چون توی این چنلم خیلی وقته که بیشتر متن می‌ذارم، شاید بهتره یه چیزهای کلی‌ اما نه چندان شخصی از خودم بگم؟

*به تحلیل و علوم بین‌رشته‌ای علاقه دارم.

*از لحاظ‌ فیزیکی، انزوام با کسی که توی سلول انفرادی زندگی می‌کنه، چندان فرقی نداره.

*به‌طور کلیشه‌ای INFJای محسوب می‌شم که شبیه INTJ به‌نظر میاد.

• زیاد کتاب می‌خونم و ژانرهای مورد علاقه‌م معمایی/فانتزی/روان‌شناختی‌ان. سریال دیدن رو هم خیلی دوست دارم، اما با مانگا/مانهوا کنار نمیام.

• از پایان‌های غم‌انگیز، تکون‌دهنده، تراژدیک و یا رمانتیک خوشم میاد. توی رمانتیک مثلا تمام شدن داستان با مرگ هر دو شخصیت که ترجیحا هم رو می‌کشن و یا خودکشی می‌کنن.

• از هر فعال جسمی‌ای متنفرم، خصوصا انواع ورزش. داستان می‌نویسم، اما تایپ می‌کنم و از نوشتن بر روی کاغذ بدم میاد.

• از سنت، دین، وطن‌پرستی، طب‌سنتی، انواع ایدئولوژی و یا کلا همچین چیزهایی متنفرم.

#challenge
اینو فور کنید بگم وایب کدوم یکی از شخصیتای کتابی که دارم مینویسمشو میدید و در مورد اون شخص کوتاه بهتون توضیح بدم✨
(تقریبا هیچکس نمیدونه جریان چیه پس نگران اینکه نمیدونید کی به کیه نباشید)

Forward this message to your channel and I'll give you a
"I meet someone..."
based on your channel,vibe and your personality.♡

●اگه اشنایید اینو میتونین فور کنین تا بگم به نظرم چه نوع پارتنری میشید (لطفا اگه میشناسمتون فور کنین، چون بر اساس اون میخوام بگم)

بی‌دلیل دلم خواست برم بالای منبر. در مورد یک موضوع تکراری که قبلا هم در موردش حرف زدم. بحث قانونی شدن سقط جنین.
خیلی‌ها می‌گن دلیل اینکه باید قانونی شه، حق زن به تسلط بر بدنشه، جنبش‌هایی مثل «بدن من، انتخاب من» هم محوریتشون همینه. ۹۹٪ مقالات یا مناظره‌ها، مانورشون روی همین قضیه‌ست.
نمی‌گم مهم نیست، اما به‌نظرم این دلیل بیشتر ممکنه که بحث رو به سمت مسائل متفرقه بکشونه. خیلی‌ها، حتی کسایی که مذهبی نیستن، بیان بگن که خودخواهانه‌ست و می‌شد از حاملگی پیشگیری کرد.
این خیلی رومخه که در حالی که چندهزار دلیل واسه سقط جنین وجود داره، این شکلی کلیشه‌ای بهش می‌پردازن. یا در منطقی‌ترین حالت می‌گن که شاید حاملگی در اثر تجاوز بوده.
اصلا علاوه بر اینکه بعضی‌ها به دلایل مختلف علاقه‌ای به بچه‌دار شدن ندارن، خیلی‌ها صرفا اون زمان واسش آماده نیستن و واقعا آسیب می‌بینن. مشکلات مالی، روحی، روابط بی‌ثبات، فقط یکم از مشکلاتی هستن که به دنیا آوردن بچه رو، تبدیل به کار وحشتناکی می‌کنه.
مذهبی‌ها و یا کلا کسایی که می‌گن سقط جنین خودخواهیه، چرا به این بعد دقت نمی‌کنن که حتی اگر وضعیت مالی خانواده خیلی خوب باشه، اگر والدین مشکل جسمانی خاصی نداشته باشن، باز زندگی برای بچه‌ای که نمی‌خواستن به دنیا بیاد، چقدر جهنمه؟
حتی اگر به روی بچه نیارن و مدام مستقیم بهش نگن که نمی‌خواستنش، رفتارشون همیشه واضحه. درسته که بعد از به دنیا اومدن بچه دوستش دارن، اما همچنان این دوست داشتن یک حالت اجباری‌ای داره و در نهایت می‌دونن که این وضع رو نمی‌خواستن. همین باعث نمی‌شه بچه با یک عالمه مشکل روانی مواجه شه؟
تازه این در صورتیه که وضع و زندگی خانواده متوسط باشه، فقط یک درصد تشویش بیشتر، همه‌چیز رو خیلی داغون‌تر می‌کنه.
و راستش سقط جنین برای بعضی‌ها رو اجباری می‌دونم، حتی اگر خودشون بچه رو بخوان. جدا از کسایی که اختلال ژنتیکی دارن، افرادی که توی فقر زندگی می‌کنن و هی بچه میارن، علاوه بر اینکه با ازدیاد جمعیت باعث مشکلات زیادی می‌شن، بچه‌هایی رو پرورش می‌دن که عموما راهی جز خلاف ندارن.
علاوه بر اینکه اون بچه اذیت می‌شه، خواه یا ناخواه بقیه رو اذیت می‌کنه و حتی والدین بهشون فشار زیادی میاد‌. مادر و پدر علاوه بر فشار روحی زیادی که بهشون وارد می‌شه، مسئولیت‌هایی که باید بپذیرن، دیگه خودشون رو از دست می‌دن.
واقعا با این همه دلیل، اینکه همیشه مدافعین سقط جنین صرفا روی «بدن من، انتخاب من» مانور می‌دن، اعصاب‌خردکنه.
بعد اتفاقا خیلی‌ها سر همین «بدن من، انتخاب من» سقط نمی‌کنن. تعداد زیادی از مادرهای مجرد توی آمریکا صرفا وقتی نوجوون بودن حامله شدن و چون خانواده می‌خواستن بچه رو سقط کنن، فرار کردن و‌ بعد دارن تنهایی با بدترین وضع، یه بچه رو بزرگ می‌کنن.
باز بدنشونه، انتخابشونه، اما در جهت مخالف.
#Declaim

ایوری، دختر بی‌خانمان هیفده ساله، متوجه می‌شه که بعد از فوت پیرمردی از خاندان مولتی‌میلیاردر هاثورن، تمام ثروت اون به خودش رسیده؛ اما شرط گرفتن ارث اینه که با خانواده هاثورن زندگی کنه.

من عملا هیچ توقعی جز سرگرم‌کننده و فان بودن، از این کتاب نداشتم. می‌دونستم که زیادی تخیلی، بچگونه و لوسه و حرمسرای معکوس داره. اما خب، همزمان فکر می‌کردم که شاید لااقل کسل‌کننده نباشه؛ اشتباه می‌کردم.
انتظار داشتم که داستان چندین معمای واقعی داشته باشه، اما یک مشت معمای بچگونه و مسخره بودند. شبیه چیستان‌هایی که حتی ذهن رو درگیر نمی‌کنن، از بس بی‌سر و تهن.
عملا طرحی جز چیزی که گفتم، وجود نداره. البته، مگر اینکه مثلث عشقی رو جز طرح حساب کنیم. پلات داستان در واقع بیشتر شبیه پایان "Knives Out"ـه، نه خود داستان و باقی چیزهاش. از نظر من هم اون فیلم، پایانش فاجعه‌ترین قسمتش بود.
نویسنده قلمش شبیه بچه‌های واتپده. همه‌چیز خیلی مصنوعی و سریع و در عین حال، کند و کسل‌کننده پیش می‌ره. منظورم اینه که اتفاقات خیلی سریع رخ می‌دن، اما شدیدا بی‌اهمیتن‌.
نویسنده سعی می‌کرد که مرموز خاص و مرموز بنویسه، اما واقعا نمی‌تونست. مثلا دیالوگ‌ها به شکل آزاردهنده‌ای ادایی و مصنوعی بودند و منو یاد تئاترهای مدارس راهنمایی می‌انداختند.
ایوری واقعا شخصیت‌پردازی خیلی ضعیف و مسخره‌ای داره. یک دختر مری‌سو همه‌چیز تموم که با همه دخترها فرق داره. علاوه بر اینکه شدیدا مهربون و باهوشه و همه عاشقشن، شانسس ت-ت و جالبه و در عرض یک روز، جوون‌ترین مولتی‌میلیاردر جهان می‌شه.
ایوری واقعا لوس و پرروئه و شبیه بچه‌های مهدکودکی رفتار می‌کنه. کاش لااقل یک درصد اون‌قدری که تاکید می‌شد، عقل و هوش داشت. رفتارش اون‌قدر احمقانه و بچگونه‌ست که بیشتر شبیه شوخی می‌مونه‌.
ایوری به محض ورودش به عمارت هاثورن، با خودش کلنجار می‌ره که کدوم پسر رو برداره. همون روز دوم وقتی می‌فهمه که یک دختری بوده که پسرها باهاشون رابطه خوبی داشتن، فاکینگ حسودی می‌کنه و شاکی می‌شه‌.
ایوری دائم داره از خودش تعریف می‌کنه و از هوش و نبوغ و بقیه صفاتش می‌گه و همزمان باید قبول کنیم که اعتمادبه‌نفسش کمه و خودش رو قبول نداره‌. واو.
جیمسون واقعا نچسب و رومخ و روانیه و وقتی دهنش رو باز می‌کنه، دلم می‌خواد بزنمش.
گریسون شبیه اون پسرهای چهارده ساله‌ایه که می‌خوان علاوه بر اینکه مرموز به‌نظر برسن، به کراششون ثابن کنن عاشقشن و پروفایل‌های خز می‌ذارن. لیبی هم شبیه اون شخصیت‌هاییه که معمولا اسمشون «مارتا»ـه.
داستان شخصیت‌های خیلی زیادی داره که حتی مهم هم نیستن و نمی‌دونم چرا حضور دارن. کاملا هم بدون پردازش، رها شدن.
توصیفات مربوط به قیافه و هیکل و عضلات پسرها، واقعا بیش از حد زیاد بودن.
حس‌سازی فاجعه‌ست. ایوری هیچ حس مرتبطی با قضیه نداره و همون حس‌ها رو با جملاتب مثل «عصبانی شدم»، «تعجب کردم»، «خوشحال شدم»، منتقل می‌کنه.
رمنس کتاب اون‌قدر فاجعه و مسخره‌ست که حتی نمی‌تونم راجع‌بهش چیزی بنویسم. خیلی نودوهشتیایی بود، خیلی.
کتاب زیادی دیالوگ‌محوره و همون‌طور که گفتم، دیالوگ‌نویسی فاجعه‌ست. جملات دیالوگ‌های مرد که مثلا قراره مرموز باشن انگار از دهن جاناتان مورگن‌شترن در اومدن. با هر دیالوگشون، دلم می‌خواست سرم رو بکوبم به دیوار.
خود ایوری که فقط جملات بقیه رو با لحن سوالی، تکرار می‌کنه و اصلا حرف مهمی از دهن لعنتیش بیرون نمیاد. حجم دیالوگ حشو و بحث‌های بی‌خود و اسمال‌تاک هم زیاده.
پایان کتاب چرت و بی‌معنی بود و بیشتر ثابت می‌کرد که داستان اصلا روند منطقی‌ای نداره.
در کل این کتاب خیلی سمه و حتی سرگرم‌کننده هم نیست، با اینکه با توقعی که از یک فن‌فیکشن سم دارم رفتم سمتش، ولی باز از توقعم بدتر بود ‌و از کسل‌کننده‌ترین و اسلامپ‌کننده‌ترین‌ کتاب‌هاست. علاوه بر این، اون‌قدر مصنوعیه که اگر نسخه فیزیکی کتاب رو داشتم، قطعا آتیشش می‌زدم.

۰/۵
#بازی‌های_میراث
#TheInheritanceGames
#Review

#PlayList

#PlayList