Het houten zwaard van Arum.

In 1895 werd er in een terp in het Friese dorp Arum een uniek, zwaardvormig stokje gevonden. Het stokje dateert uit de late 8ste eeuw en op één zijde er van staat een knoop gekerfd, gevolgd door een inscriptie in ruinstaven:

ᛖᛞᚫ⋮ᛒᚩᛞᚪ
edæ boda

Dit vertaalt naar het Nederlands als "eedbode" (boodschapper van een eed). Waarschijnlijk werd het stokje gebruikt om een eed op of mee te zweren. Dit zou ook de vorm van het stokje verklaren gezien wapens, en in het bijzonder zwaarden, in verschillende volksverhalen gebruikt worden om eden op te zweren.

Het stokje is gemaakt van ijvenhout, net zoals het ruinenstokje van Westeremden. De ijf was voor onze voorvaderen een gewijde boomsoort, die geassocieerd werd met magie en het hiernamaals.

"Weldra werden de bokken
naar de burcht gereden,
aan de dissel gebonden
om duchtig te rennen.
De bergen barstten,
de aarde brandde,
toen naar Reuzenheem
reed Wodanszoon."

Een vers uit het lied van Thrym (Þrymskviða).
?? t.me/Zonnevlam

"Het verleden, het heden en de toekomst komen samen in de ziel van een levende volksgelovige. Het geloof dat men daar boven staat — dat men los van afkomst en erfenis staat — is iets wat onze voorvaderen niet zouden verstaan. De daden van tegenwoordig zouden hun daden moeten overtreffen en vruchten baren voor onze bloedverwanten. Ze mogen niet enkel in het voordeel van het hier en het nu gepleegd worden.

De levende volksgelovige traditie is verankerd in het volk — in mensen. Men kan het niet vinden in één boek, een enkele priester of één voorwerp! Dat is niet het soort orthodoxie waar wij voor pleiten. Het argument voor de orthodoxie is dat van gedeeld geloof en aanbidding. Het is een erfenis die van vader op zoon en moeder op dochter gaat; het erven van de vlam van kennis voor verbetering, groei en spirituele expressie. Dezelfde vlam die vroeger overgedragen werd van priester op adept."

C.N.J. Cornwell, An Orthodoxy in English Paganism. Het volledige document kan men hier vinden.
?? t.me/Zonnevlam

"... Wil tot verbranden in eigen vlam moet in u zijn: hoe wilt gij nieuw worden, wanneer gij niet eerst tot as geworden zijt?"

Friedrich Nietzsche in Aldus sprak Zarathoestra, deel 1.
?? t.me/Zonnevlam.

Het is dus mogelijk dat Tuisto een andere naam of een ander aspect is van de god Wodan. Wodan is op verschillende manieren tweedelig/tweevoudig. Hij is de god van de dood en oorlog en de god van wijsheid en creativiteit. Hij is priester van de goden maar ook de god van priesters. Hij brengt offers en is degene die offers ontvangt.

Net zoals Tuisto werd Wodan ook gezien als de voorvader van de Germanen. Hij gaf de eerste mensen vorm, leven en een ziel. Veel koningen en edelen beweerden daarnaast ook een directe afstammeling te zijn van de god.

Tuisto en Tveggi.

Over de oorsprong van de Germanen, schreef Tacitus in zijn werk Germania het volgende:

"Ze bezingen in oude liederen, de enige vorm van herinnering en geschiedschrijving die zij kennen, dat de god Tuisto uit de aarde is voortgekomen. Zij kennen hem een zoon Mannus toe, de oorsprong en stichter van het volk..."

Hieruit leert men dat de oude Germanen zichzelf zagen als de nakomelingen van een god genaamd Tuisto, die ze in liederen bezongen. De naam Tuisto is hoogstwaarschijnlijk een verlatijnsing van het Oergermaanse *Twiskō, dat twee of tweevoudig betekent. Dit verwijst mogelijks naar de aard van de godheid, al is het niet duidelijk wat dat precies inhoudt.

Ondanks dat Tacitus aangeeft dat deze god van groot belang was bij de Germanen, vindt men de naam Tuisto niet terug in de Edda's. Een naam die men er wel in vindt is Tveggi. Dit is een kenning voor de god Wodan (Woen), en vertaalt men als tweede of tweedelig.

"Want, O Keizer, de tempels zijn de ziel van het land. Het zijn de oudste gebouwen van een gemeenschap en ze hebben tot op de dag van vandaag bestaan. Op hen vestigen de boerengemeenschappen al hun hoop voor hun echtgenoten, voor hun vrouwen en kinderen, voor hun ossen en voor de grond waar ze zaden zaaien en planten groeien.

Wanneer een land zijn tempels heeft verloren, is dat land verloren, en dus ook de hoop en de arbeidslust van de landlieden: want ze geloven dat ze tevergeefs zullen werken, wanneer ze beroofd zijn van de Goden, die hun werk belonen. En, omdat het land niet zoals gewoonlijk wordt gecultiveerd, zal de oogst verminderen."

Libanius in zijn rede "Voor Tempels", gericht aan de Romeinse keizer Theodosius.
?? t.me/Zonnevlam.

"Ben eenzaam geworden
als de esp in 't woud,
van broeders beroofd
als een boom van takken,
vreugde ontberend
als het bos zijn loof,
als de woudverwoester
komt op warme dag!"

Hamdir in het lied van Hamdir (Hamðismál).
?? t.me/Zonnevlam.

Vro Oostere!

Vandaag bij het eerste licht is de lente begonnen. Begonnen met feest en offers tot de godin van de dageraad, Oostere.

De enige bron die we hebben van het feest Oostere is de Engelse monnik Bede. Deze schreef dat zijn voorvaderen in de periode rond Pasen een belangrijk feest vierden maar dan ter ere van de dageraad. Welke dag dit was of welke gebruiken erbij voorkwamen zegt hij niet.

Men kan veronderstellen dat het feest niet op dezelfde dag van het christelijk Pasen zou vallen, zoals men soms wel eens stelt. Het lentepunt, wanneer de dag en nacht juist even lang zijn, lijkt eerder de correcte datum te zijn.

Naar alle waarschijnlijkheid vonden er vele festiviteiten plaats in de periode rond Oostere. Door middel van vreugdevuren zouden ook de laatste wintergeesten verjaagd worden.

We wensen een mooi Oostere aan al onze lezers.

?? t.me/Zonnevlam.

Na de verovering van de trechterbekercultuur door de Indo-Europeanen lijken de hunebedden hun belang voor de plaatselijke bevolking niet te zijn verloren. Verschillende kleinere graven uit de bronstijd liggen op een steenworp van hunebedden. Ook heeft men Romeinse munten gevonden in hunebedden zelf; mogelijks offergaven aan zij die hier begraven liggen.

In de middeleeuwen begon men hunebedden te associëren met reuzen. In de 12de eeuw schreef de Deen Saxo Grammaticus dat hunebedden gebouwd door reuzen waren, iets wat Johan Picardt, de grondlegger van de Nederlandse archeologie, in 1660 herhaalde. Deze associatie waarom we deze graven ook hunebedden noemen: de "hun" in "hunebed" is namelijk een ander woord voor een reus.

Meeste hunebedden zijn in de 19de en 20ste eeuw gerestaureerd. Ze verkeerden zich voordien in een erg gehavende staat, het gevolg van eeuwen aan vandalisme. Niet elke restauratie is echter even deskundig verlopen en in sommige gevallen hebben ze enkel meer schade aangebracht.