zijn helden daar met goede roem stierven. Maar de klappen die ze uitdeelden, kunnen niet met woorden beschrijven worden."

Een passage uit het laatste hoofdstuk van het saga van koning Roelof Krake (Hrólfs saga kraka).
🜨🔥 t.me/Zonnevlam.

"Wie niet zwijgen kan,
zegt maar al te vaak
woorden die zijn zonder zin;
een praatzieke tong
die geen toom bedwingt,
sticht zichzelf slechts schade."

Een spreukenwijsheid uit het lied van de Hoge (Hávamál).
🜨🔥 t.me/Zonnevlam.

"Door eerbied te betuigen aan zijn verwanten en al diegene die, voortgekomen uit hetzelfde bloed, bijdragen tot de verering van de goden, mag een man redelijkerwijs verwachten dat hem de gunst van de huisgoden verzekerd is bij het verkrijgen van nageslacht."

Plato, in zijn Nomoi (Wetten).
🜨🔥 t.me/Zonnevlam.

Het bewaren van vuur?

"Traditie is het bewaren van vuur, niet het aanbidden van assen."

Dit citaat, dat (al dan niet) van de 19de eeuwse componist Gustav Mahler is, maakt de laatste decennia geregeld de ronde in volksgelovige kringen. Begrijpelijk ook want het toont perfect aan hoe wij, als volksgelovigen, met onze geloofstraditie moeten omgaan.

Door de vele problemen van de moderne tijd is het niet moeilijk om te vervallen in een blinde focus op het verleden. Onze situatie in het heden is maar al te vaak teleurstellend. De neiging om zelf niets te doen buiten wat historisch onderzoek en het voeren van semantische discussies online, kan daarom groot zijn.

Het is dan ook belangrijk ons er aan te herinneren dat het verleden een bron van inspiratie is maar niet geheel ons geloof. Het Germaanse volksgeloof hoort een levende traditie te zijn, en dat is ze enkel als men zich er volledig voor durft in te zetten. Wees dus zeker niet bang te handelen. Hou het vuur in leven!