"روز چهاردهم"
توصیف استایل:

نکته سنج بودن زیاد از یک‌جایی به بعد باعث وسواس و به‌تاخیر انداختن همه چیز میشه.

مینو،نیوشا،آینده،ماتیلدا،سارا،اناهیتا،کیمیا،شیدا
،ماریا،نگار،مائده،مهسا،سالینا،افرا،نیلو،نادیا
الینا،الناز،هستی،یارا،آیسان،صدرا،مریم،کوثر،
پریناز،کیانا،نیکا،لیا،نجلا،پر،استیاژ،آریو،سپیده،
پرنیان،ساره،سانی،ویکتوریا.

یادتون باشه زندگی همیشه قشنگ نیست.همیشه قرار نیست بخندید ولی من اول به گریه هاتون گوش میکنم و بعد میخندونمتون.هرکدومتون به نوبه خودتون یک جایی باعث دلگرمی من شدید جایی که شاید حتی خودتونم متوجهش نشدید.

یکی مثل خودم نیازمه که از این چرتا بگم بازم بخواد بشنوه اونم بگه

نمیدونم چرا تصورم از یک زندگی ایده ال خلاصه میشه توی:مکان های آشنا،خونه به معنای واقعی،امنیت،اندازه دایره افراد یادم نیست ولی میدونم که آدم‌های لبخند به لب بودن و به معنای دیگه افراد امن کسایی که میتونی کنارشون احساس امنیت کنی،وقت گذروندن توی هر۴فصل توی آشپز…

نمیدونم چرا تصورم از یک زندگی ایده ال خلاصه میشه توی:مکان های آشنا،خونه به معنای واقعی،امنیت،اندازه دایره افراد یادم نیست ولی میدونم که آدم‌های لبخند به لب بودن و به معنای دیگه افراد امن کسایی که میتونی کنارشون احساس امنیت کنی،وقت گذروندن توی هر۴فصل توی آشپز خونه،شب های نسبتا طولانی ولی گرم و صمیمی،بافتنی،کتاب،نوشیدنی....
و پایه ثابت همه این تصورات تنهایی بود.من یادم نیست کسیو پیش خودم تصورم کرده باشم(نهایتش توی مهمونی های با تایم مشخص.)و کار دیگه ای هم که هیچوقت تصورش نکردم درد و دل عمیقه همیشه خودمو مسئول میدونستم.خلاصه خودم بودمو خودم.
پس انگار من از اول آگاهی اینو داشتم که آدما میان و میرن یا شاید چون رفتن من این تصور رو پیدا کردم ولی خب چیزی که مهمه اینه‌که انوقت من انقدر ادم رفته نداشتم.

کلا واسه همین با کلاس خوشنویسی مشکل داشتم.چون نیاز به یه دیکته و رونویسی داری.و من معمولا ترجیح میدم توی مواردی که میتونم و دستم بازه الگوم خودم باشم و مثل بقیه نباشه خواسته ام،عملم و...مخصوص من باشه.براساس معنی که برام داره توی زندگیم تجلی پیدا کنه.نمیدونم متوجهید یا نه-

من هنوز واسم سواله چطور میتونید یه ادمو انقدر بزرگ کنید که هر حرفی میزنه فکر کنید درسته و باید انجام بدید؟یا کلا توی هرموردی نظر اونا بخواید؟هیچ ادمی توی همه ابعاد کامل و اوکی نیست و نمیتونه الگو خوبی باشه.

یادآوری:
تا وقتی نپرسیدن توضیح نده وقتی هم پرسیدن زیاد توضیح نده.

تهران رفتن واجب شد.