توی توهم زندگی کردن خوش بگذره.

ترسناک‌تر از اونایی که فقط دروغ میگن اونایین که خودشون هم دروغ هاشونو باور میکنن.

“خانوم! خانوم!
بله؟
باید به این جهنم عادت کنیم.”

عاشقشم قربونش هم میرم

الان فقط بغل های پریا رو میخوام نمیدونم

از هرچیزی که به این مملکت مربوط میشه متنفرم.
کاش میتونستم حدشو توصیف کنم
جریانشو توی تک تک رگ‌هام حس میکنم،
خونمو به جوش میاره و تنمو میلرزونه.
شده از دونه به دونه سلول هام استفاده میکنم، شده جونمو‌ میزارم وسط که فقط یک روز کمتر زیر سایه نحسشون باشم.

نشستم یه دل سیر به حال خودم گریه کردم.
لحظه‌ای هزاربار، صدهزاربار خودمو نفرین میکردم که پسر، چی میشد اگه یه‌بار این فک صاحاب مرده‌ات رو تکون میدادی و حرف دلت رو میزدی؟!

امروز برای آخرین بار روی آینه دست کشیدم و با ترس نگاهی انداختم؛
زیبا نبودم. سرد، سرد نه بی تفاوت، یه‌جور حس گسِ فرسودگی.
چشم‌های درشت و وحشیِ دیروز از بس دود و خواب و مسکن و شکنجه رو تحمل کردن و دم نزدن، امروز شدن یه حفره تنگ و تاریک، سیاه‌چال.
روی سرم دست بکشم بخار بلند میشه، موهام روز به روز از بی‌کودی مثل علف های هرز از ریشه خشک میشن، هر شخم و شونه‌ای که می‌کشم عالمی مرگ محصول میده.