مدتی هست که ما در پی راهی هستیم
فکر آزاد شدن از ته چاهی هستیم

شده مانند جهنم همه ی دنیامان
به گمانم همگی غرق گناهی هستیم

عمرمان طی شد و از معجزه ها نیست خبر
بازهم دلخوش یک وعده ی واهی هستیم

کشته شد بیدق و فرزین و نداریم اسبی
همچنان منتظر ضربه ی شاهی هستیم

یا که از بیخردی راهی بیراهه شدیم
یا که نفرین شده ی ناله و آهی هستیم

بختکی چنبره زد بر سر این آبادی
که گرفتار چنین بخت سیاهی هستیم

حیف ویران شده این خانه ی لبریز از عشق
که سراسیمه به دنبال پناهی هستیم

عاقبت این شب تاریک سحر هم دارد
چشم بر راه چنین صبح و پگاهی هستیم

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

خۆزگه لەی دونیا ئەوەی کی ئاشقە تەنیا نەوت
ئەو کەسەی تەنیا ئەمنیەت ڕازیە دونیا نەوت

خاس ئەزانم داخ و دەردە کار و بار ڕووژگار
چا ئەبی دەرد جیایی ئەووەنە گەۆرا نەوت

شەو وە شەو حاڵی خەراوە ئەو کەسەی یاری نیە
ئارزوویە ڕووژ بووست وەخت خۆرئاوا نەوت

ئشق وەک بارانە تا هەس ڕووح ئەوەخشت گیان ئەدەت
ئەممرت ماسی لە باوش جۊگەلەو دەریا نەوت

خۆزگه وەختی دڵخۆشی ڕۊ کردە ماڵ و حاڵمان
وا لە کۊچه پا بنەت کی لەیرە غەم وریا نەوت

ئەو دڵەی دڵدار نەیرت پڕ لە داخ و حەسرەتە
هیچ موڵکی کاشکا ڵەی ئاڵەمە بی شا نەوت

تاقەت دۊری لە کوو دیرت دڵی کی ئاشقە
کاش وا بڕوەت جیایی جار تر پەیدا نەوت

شێت ئەوت ئەو ئادەمەی کی قسمەتی تەنیاییە
کاشکا دڵ تاقەتی بووت و کەسی ڕسوا نەوت

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

کسی از دور می آید که شعری بر زبان دارد
کسی که لابلای زخمهایش استخوان دارد

نگاهش مملو از عشق است و در رؤیای آزادی
که در دستان گرم و مهربانش بوی نان دارد

برای کودکان کوچه ی بن بست تاریکی
هزاران قصه از آبادی رنگین کمان دارد

به زیر گامهای استوارش خاک می رقصد
و تا بوسیدن مهتاب با خود نردبان دارد

اگرچه گرد غربت مانده بر پیراهنش اما
نشانی از مسافرهای بی نام و نشان دارد

دلش از جنس باران است و اقیانوس در چشمش
که صد جنگل پر از افرا برای باغبان دارد

قفس را میشناسد با تمام خستگیهایش
برای شوق پرواز کبوتر آسمان دارد

تنش از جنس خورشید است و همزاد بهار و گل
و گویی ارمغان خوب پایان خزان دارد

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

همین که تیر نگاهش مرا نشانه گرفت
درون سینه ی سردم غمی زبانه گرفت

شبیه کودک تخسی که سخت لجباز است
دلم به جنگ من آمد فقط بهانه گرفت

منی که تکیه ی صدها شکسته دل بودم
برای گریه دوچشمم سراغ شانه گرفت

عجیب بخت سیاهی که دست صیادم
مرا به دام رها کرد آب و دانه گرفت

شدم شبیه همانی که بعد یک عمری
به تنگ آمد و راه شرابخانه گرفت

هزار ناله و نفرین بر این زمانه ی تلخ
که آرزوی مرا هم به تازیانه گرفت

گلایه می کنم از عشق و عاشقی هر روز
برای عمر گرانی که ظالمانه گرفت

اسیر دلبر نامهربان مشو هرگز
دلم چه درس قشنگی از این زمانه گرفت

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

نکند بعد تو دیوانه شدن باب شود
دل یک شهر به دنبال تو بیتاب شود

ماه من دلهره دارم که از اینجا بروی
شب من بعد تو جولانگه مهتاب شود

گل نیلوفر من فکر نکردی دل من
به هوای چه کسی بعد تو مرداب شود؟

عطر موهات نباشد پس از این می ترسم
آسمان دق بکند شب پره بی خواب شود

این چه کاریست بخواهی بروی انصاف است؟
شب به شب چشم من و آینه پرآب شود

ترسم این است که آن روز بیایی که دگر
عکس من روی مزارم برود قاب شود

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

برفی غریب بر سر و رویش نشسته بود
سروی که زیر ضربه ی غمها شکسته بود

دنبال بخت خویش هزار بار رفت و رفت
افسوس راهها همه تاریک و بسته بود

از بس که هیچکس پی یاری به کس نبود
دل از تمام عالم و آدم گسسته بود

از زندگی ندید بغیر از عذاب و درد
شاید که مرگ با همه تلخی خجسته بود

یک شب به خواب رفت و سحرگاه برنخاست
آری پدر از این همه تکرار خسته بود

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

تا کنون آیا کسی از خویشتن پرسیده است؟
بی خبر, شادی چرا از شهر ما کوچیده است

هیچکس آیا خبر دارد که عمری کوچه هم؟
نوعروسان را فقط با رخت ماتم دیده است

یک نفر فهمیده جای بازی در کوچه ها؟
کودکی از خشم و قهر گزمه ها ترسیده است

یادمان می آید آیا جای باران جای برف؟
روز و شب سیل عزا از آسمان باریده است

من گمان دارم که ابلیس پلید قصه ها
هر چه رویا بوده در دنیای ما دزدیده است

بس که داس جهل حلق لاله ها را می درد
سنگفرش کوچه ها را جوی خون پوشیده است

نیست غم زیرا که بر روی مزار هر گلی
با هزاران رنگ صدها شاخه گل روییده است

هیچ یلدایی نماندست و نماند بعد از این
عاقبت خورشید بر زندان شب تابیده است

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

هرشب برای پنجره ها ماه می کشید
رؤیای شاعری که فقط آه می کشید

تا دفن کند تمام عزاهای شهر را
در جای جای کوی و گذر چاه می کشید

چون خسته بود از در و دیوار کوچه ها
از هر طرف برای سفر راه می کشید

بیزار بود از غم و تاریکی و سکوت
شب را سپید و ساده و کوتاه می کشید

از مرگ بی بهانه ی سرباز خسته بود
شطرنج بی پیاده پر از شاه می کشید

می خواست از طلسم قفسها رها شود
پرواز را چو معجزه دلخواه می کشید

فهمیده بود ظلمت این شهر رفتنیست
حتا غروب را چو سحرگاه می کشید

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

منم آن آتش سرکش که دائم شعله ور مانده
همان طوفان عصیانگر که عمری پشت در مانده

تمام ریشه هایم پر شدند از حس روییدن
اگر چه ساقه هایم زیر چنگال تبر مانده

به فرداهای بی زندان به آزادی می اندیشم
نمی خواهم ببینم آنچه را در پشت سر مانده

سراسر سینه ام لبریز آه و آتش و خونست
زبس دندان خشم آلود بر روی جگر مانده

پر از دردم پر از دلشوره چشمم سیل خون دارد
برای مادر پیری که اکنون بی پسر مانده

چنان دارد قلم دیوانه وار از درد می گوید
که دفتر تشنه ی باریدن یک شعر تر مانده

قفس جای قشنگی نیست تنهایی خود مرگ است
ببین از سینه سرخ بسته پر یک مشت پر مانده

بیا همراه شو با من به سوی روشناییها
که تنها یک قدم تا رقص زیبای سحر مانده

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli

آی مروارید و ای دردانه ی ایران من
ای به خون غلتیده ای مظلوم آبادان من

قلب این خاک عزیزی خار چشم دشمنان
بسته بر جان عزیز و مهربانت جان من

نیستی تنها و بر پا خاسته از هر طرف
کاوه و آرش تهمتنها و باقر خان من

پاره جانی و از داغت شده در سینه ام
سرکش و سوزنده اکنون آتش پنهان من

می درخشی همچو مروارید همچون آفتاب
ای عروس میهن سرسبز جاویدان من

بی تو بی معناست ماندن,هر نفس با عشق تو
می تپد دل در درون سینه ی سوزان من

یکصدا فریاد خواهد شد برای بغض تو
اصفهان و سیستان و مشهد و تهران من

باز می سازیمت ای الماس زیبای وطن
شهر من زیبای من ای باور و ایمان من

#علی_دشتی

@sheareh_nabchardouli