🫰🏻

Ես այդպես էլ քո եփած սուրճը չխմեցի,
որովհետև երբեք այն չառաջարկեցիր...

Առավոտները չբացվեցին քեզնով, քանի որ նրանց վարագույրով քողարկելը քո սովորությունն էր, իսկ ես սիրեցի անգամ այդ քառասունութժամյա գիշերները:

Չցանկացար կարդալ այն գրքերը, որոնք ես էի կարդում,
ես` հասցրեցի անգամ մտքերդ կարդալ...

Քեզ չհետաքրքրեց, թե ինչ երաժշտություն եմ լսում,
լսել առհասարակ չէիր սիրում...

Չեղավ մի օր, որ փողոցն անցնես ինձ հետ հավասար,
քանի որ քայլերդ տեսնել էիր ուզում միայն ինքդ...

Չհասկացար, թե հենց ինչու՞ կինոթատրոնից կինոթատրոն և ինչու՞ հենց վերջին շարքը:

Ավելի ուշ պարզվեց, որ դու այս քաղաքինը չես` քաղաքն էլ քոնը չէ,
Ու որ էլ չես կամենում անեզր մայթերին թափառել ու ագահորեն շնչել փոշու հոտը,
Իսկ ես մնացի քաղաքում, որ կարկատեմ բզկտված հիշողություններս:

Հետո ինչ-որ մեկն ինձ համար սուրճ եփեց ու վարագույրն էլ մի կողմ տարավ, որ կրկին բացվեն առավոտներս...

Պետրոս Հոկտանյան 💔

🪫🔊

մեկ-մեկ ուղղակի ականջակալի պես ես. ներսումդ երգեր, հույզեր, ռիթմեր են եռում, դրսից՝ խաղա՜ղ, սովորականից չտարբերվող։
__
Լիլի Մկրտչյան

mood qurs.

Недавно я услыщала фразу :
«Ты никогда не найдешь время для счастья, потому что слишком занята попытками быть сильной.»
Это то, что мне нужно было услышать...

все мы философы для других, но не для себя; в момент, когда мы начинаем чувствовать, мы перестаем предаваться мудрым размышлениям...