Бүгін жұмысымда main character moment* болды: бір әріптесім кітап клубының отырысына шақырды. Ол тіпті менің «иә/жоқ» дегенімді естімей жатып, «сізді сонда күтемін, мына кітапты оқып келіңіз» деді. Дәл мен оқуды жоспарлап жүрген кітапты айтты ғой.

———
* — Иә, мен кейде сәттерді де романтизациялаймын.

SOMEWHERE IN THE WORLD

kazakh new dream деген күшті естіледі екен.

Тиктоктан бір бейне көрдім. Бір келіншек «тірлік қалса қалсын, балаға көз қырын сала жүру керек» депті. Кішкентай қызы эмульсия толы бөшкеге түсіп кеткенін есіне түсіріп отыр. Иә, дұрыс айтады.

Дегенмен, сол эмульсия бөшкесін қайда қоятынын алдын-ала ұйымдастырса, балаға көз қырын салуға басқа отбасы мүшелері де атсалысса, жалпы балаға қауіпті болады деген жәйттарды қарастырып, сондай заттарды бөлек орындарға қоятын болса, осы секілді жағдайлардың азаюына сәл де болса септігі тиер еді.

Жалпы, бұл баланың ғана емес, барлығының қауіпсіздігіне қатысты. Әрине, жазмыш деген нәрсе бар. Сонда да өз тарапымыздан қауіпсіздік үшін барымызды салуымыз керек деген пікірдемін.

“Кейде түстер өміріңе спойлер көрсетеді“

Сәтсіздіктерге мойыма. Бүгінгі сәтсіздік - ертеңгі жеңіс.

Театр - өзгенің қайғысын ұмыттырып, көңілін қойылымға аударатын ұлы өнер. Ол шынайы. Онда жалғандық жоқ. Әртістердің эмоциясы, сол сәттегі көрерменге берер күйі бәрінен қымбат.
Олар әр қойылым сайын түрлі адамның тағдырын бастан кешіріп, сан рет өліп-тіріледі. Олар нағыз батыр. Адамның көңілін басқару оңай дүние емес.

Адамның қанша өмір сүргені емес, қалай өмір сүргені маңызды.